Με αφορμή το πρόσφατο γυφτοσκάνδαλο

Στο πατρικό μου δύο απειλές «έπαιζαν»  έντονα. Η μία ήταν θα σε «δώσουμε στους γύφτους» και η άλλη «θα σε στείλουμε στο Τσοτύλι». Σήμερα πια το «πρότυπο» γυμνάσιο Τσοτυλίου δεν υπάρχει και το κτήριο απ’ ότι ξέρω έγινε δημαρχείο ή κάτι τέτοιο αλλά γύφτοι εξακολουθούν να υφίστανται και να ευημερούν.  Ακόμη και τότε, όταν μου σπάγανε το ηθικό οι γέροι μου, δεν ήξερα τι κάνουν οι γύφτοι τα παιδιά όταν τους τα παραδίδουν. Σήμερα έμαθα. Τα χρησιμοποιούν για να εισπράττουν ενισχύσεις κυρίως και να προκαλούν τον οίκτο επαιτώντας συμπληρωματικά.Σαν εργαλεία πλουτισμού δηλαδή.

Μνήμες

Το πρόσφατο γεγονός του παιδιού που βρέθηκε σε καταυλισμό γύφτων δεν μου θύμισε μόνον τις απειλές των γονιών μου. Μου επανέφερε και μια προσπάθεια που ανέθεσα στον εαυτό μου το 2005 μέχρι τις αρχές του 2007.  To 2005 προσπάθησα να μιλήσω στον τότε δήμαρχο Σκουμπόπουλο και για το θέμα των παιδιών που δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Το έκανα μάλιστα με έναν τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί θεσμικός. Είχα γράψει ένα κείμενο το οποίο είχα παρουσιάσει σε αρκετούς συλλογικούς φορείς οι οποίοι ή τον είχαν συνυπογράψει ή έγραψαν δικό τους. Θυμάμαι ήταν η Μητρόπολη, το Εργατικό Κέντρο, το Οικονομικό επιμελητήριο, ο φαρμακευτικό σύλλογος νομίζω το ΤΕΕ κλπ. Το κείμενό μου μαζί με τα κείμενα  των φορέων τα κατέθεσα και αυτά στον Δήμαρχο. Η κεντρική ιδέα ήταν απλή. Έχουμε τα αρχεία του Ληξιαρχείου, αν τα συγκρίνουμε με αυτά των σχολείων  βγάζουμε αυτούς που παραμέλησαν τα παιδιά τους. Με παρέπεμψε στο αντιδήμαρχο επί της παιδείας που κατά καλή, νόμισα, συγκυρία ήταν μπατζανάκης μου. Η πρώτη αντίδραση του αντιδήμαρχου ήταν ή ερώτηση «γιατί ασχολείσαι» για να ολοκληρωθεί  με την παρατήρηση «ποιους γύφτους τώρα, έχουμε σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε». Φυσικά δεν έλειψαν ειρωνικές παρατηρήσεις του στυλ «κοίτα την δουλειά σου» ή κάτι ανάλογο.  Μερικούς μήνες μετά ξέσπασε η κρίση με την εξαφάνιση του 11χρονου αγοριού. Τότε κανείς δεν είχε να πει τίποτε. Χρόνια μετά ο τότε αντιδήμαρχος παραδέχθηκε πως αν είχε ανταποκριθεί δεν θα έχανε η παράταξή του την Δημαρχεία στις εκλογές του2006. Μετά τον ορυμαγδό της εξαφάνισης και όταν τα πράγματα ηρέμησαν, απευθύνθηκα στη δικαιοσύνη με αναφορά μου. Η εισαγγελία διέταξε την ασφάλεια να διερευνήσει   ο αρμόδιος αστυνόμος εντόπισε 80 περιπτώσεις οι οποίες παραπέμφθηκαν όλες. Η πικρή έκπληξη ήταν το τι έγινε στο δικαστήριο. Πολλοί αθωώθηκαν και όσοι καταδικάστηκαν ξέμπλεξαν με  ένα πρόστιμο 40 €! Εκείνη την ημέρα είχε καγχάσει όλη η γυφτιά της πόλης…

Πως φθάσαμε ως εδώ

Ας δούμε όπως το ιστορικό. Όσον αφορά στις ενισχύσεις, που είναι και ο κρίσιμος παράγοντας της σημερινής διαστροφής η αρχή έγινε  από τα πιο αδίστακτα καθάρματα της Νεοελληνικής ιστορίας. Κάπου εκεί γύρω στο 2000 το διεφθαρμένο καθεστώς του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ αποφάσισε πως η εξουσία ήταν πολύ ακριβή για να την παρατήσεις εκείνη την στιγμή. Η χώρα δανειζόταν αβέρτα κουβέρτα για να κάνει Ολυμπιακά έργα. Τα λεφτά ήταν πάρα πολλά και η επαφή μ’ αυτά σήμαινε αυτόματα απόκτηση ενός μέρους τους. Μικρό  ή μεγάλο ποσοστό δεν είχε σημασία. Τα κονδύλια ήσαν τεράστια και ακόμη και ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά σήμαινε πως είχες λύσει το πρόβλημα της ζωής σου των παιδιών σου και των εγγονών σου.  Έτσι έπρεπε να κερδίσουν τις εκλογές του 2000. Τα νούμερα δεν βγαίνανε οπότε η εξαγορά ψήφων  ολόκληρων πληθυσμιακών μονάδων έγινε μονόδρομος.  Οι πρώτοι ήταν οι Καυκάσιοι πληθυσμοί που ήθελαν να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους εμφυλίους πολέμους. Έγιναν Έλληνες. Οι δεύτεροι οι γύφτοι. Και πληρώθηκαν  και αφέθηκαν να παραβατούν. Αυτό ήταν το κόστος που πληρώσαμε για να έχουμε άλλα 4 χρόνια τον κύριο καθηγητή για πρωθυπουργό.

