Είναι άραγε μόνο η κρίση κι η πτωχοποίηση μεγάλου
τμήματος του λαού μας, που σπρώχνει ψηφοφόρους στην Χρυσή Αυγή; Αν οι
αιτίες είναι μόνον οικονομικές, «αντιμνημονιακές», τότε γιατί αυτοί οι
ψηφοφόροι φεύγοντας κυρίως από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν πήγαν πιο
αριστερά; Αν όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ ή στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Απλούστατα διότι,
ανεξαρτήτως προέλευσης, έχουν κάτι κοινό: πιο εθνικά χαρακτηριστικά από
τους άλλους.
Ο λόγος που η άκρα δεξιά ήταν πάντοτε περιθωριακή δύναμη τις προηγούμενες δεκαετίες δεν ήταν μόνο η επίπλαστη ευμάρεια μας με δανεικά. Κυρίως ήταν διότι σχεδόν όλα τα κόμματα πέραν της κομμουνιστικής αριστεράς, κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είχαν σε μια σειρά από ζητήματα στοιχειωδώς εθνικό λόγο και συμπεριφορά, ικανοποιώντας έτσι και συγκρατώντας στις γραμμές τους, τους ανθρώπους που είχαν πιο έντονες ευαισθησίες από τους άλλους σε ζητήματα, όπως τα ελληνοτουρκικά, το μακεδονικό, το Κυπριακό, η Θράκη, η ασφάλεια, του λαθρομεταναστευτικού συμπεριλαμβανομένου, ο αριστερόστροφος και νεοταξίτικος «αναθεωρητισμός» στην Παιδεία κι ιδίως στην Ιστορία κι εν γένει στον δημόσιο λόγο. Απόψεις που πριν θα καθιστούσαν τους φορείς τους κοινωνικά απόβλητους, κοπρίζουν πλέον την δημόσια σφαίρα ανερυθρίαστα και σε εθνική μετάδοση από «καθεστωτικά» ΜΜΕ, όπου, όπως και στα Πανεπιστήμια, οι μειοψηφικές μηδενιστικές απόψεις υπερεκπροσωπούνται, εξόδοις του Έθνους.
Ο μοιραίος άνθρωπος, και εδώ, ήταν ο Σημίτης κι η σκυφτή και δειλή διακυβέρνηση του. Ίμια, γκρίζες ζώνες, S 300, Οτσαλάν, πλήγωσαν βαθιά τα εθνικά συμφέροντα και την φιλοτιμία πολλών Ελλήνων. Εκτός όμως από αυτά, τότε έκαναν επίσης επέλαση η διαπλοκή αλλά και ένας εσμός ποικιλόχρωμων ανακυκλωμένων αριστεριστών κι αναθεωρητών, που στελέχωσαν μηχανισμούς, πανεπιστήμια, «ανεξάρτητες» Αρχές, ΜΚΟ, ΜΜΕ. Πήραν κεφάλι άνθρωποι, που στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, με όλα τα ελαττώματα του, δεν θα τους επέτρεπε να περάσουν ούτε απέξω. Η προσπάθεια να γίνουμε ένα μουνουχισμένο μοσχάρι, ως Έθνος, θεωρήθηκε «εκσυγχρονισμός», δυτικότροπη «πρόοδος», προστιθεμένης και της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος. Έτσι συνεχίσαμε με έντονους ρυθμούς και με τις ευλογίες της ενθουσιώδους κεντρικής εξουσίας να πυροβολούμε τα πόδια μας και να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε.
Γιατί τι άλλο από αυτοτραυματισμός είναι μια Πολιτεία να αποδομεί την ίδια της την εθνική ταυτότητα, τους Ήρωες και την Ιστορία της και να προάγει τον μηδενισμό, αμφισβητώντας το ίδιο της το Έθνος κι ό,τι το συγκροτεί, ενώ, υποτίθεται, είναι ταγμένη να το υπηρετεί.
