Το κουπόνι για την παιδεία και ο κακός λύκος του νεοφιλελευθερισμού.

Τώρα τελευταία όλοι ακούμε ότι έχουμε σαν κοινωνία δύο επιλογές ανάπτυξης. Η μία, λένε, είναι το μοντέλο της; Βουλγαρίας και της Κίνας και η άλλη το μοντέλο της Φινλανδίας. Στην πρώτη επιλογή οι χώρες, λένε και πάλι, ακολούθησαν την οδό των πολύ χαμηλών ημερομισθίων ενώ στην δεύτερη αυτήν της  υψηλής κατάρτισης και της πανεπιστημιακής έρευνας.

Κατ’ αρχήν  πρόκειται για ένα αφαιρετικό σχήμα δεδομένου ότι ούτε η Βουλγαρία ούτε η Κίνα δεν είναι χώρες αγραμμάτων και χωρίς πανεπιστήμια. Το αντίθετο μάλιστα. Συνεχίζοντας ερχόμαστε στο καθ’ ημάς ερώτημα: . Μπορούμε να αναπτύξουμε έτσι όπως έχει κτισθεί ο κυρίαρχος μεταχουντικός μύθος της νεοελληνικής κοινωνίας  υψηλής στάθμης κατάρτιση και πανεπιστημιακή έρευνα; Κι εδώ συγκρουόμαστε με την βασική μας αναπηρία: Όχι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε  που θα μας έκανε μια Δυτική χώρα (μια Φινλανδία ή κάτι που της μοιάζει τέλος πάντων) όσο η κατώτερη και μέση εκπαίδευση φρενάρονται από καταθλιπτικούς συνδικαλιστές της εκπαίδευσης και όσο τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται από μισότρελους νεαρούς συνδικαλιστές των κομματικών νεολαιών.  

Ένα παράδειγμα του πως αντιδρά σε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής καινοτομίας ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών βρίσκεται εδώ. Το θέμα και η κριτική αφορούν στο κουπόνι για την παιδεία. Δηλαδή την παροχή ενός κουπονιού σε κάθε γονέα πριν την έναρξη της σχολικής περιόδου με το οποίο αυτός θα μπορεί να κάνει ελεύθερη επιλογή σχολείου για το παιδί του με κριτήρια που αυτός αποφασίζει. Μια καλή μέθοδος να κλείσουν τα μη παραγωγικά σχολεία και να αναπτυχθούν τα χρήσιμα. Μια σχετικά αμερόληπτη, σχετικά λέω, περιγραφή του συστήματος εδώ. 

Η ιδέα του Φρήνμαν. Άρχισε να εφαρμόζεται με επιτυχία από την δεκαετία του ’80, στην Αμερική του Ρήγκαν. Προσπάθησε σε πρώιμο χρόνο να την επιβάλλει η Θάτσερ και τη ορμήξανε οι συνδ. (παντού έχει). Σήμερα είναι κοινή πρακτική σε πολλές χώρες. 

Το κείμενο είναι νύξη. Θα ακολουθήσουν κι άλλα.