Η Νέα Δημοκρατία τότε κάτι ψέλλισε για Νοθεία αλλά για κάποιον λόγο που θα μας πει η ιστορία έκοψε το καλαμπούρι πολύ νωρίς. Σήμερα ΠΑΣΟΚ σχεδόν δεν υπάρχει και φυσικά κανείς δεν το νοσταλγεί. Ο κύριος καθηγητής κάνει προτάσεις για την αναβίωση της κεντροαριστεράς και ένα άλλο αριστερό σχήμα με αρχηγό ένα νεαρό που προσπαθεί να διδαχθεί, με επιτυχία απ’ ότι φαίνεται, από τον Ανδρέα Παπανδρέου ετοιμάζεται να κάνει τα ίδια.  Δεν ξέρω αν η ιστορία επαναλαμβάνεται έστω και σαν φάρσα. Ξέρω όμως ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να ξανακάνουν τα ίδια λάθη.

Σήμερα υφιστάμεθα  την ηχώ της παλιανθρωπιάς του 2000 χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε καν απλές εναλλακτικές.  Υπάρχουν όμως.

1.       Η πρώτη και βασικότερη είναι να στερηθούν του δικαιώματος της ψήφου οι αναλφάβητοι.  Χρειαζόμαστε ένα ελάχιστο δάπεδο ικανοτήτων προκειμένου να παρακολουθήσουμε το κοινωνικό γίγνεσθαι. Όντας πιο κάτω αδυνατούμε. Το επίπεδο αυτό θέλουμε δεν θέλουμε είναι η ικανότητά μας να γράφουμε και να διαβάζουμε. Όποιος δεν μπορεί να παρακολουθήσει τι γίνεται στο πολιτικό του περιβάλλον δεν έχει δικαίωμα ψήφου. Η απώλεια αυτού του διαπραγματευτικού όπλου θα κοστίσει  μεσοπρόθεσμα στη γυφτιά, οπότε ή θα αναγκασθούν να πάνε σχολείο, άρα θα αρχίσει μια διαδικασία ενσωμάτωσής τους ή θα κάτσουν φρόνημα.

2.       Η δεύτερη έχει να κάνει με την στάση μας απέναντι στα παιδιά. Τα παιδιά όλης της χώρας. Όποιος τα αφήνει ανεκπαίδευτα, κακοδιατρεφόμενα και τα εκθέτει  για να προκαλέσουν οίκτο οφείλει να τιμωρείται σκληρά και το παιδί/θύμα θα πηγαίνει στην παιδούπολη. Ποιά παιδούπολη; Όποια μπορέσουμε να φτιάξουμε. Όσο για τα επιδόματα ούτε λόγος. Με την υπάρχουσα Νομοθεσία παραβατική συμπεριφορά  πάνω από μια σοβαρότητα σταματά αυτόματα το όποιο επίδομα. Έτσι πρέπει ή ορισθεί η συμπεριφορά της παραμέλησης ανηλίκου σαν σοβαρή ή να ορισθούν ελαφρότερες παραβάσεις σαν αίτιο απώλειας της κοινωνικής στήριξης.

3.       Η τρίτη είναι η όλη κουλτούρα. Οφείλουμε να επαναφέρουμε άμεσα  (όσο πιο άμεσα γίνεται) στο άρθρο 408 του Ποινικού Κώδικα για την Αλητεία η οποία δεν είναι πλέον ποινικό. Αν έκανε τον χωροφύλακα αφεντικό στην ζωή μας τότε οφείλουμε να την ορίσουμε και να την οριοθετήσουμε. Να τελειώνουμε με την αυθάδειά τους.

4.       Να τους ξεκαθαρίσουμε ακόμη το τι σημαίνει να οδηγείς χωρίς δίπλωμα και αμάξι χωρίς πιστοποιητικό τεχνικού ελέγχου, όπως φυσικά και τι σημαίνει να εμπορεύεσαι χωρίς παραστατικά. Ακόμη και σκαρπ. Για να τελειώνουμε και μ’ αυτό το αστείο.

5.       Α ναι. Και ποτέ πια ΠΑΣΟΚ ή ότι πάει να του μοιάσει.  Κι αυτό χωρίς άλλο σχόλιο.