του Κώστα Στούπα από capital
Η κυβέρνηση αγωνίζεται για την ολοκληρωτική φτωχοποίηση της χώρας. Χαράσσει κόκκινες γραμμές και δεν υποχωρεί απέναντι στο προαπαιτούμενο της τρόικας για απελευθέρωση των απολύσεων από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.


Δεν μπορεί κάποιος να έχει απαίτηση από τον κ. Λαφαζάνη, τον κ. Τσίπρα ή την κα Παπαρήγα να καταλάβουν γιατί η απελευθέρωση των απολύσεων είναι μέτρο του οποίου το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό για τους εργαζόμενους πρωτίστως και ολόκληρη την οικονομία στη συνέχεια.

Είναι τυχαίο πως σε όλες τις αναπτυγμένες οικονομίες στις οποίες οι απολύσεις είναι ελεύθερες, οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν υψηλότερους μισθούς και η ανεργία είναι μικρότερη της Ελλάδας;

Τα αυστηρά όρια στις απολύσεις προσωπικού τα οποία ισχύουν συνεισέφεραν σημαντικά στον έλεγχο της ανεργίας στην ελληνική οικονομία που έχει φτάσει επίσημα στο 1,3 εκατ. και ανεπίσημα πολύ υψηλότερα;

Μια χώρα που έχει το 30% του εργατικού δυναμικού στην ανεργία το λογικό είναι να επιδιώκει τη μείωση της ανεργίας μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων. Μια επένδυση είναι πάντα ένα ρίσκο γι’ αυτόν που την κάνει. Όταν το αποφασίζει,  σταθμίζει τα δεδομένα μεταξύ των οποίων είναι και αυτό της δυνατότητας αν κάτι δεν πάει καλά να μειώσει αμέσως το κόστος και μέσω των απολύσεων.

Το να έχεις 1,5 εκατ. ανέργους, να συνεχίζουν να απολύονται χιλιάδες κάθε μήνα και να επιμένεις στην απαγόρευση της άρσης της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων είναι ελληνικός σουρεαλισμός που πηγάζει από τις αγκυλώσεις της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς στην χώρα.

Εργασία για συσσίτιο...

Πριν από λίγες υπήρξε μια αγγελία αναζήτησης υπαλλήλου για ξενοδοχείο όπου σαν αντάλλαγμα δεν προσφερόταν χρηματική αμοιβή και ασφάλιση, αλλά φαγητό και διαμονή.

Η φωτογραφία της αγγελίας έκανε το γύρο των κοινωνικών δικτύων του διαδικτύου και οι γνωστοί γυρολόγοι της δημαγωγίας εκτόξευσαν μύδρους εναντίον του μνημονίου, της διεθνούς συνωμοσίας των αγορών, των εβραίων και των εξωγήινων.

Όποιος έχει γαλουχηθεί με την αντίληψη πως ο μισθός είναι κάτι που στο τέλος του μήνα τον φέρνει ο πελαργός(όπως τα μωρά των ηθικολόγων), δύσκολα μπορεί να καταλάβει τους όρους που καθορίζουν τα της εργασίας και των ανταλλαγμάτων της.

Όποιος πιστεύει πως για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του μεγαλύτερη ευθύνη έχει το κράτος (στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Βρούτσης, ή ο κύριος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ που διορίστηκε αξιοκρατικά επικεφαλής του σώματος επιθεωρητών εργασίας, ή αύριο υποσχόμενος τον επί της  γης παράδεισο κ. Στρατούλης) και όχι ο ίδιος, κινδυνεύει να ξυπνήσει κάποια στιγμή (συνήθως τη χειρότερη) γυμνός στο χαλάζι της πραγματικότητας.

Όταν όλοι επικαλούνταν τις συλλογικές συμβάσεις στην αρχή αυτής της κρίσης, σ’ αυτή τη στήλη υποστηρίζαμε πως δεν υπάρχει όριο στην πτώση των μισθών που μπορεί να εξασφαλιστεί με οποιονδήποτε νόμο ή πολιτική απόφαση.

Τα όρια στην πτώση και τα πλαφόν στην άνοδο των μισθών, τα βάζει η προσφορά και η ζήτηση εργασίας. Κατά συνέπεια όσο οι θέσεις εργασίας που θα εξαφανίζονται θα είναι περισσότερες από αυτές που δημιουργούνται, οι πιέσεις στους μισθούς θα συνεχίζονται μέχρι εξαφανίσεως. Αυτό θα συμβαίνει περισσότερο και ταχύτερα στους κλάδους που είναι ανοιχτοί στο διεθνή ανταγωνισμό.

Όσο οι ελληνικές επιχειρήσεις θα αλλάζουν έδρα για να αποφύγουν το υψηλό κόστος της φορολογίας και των εισφορών, τόσο οι μισθοί θα πέφτουν και μαζί με αυτούς και τα έσοδα από φόρους και εισφορές.

Η Ελλάδα για να σταματήσει τον κατήφορο της μείωσης μισθών και της αύξησης ανεργίας χρειάζεται μια επανάσταση προσέλκυσης επενδύσεων.

Εκτός αν νομίζετε πως μπορούν να στήσουν στην Ελλάδα με επιτυχία αυτό που απέτυχε και κατέρρευσε παταγωδώς στη Βουλγαρία.