Δυστυχώς, μερίδιο ευθύνης έχει κι η δική μας παράταξη, με την ενοχική της στάση, την περιπέτεια του κατάπτυστου ρεπούσειου πονήματος και την παραχώρηση κι άλλου εδάφους στον δημόσιο λόγο στους μηδενιστές. Ακόμη και πριν την εποχή του «μεσαίου χώρου», ήδη από τις αρχές του ’90, όποιος πήγαινε στην ΝΔ να πει τίποτε πιο εθνικά χρωματισμένο, άκουγε ένα «σσσστ, μην λέμε τέτοια, θα μας πουν ακροδεξιούς». Το σύνδρομο του μόνιμου ενοχικού προλόγου «σέβομαι την αριστερά για τους αγώνες της κλπ», έγινε μόνιμο αξεσουάρ, μαζί με το κινητό και την γραβάτα. Ανθρώπους γενναίους, συνεπείς και τίμιους στην αριστερά οφείλουμε να σεβόμαστε, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν ως πρόσωπα. Στην αριστερά όμως ως ολοκληρωτική ιδεολογία, αντεστραμμένο είδωλο του μαύρου φασισμού, με εμφυλιοπολεμική δράση και εγκληματικό μητρώο, που βλέπει την κοινωνία ως πεδίο κοινωνικού πολέμου και μικρές παραφυάδες της φλερτάρουν με τους μπαχαλάκηδες ή και την τρομοκρατία, τι ακριβώς πρέπει να σεβόμαστε; Τίποτα.
Επειδή λοιπόν οι ψηφοφόροι δεν ανήκουν σε κανέναν. Επειδή οι απειλές, οι ύβρεις και η ηθικολογία δεν είναι μέθοδος πειθούς κι επαναπατρισμού των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, γι’ αυτό απαιτούνται ειλικρινείς και με βάθος πολιτικές, που θα ξαναδώσουν στον λόγο των κομμάτων, όχι μια επίφαση εθνικού και πατριωτικού λόγου αλλά ουσία.
Για την Δεξιά, Κεντροδεξιά, πείτε την όπως σας βολεύει, είναι στην ουσία του πυρήνα της ιδεολογία της, είναι βασικό χαρακτηριστικό του κορμού των ψηφοφόρων της.
Η δε Αντιπολίτευση, αντί οψίμως και εν όψει εκλογών να χρωματίζει της ομιλίες του προέδρου της με τις λέξεις «πατρίδα» και «πατριωτισμός», ας θυμηθεί πως η Αριστερά έφτασε μία και μοναδική φορά να συσπειρώσει στις γραμμές της μεγάλες μάζες, όταν έστω και ως καπηλεία πήρε την σημαία του εθνικού αγώνα. Αν ποτέ αντιληφθεί πως το Έθνος δεν είναι ένας «αναχρονισμός» μια «αντιδραστική» έννοια, αλλά το ίδιο το πρόσωπο μας στον κόσμο και στην Ιστορία, τότε θα ωφεληθεί η ίδια και η Πατρίδα. Τότε θα αντιληφθεί, πως η υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής, της ασφάλειας των πολιτών, η καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης, της εθνικής ταυτότητας, είναι πατριωτικό και κοινωνικό καθήκον, βαθιά δημοκρατικό, που ανήκει σε όλους και δεν εκχωρείται στην άκρα δεξιά. Τότε η αριστερά θα πάψει να λειτουργεί ως στρατολόγος της Χρυσής Αυγής και τροφοδότης μιας τυχοδιωκτικής πόλωσης.
