Μας απέμεινε η αποποινικοποίηση της μοιχείας...

Το κείμενο του Κώστα Στούπα στο Capital, περιέχει SEX και θάνατο. Είναι μια μορφή πολιτικού μνημόσυνου στον Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου. Και πολύ του είναι…

Χθες συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, του ανθρώπου που σφράγισε περισσότερο από τον καθένα την περίοδο της μεταπολίτευσης. Την περίοδο που λήγει  με την πέμπτη κατά σειρά χρεοκοπία του ελληνικού κράτους.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός αποτελεί φαινόμενο μεταλαμπάδευσης των αξιών του στον ελληνικό λαό. Είναι ο πολιτικός της μεταπολίτευσης που χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης καίτοι συνελήφθη να αγοράζει πολυτελή βίλα χωρίς το πόθεν έσχες των εσόδων του να μπορεί να δικαιολογήσει την αγορά, ενώ κατά το σκάνδαλο Κοσκωτά, ένα από τα μεγαλύτερα της νεοελληνικής ιστορίας, φέρεται να είχε άμεση επίβλεψη και εμπλοκή. 

Παρατηρώ τις μέρες αυτές τους οπαδούς του Παπανδρεϊσμού, οι οποίοι συνεχίζουν να αποτελούν το ισχυρότερο πολιτικό ρεύμα της χώρας, να προσπαθούν να απαριθμήσουν τα θετικά της Αλλαγής που έφερε ο ίδιος.

Καθώς μετά τη χρεοκοπία του 2010 έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό πως η ευημερία με δανεικά που εγκαινίασε ο ΑΓΠ είχε κόστος και ημερομηνία λήξης, τα επιτεύγματα επικεντρώνονται στην κατάργηση της μοιχείας ως ποινικού αδικήματος και το τέλος στο μεταπολεμικό κράτος της δεξιάς, που διαχώριζε τους πολίτες σε δύο κατηγορίες με βάση τα πολιτικά φρονήματα.

Για το τελευταίο, το τέλος του μεταπολεμικού κράτους της δεξιάς, επί της ουσίας το τέλος το έβαλε λίγα χρόνια νωρίτερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του ΚΚ, παρά το γεγονός πως τυπικά το ίδιο στο καταστατικό διατηρεί την προοπτική επαναστατικής (πραξικοπηματικής) κατάληψης της εξουσίας και επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ανάλογη επιβουλή του δημοκρατικού πολιτεύματος υπονοεί μόνο η ΧΑ και μερικές συνιστώσες.

Η συμβολή του ΑΓΠ στο τέλος του μετεμφυλιακού κράτους περιορίστηκε στη διανομή συντάξεων Εθνικής Αντίστασης, τις οποίες έλαβαν κυρίως όσοι δεν έκαναν καμία αντίσταση, και την αντικατάσταση των πελατών της δεξιάς με τους νεόκοπους και πιο απαιτητικούς της αριστεράς. Η δε κατάργηση της αυστηρής ιεραρχίας και της διευθυντικής εξουσίας στη δημόσια διοίκηση είχε σαν συνέπεια την παντελή διάλυση του συστήματος.

Σημαντική ήταν η συμβολή στην αποκατάσταση του συνδικαλιστικού δικαιώματος με τρόπο που ευνόησε τη συνδικαλιστική ηγεσία να διαχειρίζεται εξουσία εκπροσωπώντας συνδικάτα ως επί το πλείστον σφραγίδες. Στον δε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, τα συνδικάτα απέκτησαν ρόλο διαχρονικής διοίκησης, με τις διορισμένες διοικήσεις να περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσου.

Το ΠΑΣΟΚ του ΑΓΠ προσπάθησε να εφαρμόσει το σοβιετικό θεσμό του λαϊκού (κομματικού) επιτρόπου, καθιστώντας τους περίφημους «πρασινοφρουρούς» συστατικό της διοίκησης.

Σημαντική είναι η συμβολή του μεταπολιτευτικού σοσιαλισμού που εγκατέστησε ο ΑΓΠ στην εξάπλωση της διαφθοράς και της διάχυσή της σε όλες τις βαθμίδες της πυραμίδας του δημοσίου κυρίως αλλά και της κοινωνίας.

