Δρόμος Άνω Κάτω Σέλι: Πικρός επίλογος για αποφυγή χαζού προλόγου

Αυτές τις ημέρες εξελίσσεται η δίκη για τον δρόμο Άνω Κάτω Σελίου. Πληροφορίες εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Υπάρχουν και άλλες αναρτήσεις. Αν ψάξεις στο blog αυτό θα τις βρεις εύκολα.

Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τι συνέβη κατά την εκτέλεση του έργου αλλά με το πώς έγινε η σύλληψη και ο σχεδιασμός του και φυσικά θα κάνω μελλοντικές προβλέψεις και ευχές.

Συμφέροντα και γονιδιώματα

Όλα ξεκίνησαν σε κάποιο από τα συνηθισμένα συμπόσια που οργάνωναν οι τοπικοί παράγοντες στο Σέλι.  Όχι και τόσο τοπικοί. Βεροιώτες είναι οι άνθρωποι που έχουν καταγωγή, συμφέροντα (μέλη του αναγκαστικού συνεταιρισμού διαχείρισης του Δάσους Σελίου) και  κατοικίες στο χωριό. Ούτε και η καταγωγή είναι κι αυτή τόσο καθαρή. Το Σέλι ήταν περισσότερο διαμετακομιστικός σταθμός παρά πραγματικό χωριό στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του. Οι κάτοικοι, απ’ ότι λένε, είναι Αβδελιώτες στην καταγωγή. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω ξέρουν να οργανώνουν καλά τσιμπούσια και έχουν αδυναμία στο να καλούν ανθρώπους που διαχειρίζονται μικρές ή μεγάλες εξουσίες.  Σε μια τέτοια συγκυρία φαίνεται μετά από το τρίτο μπουκάλι κρασί έπεσε και η ιδέα του δρόμου προς το άνω Σέλι. Ένα μέρος με καμιά δεκαριά σπίτια. Το όραμα δεν άργησε να βρεθεί ενώ σκοπιμότητα υπήρχε. Κάτι για Τουριστική ανάπτυξη  κάτι για ενοποίηση Χιονοδρομικών ήταν η προμετωπίδα. Αυθαίρετη δόμηση που κάποια στιγμή θα εκβίαζε κι άλλες κρατικές επενδύσεις η σκοπιμότητα. Μια κανονική οικιστική ανάπτυξη θα απαιτούσε προϋποθέσεις που οικοδεσπότες της ευωχίας δεν μπορούσαν να αντέξουν.

Προϋποθέσεις που δεν δημιουργήθηκαν

Κτηματολόγιο κατ’ αρχήν, πολεοδομική μελέτη στη συνέχεια, εισφορά σε γη και χρήμα στο τέλος. Φυσικά και έργα υποδομής που όφειλαν να γίνουν πριν ξεκινήσουν να κτίζονται κτήρια.

Το γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν τα παραπάνω σωστά και χρήσιμα  είναι λίγο πολύ γνωστά.

1.       Δεν ήθελαν το κτηματολόγιο γιατί εποφθαλμιούσαν ξένη γη  (δημόσια κατά προτίμηση) και φυσικά διότι κανείς δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας.

2.       Δεν ήθελαν την πολεοδομική μελέτη γιατί εκτός από το ότι θα σήμαινε εισφορές θα έθετε και όρους δόμησης με τους οποίους δεν τα είχαν και ιδιαίτερα καλά.

3.       Όσο για τα έργα υποδομής είχαν καιρό να γκρινιάξουν. Εξάλλου όπως είπαμε ήξεραν να οργανώνουν φαγοπότια με εκλεκτούς μεζέδες και καλεσμένους.

Έτσι ο δήμαρχος που είχε και αυτός περιουσία εκεί και απ’ ότι λέγεται κοινό γονιδίωμα με τους φιλόξενους και γλεντζέδες Σελιώτες αποφάσισε να κάνει τον δρόμο.  Ήταν δικηγόρος του αναγκαστικού Συνεταιρισμού πρόσθετα και φυσικά χρειαζόταν τις ψήφους τους.  Την περίοδο εκείνη πιστώσεις δίνονταν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε άλλωστε. 

Η κατρακύλα

‘Όταν όμως ξεκινήσει κάτι μ’ αυτές τις προϋποθέσεις είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα συνεχίσει με ακόμη χειρότερες. Έπρεπε να γίνει μελέτη και ο δήμαρχος την ανέθεσε σε δασολόγο με σκανδαλωδώς χαμηλή τιμή. Ο δασολόγος με την σειρά του δεν έκανε ένα αξιόπιστο εξαρτημένο τοπογραφικό (πώς να το κάνει άλλωστε με τέτοια αμοιβή που πήρε) και σχεδιάστηκε ένας δρόμος που στην κατασκευή φάνηκε να αποκλίνει 125 μέτρα από τον προορισμό του!!! Έγιναν ακόμη χειρότερα τα πράγματα αλλά δεν είναι διαθέσιμη ακριβέστερη πληροφόρηση. Υπάρχουν φήμες δηλαδή ότι σχεδιάστηκε μισός από έναν μελετητή και μισός από έναν άλλον  και στο σημείο της συναρμογής τους εμφανίζεται ένα σκαλοπάτι μερικών μέτρων!!!