Παράλληλα η ΝΔ οφείλει, χωρίς αδικαιολόγητες ενοχές, να πάψει να μαλώνει με τον εαυτό της και να επαναφέρει κάτω από τις σημαίες της όλο το εύρος των ψηφοφόρων της, επαναπατρίζοντας τους, με πολιτικές που απαντούν πειστικά και πρακτικά στις αιτίες της οργής και της απογοήτευσης τους. Αλλιώς όλοι θα βλέπουμε την επιρροή της Χρυσής Αυγής να διευρύνεται, με ό,τι αυτό σημαίνει…
(Δημοσιεύεται στην «Δημοκρατία’)
Ο λόγος που η άκρα δεξιά ήταν πάντοτε περιθωριακή δύναμη τις προηγούμενες δεκαετίες δεν ήταν μόνο η επίπλαστη ευμάρεια μας με δανεικά. Κυρίως ήταν διότι σχεδόν όλα τα κόμματα πέραν της κομμουνιστικής αριστεράς, κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είχαν σε μια σειρά από ζητήματα στοιχειωδώς εθνικό λόγο και συμπεριφορά, ικανοποιώντας έτσι και συγκρατώντας στις γραμμές τους, τους ανθρώπους που είχαν πιο έντονες ευαισθησίες από τους άλλους σε ζητήματα, όπως τα ελληνοτουρκικά, το μακεδονικό, το Κυπριακό, η Θράκη, η ασφάλεια, του λαθρομεταναστευτικού συμπεριλαμβανομένου, ο αριστερόστροφος και νεοταξίτικος «αναθεωρητισμός» στην Παιδεία κι ιδίως στην Ιστορία κι εν γένει στον δημόσιο λόγο. Απόψεις που πριν θα καθιστούσαν τους φορείς τους κοινωνικά απόβλητους, κοπρίζουν πλέον την δημόσια σφαίρα ανερυθρίαστα και σε εθνική μετάδοση από «καθεστωτικά» ΜΜΕ, όπου, όπως και στα Πανεπιστήμια, οι μειοψηφικές μηδενιστικές απόψεις υπερεκπροσωπούνται, εξόδοις του Έθνους.
Ο μοιραίος άνθρωπος, και εδώ, ήταν ο Σημίτης κι η σκυφτή και δειλή διακυβέρνηση του. Ίμια, γκρίζες ζώνες, S 300, Οτσαλάν, πλήγωσαν βαθιά τα εθνικά συμφέροντα και την φιλοτιμία πολλών Ελλήνων. Εκτός όμως από αυτά, τότε έκαναν επίσης επέλαση η διαπλοκή αλλά και ένας εσμός ποικιλόχρωμων ανακυκλωμένων αριστεριστών κι αναθεωρητών, που στελέχωσαν μηχανισμούς, πανεπιστήμια, «ανεξάρτητες» Αρχές, ΜΚΟ, ΜΜΕ. Πήραν κεφάλι άνθρωποι, που στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, με όλα τα ελαττώματα του, δεν θα τους επέτρεπε να περάσουν ούτε απέξω. Η προσπάθεια να γίνουμε ένα μουνουχισμένο μοσχάρι, ως Έθνος, θεωρήθηκε «εκσυγχρονισμός», δυτικότροπη «πρόοδος», προστιθεμένης και της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος. Έτσι συνεχίσαμε με έντονους ρυθμούς και με τις ευλογίες της ενθουσιώδους κεντρικής εξουσίας να πυροβολούμε τα πόδια μας και να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε.
Γιατί τι άλλο από αυτοτραυματισμός είναι μια Πολιτεία να αποδομεί την ίδια της την εθνική ταυτότητα, τους Ήρωες και την Ιστορία της και να προάγει τον μηδενισμό, αμφισβητώντας το ίδιο της το Έθνος κι ό,τι το συγκροτεί, ενώ, υποτίθεται, είναι ταγμένη να το υπηρετεί.