Εκτός από τις υποψίες αποδοχής προϊόντος διαφθοράς από τον ίδιο (πόθεν έσχες ροζ βίλας) ο βασικότερος συνεργάτης του ο Άκης Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή για διαφθορά. Ο κ. Τσοχατζόπουλος αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της διαφθοράς, η οποία επεκτείνεται σε συντριπτική έκταση εντός του κόμματος και του μηχανισμού εξουσίας ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός πως βρίσκονται μερικές μονάδες στελεχών στη φυλακή και όχι μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες οφείλεται στο γεγονός πως το σύστημα εξουσίας της μεταπολίτευσης είτε μέσω ΝΔ είτε μέσω ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σε ισχύ και συγκαλύπτει τις «αμαρτίες» του...

Μεγάλη επιτυχία του ΑΓΠ εκτός από τη διάχυση της διαφθοράς και της ιδεολογίας του παρασιτισμού στο ΠΑΣΟΚ, τον κρατικό μηχανισμό και την κοινωνία, ήταν η άλωση ολόκληρης της πολιτικής σκηνής με τις αξίες του.

Ουσιαστικά η χώρα στη μεταπολίτευση είχε δυο κόμματα συν κάποιες «τσόντες» με μια κυρίαρχη ιδεολογία: αυτή του παρασιτισμού και του κρατικοδιαιτισμού.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με συνθήματα την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, αλλά δεν έπραξε ούτε το ένα ούτε το άλλο και αυτό αποτελεί δείγμα του λαϊκισμού και κενής περιεχομένου συνθηματολογίας που κυριάρχησε στον πολιτικό λόγο και παραμένει κυρίαρχη μέχρι σήμερα. 

Αποτελεί επίσης δείγμα της ωριμότητας αυτών που επανειλημμένα τον εξέλεξαν στην εξουσία.

Χαρακτηριστικό επίσης δείγμα της εξάπλωσης της ανοχής στη διαφθορά αποτέλεσε η εκλογή του κ. Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, μετά από πρόταση του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή της Ν.Δ. Ο κ. Παπούλιας ήταν ένας εκ των δανειστών στην υπόθεση της Ροζ Βίλας...

Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία τέτοια φαινόμενα δεν θα επιβραβεύονταν για μικροκομματικά οφέλη.

Πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν πως έστω και με την αναδιανομή δανεικών μέσω της διόγκωσης του δημοσίου το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά βελτίωσε το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Αυτό δεν είναι ακριβές. Η βελτίωση οφείλεται μεν στην αύξηση του δανεισμού και της εισροής των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, μετά την είσοδο στην ΕΟΚ από τον Κ. Καραμανλή το πρεσβύτερο, αλλά δεν ακολούθησε τον αντίστοιχο ρυθμό των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών.

Στα επιτεύγματα της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του είναι η αύξηση του δημόσιου χρέους από το 29% που το παρέλαβε στο 114% στο τέλος της δεκαετίας, η αύξηση των κρατικών δαπανών από το 30% στο 50% του ΑΕΠ, βάζοντας έτσι τις βάσεις για τη χρεοκοπία που βιώνουμε σήμερα. 

Μια χρεοκοπία που αποτελεί την αιτία για τη μεγάλη έξοδο νέων ικανών Ελλήνων που αναζητούν καλύτερη τύχη ως μετανάστες.

Κατά την πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το ελληνικό ΑΕΠ κινήθηκε με μικρότερους ρυθμούς κατά μέσο όρο 1,7% έναντι 2,7% του μέσου όρου της ΕΟΚ.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν πως η βελτίωση που επέφερε ήταν εικονική, ενώ οι συνέπειες σήμερα πραγματικές.

Κατά την περίοδο ΑΓΠ διαλύθηκε ο μεταπολεμικός βιομηχανικός παραγωγικός ιστός της χώρας. Ο ίδιος προσπάθησε να προσελκύσει μεγάλες επενδύσεις όπως η Αλουμίνα, αλλά δεν τελεσφόρησε ούτε η ίδια η επένδυση ούτε η ΕΣΣΔ που θα την χρηματοδοτούσε.

Ανακεφαλαιώνοντας τα συν και τα πλην του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε ο ΑΓΠ στη μεταπολίτευση, το πλέον θετικό επίτευγμα ήταν η αποποινικοποίηση της μοιχείας κάτι που δεν φαίνεται πως βοήθησε στην αντιστροφή της φθίνουσας πορείας των δημογραφικών δεικτών. Ως θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, όμως σηματοδοτεί την είσοδο της Ελλάδας στη νεωτερική εποχή έστω και με καθυστέρηση κατά την μετανεωτερική περίοδο.

Ο ΑΓΠ ήταν ίσως ο πλέον ευφυής, μορφωμένος  και κοσμοπολίτης πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης αλλά αυτόν δεν τον εμπόδισε να αναδείξει, να επιβάλλει και να κυβερνήσει και τα πιο καθυστερημένα και ανήθικα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.