Ο θειο-Μιχάλης

O κυρ Μιχάλης Αδαμίδης, όπως έλεγε και η μάνα μου ήταν «πατρίδας παιδί». Στη γλώσσα των προσφύγων σήμαινε πως είχε γεννηθεί στην Μικρά Ασία. Οι δικοί μου γονείς αντίθετα είχαν γεννηθεί μερικά χρόνια μετά τον ξεριζωμό. Ήταν η δεύτερη γενιά προσφύγων.  

Ο κυρ Μιχάλης ήταν ο πρώτος μου κουρέας. Όχι εντελώς πρώτος γιατί ο πατέρας μου με πήγε σε κουρέα για πρώτη φορά στο Λαγκαδά με την μάνα μου φυσικά να ολοφύρεται που χάθηκαν οι μπούκλες που είχα από γεννησιμιού μου. Τώρα που το σκέφτομαι  τι περίμενε αυτή η γυναίκα, να φτάσουν τα μαλλιά μου στα γόνατα;

Ο κυρ Μιχάλης με κούρευε μέχρι να βγει στη σύνταξη, με μια μικρή διακοπή μια περίοδο εκεί προς το τέλος της εφηβείας μου που δεν με κούρευε αλλά μου την έλεγε γιατί δεν κουρευόμουν, προς ένδειξη κάποιων πραγμάτων που δεν θυμάμαι πλέον. 

Ήξερα ότι ο κυρ Μιχάλης μάζευε και συστηματοποιούσε αποκόμματα  εντύπων όπως ήξερα και τον χλευασμό με τον οποίο αντιμετώπιζε ο γέρος μου αυτή του τη δραστηριότητα.  Εκείνο που έμαθα όμως πρόσφατα είναι πως αυτό το αρχείο που απεδείχθη τεράστιο και πολύτιμο έγινε κοινό κτήμα. 

Ο κυρ Μιχάλης δεν έκανε παιδιά να μεταφέρουν μετά την δική του μνήμη. Άφησε  όμως μια άλλη μνήμη και γι’ αυτό θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Σκέφτηκα πως το καλύτερο που θα μπορούσα θα ήταν να επιμεληθώ ένα λήμμα στη wikipedia. Έτσι άρχισα να μαζεύω κείμενα που γράφτηκαν γι’ αυτόν. Το πρώτο είναι του Γιώργου Χιονίδη.

Για να θυμόμαστε…

Ο Μιχάλης Αδαμίδης και το αρχείο του

 *Επιστολή του Γ. Χιονίδη στις Εφημερίδες της Βέροιας Βέροια και Άλλη Άποψη.

Πληροφορήθηκα τελευταία, ότι πέθανε ξαφνικά, μετά ολιγοήμερη «πάλη» στο σπίτι του, ο γνωστός συνταξιούχος κουρέας της Βέροιας Μιχάλης Αδαμίδης. Βέβαια, το επάγγελμά του δεν είναι (σωστότερο δεν ήταν, παλιότερα) ασύνηθες. Και δεν χρειάζεται παρά να θυμίσω τον συνάδελφό του, που σχετίζεται και με τον μύθο του Μίδα, ο οποίος διαδραματίστηκε στον νομό μας, ούτε τον πολυλογά ήρωα της ομώνυμης οπερέτας του Ροσσίνι.

Εκείνο που χαρακτήριζε και ξεχώριζε τον κ. Μ. Αδαμίδη (εκτός από τον ακέραιο και αδαμάντινο χαρακτήρα του) ήταν η εφημεριδομανία του (και επισημαίνει αυτό η ταπεινότητά μου, που πάσχει από την ίδια «αρρώστια»…) Ακριβέστερα και συγκεκριμένα, μάζευε από νέος όσα έντυπα μοιραζόντουσαν και κυκλοφορούσαν στην αγορά, στην πόλη μας, ως φεϊγ βολάν κινηματογράφου, κομμάτων ή και ατόμων, όπως και προκηρύξεις και ολόκληρα έντυπα (περιοδικά ή εφημερίδες κυρίως). Τα τακτοποιούσε, αφού τα διάβαζε επανειλημμένα και τα σχολίαζε και με τους πελάτες του, πολύ συχνά υπό τα κακαρίσματα των φιλοξενούμενων ωδικών πουλιών του και των φυτών του, σε ωραίο περιβάλλον, σε νάυλον σακκούλες και τα συσκεύαζε σε χαρτονένιες κούτες, πάμπολλες, στις γωνιές του καταστήματός του και σε αποθήκες στο σπίτι του, όπου κατοικούσε με την υπομονετική, καλή γυναίκα του. Τελικά, την «έπαθε» και τούτος, και από συλλέκτης έγινε θύμα, από έλλειψη χώρου, δεδομένο το οποίο γνωρίζουν όσα άτομα έχουν το ίδιο χού(γ)ι!!