Δυστυχώς, μερίδιο ευθύνης έχει κι η δική μας παράταξη, με την ενοχική της στάση, την περιπέτεια του κατάπτυστου ρεπούσειου πονήματος και την παραχώρηση κι άλλου εδάφους στον δημόσιο λόγο στους μηδενιστές. Ακόμη και πριν την εποχή του «μεσαίου χώρου», ήδη από τις αρχές του ’90, όποιος πήγαινε στην ΝΔ να πει τίποτε πιο εθνικά χρωματισμένο, άκουγε ένα «σσσστ, μην λέμε τέτοια, θα μας πουν ακροδεξιούς». Το σύνδρομο του μόνιμου ενοχικού προλόγου «σέβομαι την αριστερά για τους αγώνες της κλπ», έγινε μόνιμο αξεσουάρ, μαζί με το κινητό και την γραβάτα. Ανθρώπους γενναίους, συνεπείς και τίμιους στην αριστερά οφείλουμε να σεβόμαστε, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν ως πρόσωπα. Στην αριστερά όμως ως ολοκληρωτική ιδεολογία, αντεστραμμένο είδωλο του μαύρου φασισμού, με εμφυλιοπολεμική δράση και εγκληματικό μητρώο, που βλέπει την κοινωνία ως πεδίο κοινωνικού πολέμου και μικρές παραφυάδες της φλερτάρουν με τους μπαχαλάκηδες ή και την τρομοκρατία, τι ακριβώς πρέπει να σεβόμαστε; Τίποτα.
Επειδή λοιπόν οι ψηφοφόροι δεν ανήκουν σε κανέναν. Επειδή οι απειλές, οι ύβρεις και η ηθικολογία δεν είναι μέθοδος πειθούς κι επαναπατρισμού των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, γι’ αυτό απαιτούνται ειλικρινείς και με βάθος πολιτικές, που θα ξαναδώσουν στον λόγο των κομμάτων, όχι μια επίφαση εθνικού και πατριωτικού λόγου αλλά ουσία.
Για την Δεξιά, Κεντροδεξιά, πείτε την όπως σας βολεύει, είναι στην ουσία του πυρήνα της ιδεολογία της, είναι βασικό χαρακτηριστικό του κορμού των ψηφοφόρων της.
Η δε Αντιπολίτευση, αντί οψίμως και εν όψει εκλογών να χρωματίζει της ομιλίες του προέδρου της με τις λέξεις «πατρίδα» και «πατριωτισμός», ας θυμηθεί πως η Αριστερά έφτασε μία και μοναδική φορά να συσπειρώσει στις γραμμές της μεγάλες μάζες, όταν έστω και ως καπηλεία πήρε την σημαία του εθνικού αγώνα. Αν ποτέ αντιληφθεί πως το Έθνος δεν είναι ένας «αναχρονισμός» μια «αντιδραστική» έννοια, αλλά το ίδιο το πρόσωπο μας στον κόσμο και στην Ιστορία, τότε θα ωφεληθεί η ίδια και η Πατρίδα. Τότε θα αντιληφθεί, πως η υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής, της ασφάλειας των πολιτών, η καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης, της εθνικής ταυτότητας, είναι πατριωτικό και κοινωνικό καθήκον, βαθιά δημοκρατικό, που ανήκει σε όλους και δεν εκχωρείται στην άκρα δεξιά. Τότε η αριστερά θα πάψει να λειτουργεί ως στρατολόγος της Χρυσής Αυγής και τροφοδότης μιας τυχοδιωκτικής πόλωσης.
Παράλληλα η ΝΔ οφείλει, χωρίς αδικαιολόγητες ενοχές, να πάψει να μαλώνει με τον εαυτό της και να επαναφέρει κάτω από τις σημαίες της όλο το εύρος των ψηφοφόρων της, επαναπατρίζοντας τους, με πολιτικές που απαντούν πειστικά και πρακτικά στις αιτίες της οργής και της απογοήτευσης τους. Αλλιώς όλοι θα βλέπουμε την επιρροή της Χρυσής Αυγής να διευρύνεται, με ό,τι αυτό σημαίνει…
(Δημοσιεύεται στην «Δημοκρατία’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!