Συγχωνεύσεις σχολείων

Αντιγράφω από το blog Λαικούρα:

ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΛΑΤΕΩΣ

  Η ΕΛΜΕ Ημαθίας συνεπής στη θέση που έχει διατυπώσει εδώ και τρία χρόνια τώρα, στο θέμα των συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολείων, διαφωνεί ριζικά με την πρόταση του Διευθυντή Β/θμιας εκπαίδευσης του νομού μας για μεταφορά του Γυμνασίου Κορυφής στο Πλατύ και συγχώνευσή του με το Γυμνάσιο Πλατέως και ταυτόχρονα μεταφορά του Λυκείου Πλατέως στην Κορυφή.

 Μετά από επισκέψεις στον Διευθυντή Εκπαίδευσης, σε όλα τα ενδιαφερόμενα σχολεία, στον Δήμαρχο Αλεξάνδρειας και προσεκτική εξέταση των στοιχείων που αφορούν την γεωγραφική θέση των σχολείων, τις συγκοινωνίες, αλλά και το μαθητικό δυναμικό της περιοχής, πιστεύουμε ότι η πρόταση αυτή θα δημιουργήσει, εκ του μη όντος, προβλήματα τόσο στους μαθητές και στους γονείς τους, όσο και στα σχολεία που αφορά.

Συγκεκριμένα:

 1. Η απομάκρυνση του Γυμνασίου Κορυφής απ’ το χωριό θα αναγκάσει τους 67 μαθητές (τόσοι είναι φέτος, μετά τη συρρίκνωσή του λόγω μετακίνησης μαθητών στο Γυμνάσιο Τρικάλων) σε καθημερινή μετάβαση και επιστροφή στο Πλατύ με το αντίστοιχο, δυσβάσταχτο για την εποχή κρίσης που βιώνουμε, κόστος μεταφοράς, χωρίς να υπολογίζεται και ο χαμένος χρόνος. Ταυτόχρονα θα αποκόψει απ’ την εύκολη πρόσβαση στο σχολείο παιδιά από ευαίσθητο πληθυσμό γειτονικών χωριών.

 2. Η συγχώνευσή με το Γυμνάσιο Πλατέως θα προκαλέσει την απώλεια τμημάτων διδασκαλίας και την αύξηση του αριθμού των μαθητών σε αυτά με συνέπεια την υποβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης γνώσης και την υπεραριθμία εκπαιδευτικών σε εποχές διαθεσιμότητας και απολύσεων.

 3. Η μετακίνηση του Λυκείου Πλατέως στην Κορυφή, μπορεί να εξασφαλίζει ένα πιο άνετο, από άποψη χώρων, σχολείο, αλλά ταυτόχρονα συνεπάγεται την ταλαιπωρία, το χαμένο χρόνο, το δυσβάσταχτο κόστος για 55 τουλάχιστον μαθητές απ’ το Πλατύ που θα μεταβαίνουν καθημερινά και θα επιστρέφουν απ’ την Κορυφή. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα πολλοί μαθητές του Λυκείου Πλατέως να προτιμήσουν την μετακίνησή τους στα Λύκεια Αλεξάνδρειας με συνέπεια τη συρρίκνωση του σχολείου και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την κατάργησή του στο μέλλον. Ταυτόχρονα θα υποβάλουν στην αντίστοιχη ταλαιπωρία και οικονομική αιμορραγία όσους και όσες εκπαιδευτικούς μετακινούνται σήμερα απ’ τη Θεσσαλονίκη στο Πλατύ με τραίνο, αφού θα πρέπει να βρουν άλλο μέσο μετάβασής τους ως την Κορυφή.

 Για όλους αυτούς τους λόγους και διαπιστώνοντας ότι τα σχολεία λειτουργούν σήμερα χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, όχι μόνο διαφωνούμε με την πρόταση που πρόκειται να υποβληθεί απ’ τον Διευθυντή, αλλά και ζητάμε απ’ όλους τους αρμόδιους, Διεύθυνση Β/μιας, Δημοτικό Συμβούλιο Αλεξάνδρειας, Υπουργείο Παιδείας να ανακληθεί άμεσα η, εν αχρηστία εδώ και δύο χρόνια, απόφαση για κατάργηση του Γυμνασίου Πλατέως.

 Η ΕΛΜΕ Ημαθίας μένει σταθερή στη θέση της για καμιά κατάργηση, καμιά συγχώνευση, καμιά μετακίνηση σχολείων.  