Μετά βέβαια ξεκίνησε η κατασκευή. Εδώ θα μπορούσαν να διορθωθούν κάποια πράγματα, αλλά που; Μια κακή μελέτη ανησυχεί έναν καλό υπάλληλο ενώ αντίθετα έναν παλιάνθρωπο τον διεγείρει γιατί θα του επιτρέψει να ψαρέψει σε θολά νερά.  Να ψαρέψει φράνγκα για την τσέπη του δηλαδή.

Έγινε διαγωνισμός, το πήρε ο φτηνότερος έσκαψε λίγο και μετά τα παράτησε. Το έργο είχε προϋπολογισμό 3 εκ € αυτός έκανε δουλειά 200 χιλ και εξαφανίστηκε. Από τις διαθέσιμες επιλογές της η διοίκηση επέλεξε την χειρότερη. Αφού έχασε χρόνο σε αλληλογραφία μαζί του και κινδύνευε να χαθεί η πίστωση άρχισε να το διαπραγματεύεται. Να του δώσει δηλαδή τόσα όσα αντιστοιχούν σε περισσότερα από 25%  του έργου για να φανεί ότι υπήρξε πρόοδος και αυτός να συνεχίσει. Έτσι και έγινε. Ο εργολάβος πήρε τα λεφτά (1εκ συνολικά)  και έφυγε. Το ποιοι υπέγραψαν γι αυτό είναι πια γνωστό. Το ποιοι τα πήραν, κι αν τα πήραν, άγνωστο.

Το σίριαλ συνεχίστηκε με χειρότερα πράγματα, επαληθεύοντας πως αν σε πάρει το ποτάμι δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. Με πράγματα που αναδίδουν μια οσμή συγκάλυψης αλλά γι’ αυτά υπάρχουν αναφορές αλλού.

Θα συνέλθουμε τελικά ποτέ;

Το κείμενο γράφτηκε σκοπό διάφορο από την αφήγηση. Αυτόν τον καιρό κάθε υποψήφιο Δημαρχόπουλο δηλώνει πως θα συνεχίσει τα σταματημένα έργα. Οι αναφορές συνήθως γίνονται στον δρόμο αυτό, στο κολυμβητήριο και στην γέφυρα με τρόπο απόλυτο που δεν σηκώνει αμφισβητήσεις. Αυτό το «τα έργα θα συνεχιστούν και θα τελειώσουν» ακούγεται σαν ιαχή που σχίζει το θολό πολιτικό τοπίο της πόλης και της χώρας.  

Απ’ ότι φάνηκε ο δρόμος έπρεπε να σχεδιασθεί μόνον μετά από ρυμοτομική μελέτη και κτηματογράφηση. Σήμερα πια δεν φθάνουν ούτε αυτά. Σήμερα πρέπει να γίνει μια ευρύτερη χωροταξική ρύθμιση όλου του ορεινού όγκου του Βερμίου με μια οριοθέτηση των ζωνών χρήσης γης, που θα είναι αποτέλεσμα όχι μόνον μια σειράς μελετών αλλά και μιας διαπραγμάτευσης μεταξύ όλων των παικτών. (Δασοκομία, εξορυκτική δραστηριότητα, οικιστική ανάπτυξη, τουριστική ανάπτυξη, ενεργειακή αξιοποίηση, γεωργία και κτηνοτροφία). Μετά από αυτό και εξαιτίας αυτής της χωροθέτησης θα δούμε αν προκύπτει ανάγκη δρόμου και τι δρόμου προς το Άνω Σέλι.  Δεν έχουμε άλλα περιθώρια για ανεμελιά και τσαπατσουλιές.

Τι αισιοδοξία!

Φυσικά δεν θα γίνει τίποτε από τα παραπάνω. Οι υποψήφιοι Δημαρχούληδες θα συνεχίσουν τις κραυγές, γιατί αυτό είναι η προεκλογική εκστρατεία, μετά θα δεσμευτούν από αυτές και κατά την θητεία τους θα γίνουν δυο τρία ακόμη χιλιόμετρα δρόμου.  Φυσικά η υπόθεση θα καταλήξει σαν γαμήλιο γεύμα  όπου οι ρετσίνες και τα ψημένα μπούτια θα πηγαινοέρχονται και ο ένας θα συγχαίρει τον άλλον.  Τουλάχιστον τσιμπούσια ξέρουμε να κάνουμε.