Μια αναπάντεχη στιχομυθία και κάμποσα δύσπεπτα συμπεράσματα

Χθες στον προθάλαμο του δικαστηρίου που πήγα σαν μάρτυρας στην δίκη 10 δημοτικών συμβούλων είδα παλιό φίλο και τον ρώτησα πως πάνε οι δουλειές. Ήταν μια συνηθισμένη ερώτηση που κατέληξε σε τρία τέσσερα συμπυκνωμένα μαθήματα πολιτικής οικονομίας.

Καλά μου είπε. Και μετά την έκπληξή μου συνέχισε. Τώρα πια που έκλεισαν οι μικροί (σιδεράδες εννοούσε κι αυτός σιδεράς είναι) γιατί δεν άντεξαν τις αναδουλειές, τις τράπεζες να παίρνουν και να ξαναπαίρνουν και την εφορία να σου ζητάει το σπίτι σου με τα παιδιά σου μέσα, μοιραία έμεινα εγώ που μπήκα στην κρίση χωρίς να χρωστάω και αναλαμβάνω όποια μικροδουλειά μου βγει. Έχω είκοσι άτομα προσωπικό και τρέχω ασταμάτητα.

Κοντοστάθηκε και συνέχισε: Καινούργιες καταστάσεις σήμερα… Κατ’ αρχήν έπεσαν τα εργατικά. Έρχονται συνέχεια τιμοκατάλογοι από το ΙΚΑ όπου φαίνονται τα νέα ημερομίσθια και οι νέες εισφορές. Είναι τόσο μικρές που αναρωτιέμαι πως θα πληρωθούν οι παλιοί συνταξιούχοι. Μάλλον θα περικοπούν κι άλλο οι συντάξεις μονολόγησε.  

Εσύ; Τόλμησα να ρωτήσω.

 

Χαμογέλασε συγκαταβατικά και άρχισε νέο κύκλο: Πληρώνω από τα δεκαοκτώ μου που δούλευα στον πατέρα μου. Πληρώνω κανονικά βαρέα αλλά και ΤΕΒΕ. Τα λεφτά που έχω δώσει μέχρι στιγμής σε οποιαδήποτε ασφαλιστική εταιρεία θα σήμαιναν ένα εφ’ άπαξ περίπου 2 εκ € τώρα που δεν έκλεισα ακόμη τα 50. 

Δεν κάθισα να το διασταυρώσω αλλά αν το σκεφτείς κάπου εκεί είναι τα πράγματα.  

Δεν είναι αυτό όμως το ενδιαφέρον αντέτεινε.

Πληρώνω και ένα χιλιάρικο τον χρόνο σε ιδιωτική ασφάλεια και μου υπόσχονται σύνταξη μεγαλύτερη από το ΙΚΑ.

Τα χειρότερα βέβαια δεν τα είχα προβλέψει.

Ξέρεις, μου λέει κάποια στιγμή, στην αυλή του εργοστασίου έβαλα καλαμπόκια. Το εργοστάσιο είναι σχεδόν άδειο. Το προσωπικό κάνει μοντάζ κυρίως. Αν με ρωτάς πως γίνεται αυτό σε λέω ότι το τμήμα μου στην Βουλγαρία είναι πια που παράγει σχεδόν τα πάντα. Εξ άλλου εκεί θα μεταφέρω και την επιχείρηση. Εδώ δεν αντέχω. Ο φόρος εδώ είναι 67% (Δεν ξέρω από πού το έβγαλε αλλά κάπου εκεί κινείται) Εκεί είναι 10%.  Τα ημερομίσθια χαμηλότερα αλλά οι εισφορές ακόμη πιο χαμηλές. Δεν σου βγάζουν την ψυχή για μια αδειοδότηση και το αυτοκίνητο που είχα αγοράσει τις καλές εποχές πληρώνει 60 € ετήσια ενώ εδώ μου ζητάνε 1000€. Όσο για το προσωπικό θα πάρω μαζί μου τους καλούς. Τουλάχιστον δέκα από τους είκοσι. Στο κάτω κάτω της γραφής για κανέναν δεν είναι εμπόδιο 1,5 ώρες δρόμος. 

Ανησυχητικά Συμπεράσματα

Έμεινα με τις σκέψεις. Τώρα πια που φεύγουν και επιχειρήσεις των 20 ατόμων για την διπλανή Βουλγαρία ποιο είναι το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας; Ποιο είναι το μέλλον στη χώρα που ακόμη και σήμερα, μετά την καταστροφή, το πολιτικό σύστημα (υποσύνολο του οποίου είναι και το αυτοδιοικητικό) δεν διανοείται να μεταφέρει δραστηριότητες στον ιδιωτικό τομέα για να αναζωογονήσει όσο μπορεί την επιχειρηματικότητα;

Ποιο είναι το αύριο στο περιβάλλον που αρνείται να  δώσει το μήνυμα του ότι ο καλύτερος αμείβεται περισσότερο και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο;

Τι θα περιμένουμε από την ζωή μας όταν θα έχουμε διώξει τους καλύτερους, τους ικανότερους και τους τολμηρότερους; 

Δεν ξέρω αν είχα δίκαιο αλλά η εξομολόγηση του σιδερά με κάκιωσε σε σημείο ώστε μπαίνοντας στην δικαστική αίθουσα όπου δικάζονταν οι 10 δημοτικοί σύμβουλοι να νιώσω σαν τιμωρός. Τώρα που το σκέφτομαι δεν μου έφταιγαν σε τίποτε τα ανθρωπάκια. Βρέθηκαν εκεί που είναι σαν απομεινάρια μιας άλλης εποχής από την οποία οφείλουμε να ξεκολλήσουμε για την στοιχειώδη επιβίωσή μας και μόνον. Στο κάτω κάτω της γραφής ελάχιστοι από εμάς έβαλαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάτι στην άκρη. Θα χρειαστούμε τους νέους να μας συντηρήσουν είτε ατομικά με την ελεημοσύνη τους είτε συλλογικά με τους φόρους που θα πληρώνουν.