Καλό κατευόδιο, κυρία.

Δημοσίευμά μου στην τοπική εφημερίδα ΒΕΡΟΙΑ. (05 06 13)
Το κείμενο απποτελεί εξέλιξη και επεξεργασία αυτού και αυτού.
Ευχαριστώ τον Βίλλυ Γαλανομάτη, τον εκδότη της εφημερίδας..

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε σε τοπικό επίπεδο δύο μικρά πλην όμως χαρακτηριστικά γεγονότα. Το καθένα από μόνο του δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Αν όμως τα συνδυάσεις βγάζεις χρήσιμα συμπεράσματα.

Το πρώτο ήταν η μετάβαση της κυρίας Δημάρχου μαζί με τον Νομικό Σύμβουλο του Δήμου στην έδρα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης στη Θεσσαλονίκη όπου συζητιόταν μια περίεργη προσφυγή του Δήμου Βεροίας. Το δεύτερο η δημοσιοποίηση ενός παραπονιάρικου  και καταγγελτικού κειμένου της ίδιας.

Η συζήτηση της προσφυγής

Η μετάβαση για ακρόαση από την επιτροπή του αρ. 152 έχει προϊστορία. Πριν μερικούς μήνες 50 πολίτες της πόλης είχαμε ζητήσει με εντελώς νόμιμο και τυπικό τρόπο να παρουσιάσουμε μια πρόταση για την βελτίωση του προβλήματος της στάθμευσης στην περιοχή που επλήγη από το έργο των Αστικών Αναπλάσεων. Παρότι είχε ορισθεί ημερομηνία και είχε μπει το θέμα στην ημερήσια διάταξη, όταν οι πολίτες πήγαμε εκεί μας έδιωξαν. Η πράξη ήταν παράνομη και ο υπογράφων προσέφυγε την Αποκεντρωμένη η οποία όπως ήταν φυσικό αναίρεσε την απόφαση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου να μας διώξει. Η δημοτική αρχή δεν το έβαλε κάτω και έκανε προσφυγή εναντίον αυτής της απόφασης. Τόση αλλεργία της δημιουργούσαν οι συμπολίτες. Σε σχέση με την προσφυγή αρκέσθηκα σε ένα κείμενο στο οποίο ανασκεύαζα, ικανοποιητικά πιστεύω, τα επιχειρήματα του Δήμου. Τι επιχειρήματα δηλαδή, χοντροκομμένα ψέματα λέγανε οι άνθρωποι, αλλά τέλος πάντων. Σκέφτηκα μάλιστα και να πάω στην σύσκεψη αλλά μετά βρήκα υπερβολικό το να επιχειρηματολογώ για τα προφανή. Κι’ όμως η κ. Δήμαρχος είχε άλλη άποψη. Πήρε παραμάσχαλα τον Νομικό της σύμβουλο κατέβηκε στην Θεσσαλονίκη, θερμοπαρακάλεσε φαντάζομαι και μάλλον πέτυχε να ανατρέψει την απόφαση που έλεγε πως πρέπει να ακούσει αυτή και το ΔΣ της πόλης της τους πολίτες της. Για τα κατορθώματά της έμαθα την Παρασκευή που μας πέρασε. 

Το κείμενο

Την ίδια μέρα είδα στον Τοπικό τύπο κείμενό της το οποίο μεταξύ άλλων έλεγε:  «Δεν ζητάμε εχθρούς κι αντιπάλους. Συνεργάτες ζητάμε. Γιατί αν ΤΩΡΑ δεν κατανοήσουμε οι Έλληνες- σ' όποιο επίπεδο διοίκησης υπηρετούμε- ότι δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά τη συνεργασία και την αλληλοϋποστήριξη, δεν θα το κατανοήσουμε ποτέ!»

Ερμηνεύοντας αντιφάσεις

Προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτήν την δραματική αντίφαση μεταξύ λόγων και έργων. Στην αρχή θεώρησα πως έχω να κάνω με ένα amoral άτομο το οποίο θα έλεγε οτιδήποτε προκειμένου να περιφρουρήσει τον εαυτό του και μάλιστα χωρίς καμιά ενοχή.  Μετά σκέφτηκα πως μάλλον δεν είχα να κάνω με αμοραλισμό αλλά με απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Τελικά επικράτησαν ψυχραιμότεροι συλλογισμοί:

Οι συλλογισμοί

Η κ. Δήμαρχος τα έχει κάμει μούσκεμα. Η ανεπάρκειά της που πηγάζει από την ελλιπή της μόρφωση από την μια (εξατάξιο γυμνάσιο) και από την έλλειψη συναισθηματικών αντοχών από την άλλη (όλη της την ζωή την πέρασε πολλαπλά προστατευμένη), οδήγησε γρήγορα τα δημοτικά πράγματα στην αποδιοργάνωση, μετά στην παρακμή και σήμερα στην δυστοπία που βιώνουμε σαν Τοπική Κοινωνία. Έχει καταλάβει ότι πρέπει να φύγει. Δεν της περισσεύουν όμως η δύναμη για να το κάνει με αξιοπρέπεια. Λέγοντας δηλαδή απλά «παιδιά δεν τα κατάφερα. Αντίο σας». Κάνει αυτό που ξέρει καλά: Ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. Ποιους άλλους; Όποιους βρει μπροστά της.

Προοπτικές μετά την σύνταξη

Αυτά είναι πλέον άνευ σημασίας. Αναπόφευκτα θα επιστρέψει στα ειρηνικά της καθήκοντα. Πιθανώς να θελήσει και να αυτοβελτιωθεί. Δεν έχει τα περιθώρια να μορφωθεί. Το προχωρημένο της ηλικίας  αλλά κυρίως το γεγονός ότι έμεινε μερικές δεκαετίες μακριά από το βιβλίο, της το απαγορεύουν.  Μπορεί όμως να αποκτήσει την γνώση που όφειλε να έχει, αλλά απ’ ότι έδειξε η διαχείριση που άσκησε στα πράγματα του δήμου της λείπει: Να γίνει μια σωστή νοικοκυρά.

Για χαρά κυρία δήμαρχος. Ποτέ δεν είναι αργά. 

ΥΓ. Υπάρχει και εκείνη η διμοιρία των διμοιριτών που σήκωναν πρόθυμα το χέρι τους κάθε φορά που τους κοίταζε αυστηρά από την έδρα. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι έχουν αποστρατευθεί ήδη. Δεν πειράζει. Θα τους το διδάξει το σώμα των ψηφοφόρων.