Κι όμως το Αρχείο του Μ. Αδαμίδη, είχε και συλλογές από αξιόλογα ντοκουμέντα και για τα πολιτικά-κοινωνικά γεγονότα και όχι της Βέροιας, μονάχα…

Οσα άτομα διαβάζουν τακτικά αυτήν την εφημερίδα, θα έχουν παρατηρήσει, ασφαλώς ή πιθανώς, την ρητή αναφορά-παραπομπή στο Αρχείο του Μ. Αδαμίδη, όπως διατηρείται στα «Γενικά Αρχεία του Κράτους (γραφείο Βέροιας), όπως γίνεται και στο τελευταίο «τεύχος» (διάβασε φύλλο) 269 της εφημερίδας (βλέπε στην 7η σελίδα, με προαναγγελία στην 1η), με τίτλο: «ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Οι συνεργάτες των κατακτητών αυτοαποκαλύπτονται».

Εφόσον υπήρξα πελάτης του Μ. Αδαμίδη (ακόμα και όταν «βγήκε» στη σύνταξη, για λόγους ψυχολογικούς του, έγινα, κατ’ ανάγκη, συνένοχος στον αθέμιτο και παράνομο, ανταγωνισμό του με τους συναδέλφους του, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα κατέρρεε ως άπραγος), ήταν επόμενο να έχουμε επανειλημμένες συζητήσεις για το Αρχείο του (αφού εκείνη η προσφορά του σε εμένα δεν ήταν δυνατό να αξιοποιηθεί).

Τελικά, καίτοι ήμουν για εννιά χρόνια Πρόεδρος του Δ.Σ της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας, του υπέδειξα να δωρίσει το Αρχείο του στα Γενικά Αρχεία (αν και η Κεντρική Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας έχει αρκετά έγγραφα και από συμμετοχή σε δημοπρασίες της Αθήνας, μετά πρότασή μου και αποδοχή από τον τότε Διευθυντή της Γιάννη Τροχόπουλο), διότι εκεί θα ήσαν πιό προσιτά και σίγουρα, ως εκ του προορισμού τους, να δώσει δε τα όποια βιβλία του στη βιβλιοθήκη. Έτσι και έγινε.

Ο προσφυγικής καταγωγής Μιχάλης Αδαμίδης έκαμε στο ακέραιο, μέχρι και «καθ’ υπερβολήν» (!!), το καθήκον  του… χαρτοσυλλέκτη, γυρίζοντας στην πόλη, εκμεταλλευόμενος την προσφορά συμπατριωτών του (που, άλλωστε, αδιαφορούν για τέτοια προϊόντα και προσπάθειες), με το να συλλέγει, ως εργατικότατη μέλισσα και μυρμήγκι, πάμπολλα, υποτιμημένα τότε μνημεία και στοιχεία της νεώτατης περιόδου της Βέροιας, που σήμερα έχουν πολυποίκιλη αξία, για τους ερευνητές και όχι μόνο γι’αυτούς, τοπικούς και συχνά πανελληνίους. Η Βέροια, όμως, παίζοντας συχνότατα τον ρόλο της άπονης και αδιάφορης πόλεώς του, δεν ανταπέδωσε όσα όφειλε: Φέρθηκε με την κραυγαλέα σιωπή της, βέβαια..

Μη αποδεχόμενος, συνεπώς, την κατηγορία και την συνυπαιτιότητα του αχάριστου, του αδιάφορου και αγνώμονα συμπολίτη του, ζητώ νοερά «συγγνώμη» από τον μεγαλύτερον αδελφόν, φίλο και συμπορευτή. 

Θα χαρώ δε  αν, τελικώς, ο  κοινός φίλος, πελάτης και συμπατιώτης του κ. Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας, τ. εκδότης τοπικής (εξαίρετης) εφημερίδας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος-ερευνητής, πραγματοποιήσει την υπόσχεση, που μου έδωσε, αποδεχόμενος θερμή έκκλησή μου, να συλλέξει τα όποια στοιχεία μπορέσει, να προσθέσει τη γνώση και τις γνώσεις του από την προσωπική του συνύπαρξη και να συνθέσει έτσι μία εμπεριστατωμένη μελέτη, για δημοσίευση στην «Ημερήσια», όπου γράφει τώρα (ή εδώ σ’αυτήν την εφημερίδα), αν δε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του καρπίσει πλουσιοπάροχα, ας δημοσιεύσει σε περιοδικό μας ένα κατάλληλο κείμενο, δεδομένου του δόκιμου ταλέντου του.

Όμως, και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας, θα έπρεπε να μας χαρίσουν έναν έντυπον κατάλογον των δωρεών του, ώστε και να προκαλέσουν να τον μιμηθούν και άλλοι-ες, χώρια που, έτσι, θα αποσείσουν και την ενδεχόμενη κατηγορία για αγνωμοσύνη, που είναι η πιο ανέντιμη κοινωνική και ατομική προσβολή...

Με αγάπη

Γιώργος Χ. Χιονίδης