  Η τακτική αυτή της σταδιακής συγχώνευσης-κατάργησης σχολικών μονάδων, αντανακλά την γενικότερη πολιτική των κυβερνόντων. Δηλαδή να αντιμετωπίζεται η δημόσια εκπαίδευση, με όρους λογιστικούς και ενάντια στις πραγματικές ανάγκες των παιδιών.

 Η μείωση σχολικών μονάδων, πέρα από το ότι οδηγεί σε περιορισμό εκπαιδευτικού προσωπικού, αποτελεί ένα άμεσο χτύπημα στην προσπάθεια των λαϊκών οικογενειών να μορφώσουν τα παιδιά τους.

Τρία χρόνια τώρα τα ίδια αδύναμα επιχειρήματα. Ας δούμε όμως και την άλλη άποψη. Αυτήν που θέλει σχολεία να συγχωνεύονται.

1.       Κατ’ αρχήν είναι τα πάγια έξοδα. Άλλο να θερμαίνεις ένα σχολειό για να φοιτήσουν 67 μαθητές και άλλο ΤΟ ΙΔΙΟ σχολειό για να εξυπηρετηθούν 260 μαθητές. Ή ακόμη άλλο να βελτιώνεις θερμικά ένα κτίριο κι άλλο τρία με τους ίδιους μαθητές. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για την φύλαξη, τα έξοδα συντήρησης κλπ.

2.       Είναι όμως αυτό το πρόβλημα μόνον; Όχι. Ένα μεγάλο και πλήρες εκπαιδευτήριο έχει περισσότερους δασκάλους, περισσότερες ειδικότητες και πλήρεις τάξεις. Παρέχει δηλαδή καλύτερη εκπαίδευση, κατά τεκμήριο.

Γιατί λοιπόν αυτά τα τόσο απλά πράγματα που τα καταλαβαίνει και ένας τρίτος δεν μπορούν να τα κατανοήσουν εκπαιδευτικοί: Δεν μπορώ να ξέρω. Μπορώ όμως να υποψιαστώ.

1.  Πολλά μικρά σχολεία είναι η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση να μην τους συμβεί το αναπόφευκτο. Αυτό που εξορκίζουν και απεύχονται. Την Αξιολόγηση. Διασπαρμένα εκπαιδευτήρια θα δυσκολέψουν επιθεωρήσεις και αναφορές. Θα δώσουν ακόμη ακόμη και πολλές, μα πολλές, δικαιολογίες για χαμηλότερη απόδοση.  Και ποιος δεν θα ‘θελε να χαθεί στην μέση του πουθενά; Σ’ ένα χωριό του κάμπου για παράδειγμα…
2. Υπάρχει και κάτι άλλο πολύ πιο δημοσιοϋπαλληλίστικο. Το επίδομα διοίκησης. Δείτε εδώ την γλαφυρή περιγραφή μερικών πανομοιότυπων σχεδόν διευθύνσεων μόνον στο υπουργείο εσωτερικών (ή όπως λέγεται τώρα). Αν το σκαλίσετε λίγο παραπάνω θα βρείτε κάθε διεύθυνση να έχει το πολύ πέντε άτομα προσωπικό. Έχει όμως αναμφίβολα Προϊστάμενο που παίρνει πρόσθετο επίδομα.  Ντρέπομαι που θα αποδώσω σε ανθρώπους που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά και τα εγγόνια μας αυτό το ταπεινό κίνητρο. Δεν μπορώ όμως να κάνω αλλιώς. Τα «νούμερα» δεν «βγαίνουν».

Ας αφήσουν λοιπόν την γκρίνια. Τον εύκολο καταγγελτικό λόγο. Ας ζητήσουν οι ίδιοι σκληρές διαδικασίες αξιολόγησης και να μη μείνουν σ’ αυτές. Να συνεχίσουν ζητώντας να συνδεθεί η αμοιβή τους με την αποδοτικότητά τους. Ή ακόμη πιο προχωρημένα να ζητήσουν να κάνουμε λίγο πίσω σ’ αυτό που λέμε δωρεάν, πλην όμως υποβαθμισμένη, παιδεία.  Ας αποδεχθούν τον ανταγωνισμό σαν εργαλείο βελτίωσης και προόδου. Όσο τους επιτρέπει η θλιβερή ιστορία των 30 τελευταίων ετών.