Τα ζόμπι είναι σαρκοφάγα όχι πτωματοφάγα (και φυσικά όχι φυτοφάγα)

Δεν γνωρίζω από ποιο πραγματικό γεγονός ξεκίνησε το αρχέτυπο του ζόμπι. Κάποιοι λένε πως προέρχεται από κάποιο φάρμακο που προκαλούσε νεκροφάνεια ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας αντίθετα είναι εκείνο το μυθικό ον που κάποτε ήταν ζωντανό, αλλά τώρα έχει στερηθεί από μεγάλο ποσοστό της ζωτικής του δύναμης και τώρα κινείται πλέον μηχανικά αλλά και επίβουλα. Τέτοιου είδους οντότητες βρίσκονται στην μυθολογία και την λογοτεχνία όλων των λαών. (ζόμπι στην κουλτούρα της κεντρικής Αμερικής, βρυκόλακες στην Ευρώπη και πεινασμένα φαντάσματα στην άπω ανατολή).

Κι αν βέβαια στον υλικό κόσμο αυτού του είδους οι οντότητες δεν υπάρχουν στον κόσμο των οργανώσεων και των οικονομικών μονάδων περισσεύουν. Αν ψάξουμε λίγο στη μνήμη μας θα βρούμε πάρα πολλές. Η πρόσφατη και απειλητική μορφή ζόμπι στη χώρα ακούει στο όνομα ασφαλιστικά ταμεία. 

Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ουσιαστικά λογαριασμοί στους οποίους οι άνθρωποι που συμμετέχουν υποχρεωτικά, οφείλουν να καταθέτουν χρήματα προκειμένου να μαζευτεί ένα ποσόν με το οποίο θα συνταξιοδοτηθούν. Η σύνταξη είναι πολύ λίγο, έως καθόλου ανταποδοτική, δηλαδή αυτά που θα πάρεις σαν σύνταξη δεν είναι απολύτως αντίστοιχα με αυτά που κατέθεσες. Ο κουμπαράς στον οποίο τα βάζεις είναι κοινός και τα λεφτά σου δεν έχουν όνομα. (Οι μικρές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν τον κανόνα). Ακόμη και έτσι, μέσα δηλαδή από μια αντίληψη αναδιανομής τα αποθεματικά που δημιουργήθηκαν θα μπορούσαν άνετα να κάνουν την δουλειά τους. Έλα όμως που από το 1951 (περίπου) αυτά τα αποθεματικά τα έχει βάλει χέρι με μαρκεζινικό νόμο το πολιτικό σύστημα! Δηλαδή τα χρήματα αυτά δανείστηκαν σε τράπεζες οι οποίες με το πρόσχημα της ανάπτυξης τα δάνεισαν με τι σειρά τους σε επενδύσεις.  Και έτσι να είχαν τα πράγματα πάλι δεν θα είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Οι επενδύσεις θα απέδιδαν και τα χρήματα θα γυρνούσαν στα ταμεία. Αν όχι όλα και όχι με μεγάλο επιτόκιο κάπως θα γυρνούσαν. Το πολιτικό σύστημα όμως δεν έμεινε εκεί.  Άρχισε να συνταξιοδοτεί ανθρώπους που δεν είχαν πληρώσει ποτέ φορτώνοντας συνταξιούχους που δεν είχαν πληρώσει. Συνέχισε χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά για αγορά κρατικών ομολόγων με τα οποία χρηματοδοτήθηκαν καταναλωτικές (δημαγωγικές δαπάνες) τέλος  η μείωση του πληθυσμού μείωσε και αυτούς που πληρώνουν. Το αποτέλεσμα ήταν σε μερικά ταμεία οι εισφορές να μην φτάνουν για την πληρωμή συντάξεων και να καλύπτει την διαφορά το κράτος.  Έφτασαν δηλαδή τα ταμεία να είναι άδεια και να λειτουργούν με χρηματικές ενισχύσεις του κρατικού ταμείου. Τι άλλο από ζόμπι δηλαδή. Οντότητες που έχασαν την βασική τους δύναμη, τα αποθεματικά τους, και τρώνε όποιον ζωντανό οργανισμό βρίσκουν  μπροστά τους. Κρατικά χρήματα και υπερβολικά αυξημένες εισφορές. Το αδιέξοδο έγινε πια έντονο όταν η ανεργία σταμάτησε στραγγάλισε την ροή των εισφορών.  Σε ταμεία σαν το ΙΚΑ περίσσεψε η ανασφάλιστη εργασία και ταμεία σαν το ΤΣΜΕΔΕ άρχισαν να σημειώνονται μέχρι και διαγραφές μελών. Φυσικά σήμερα μετά το λεγόμενο κούρεμα όλα τα λεφτά που τα ταμεία δάνεισαν στο Κράτος (με την υποχρεωτική αγορά κρατικών ομολόγων) χάθηκαν διότι τα κράτος απλά φαλίρισε. Κάνει πως δεν φαλίρισε αλλά ποιος το πιστεύει πλέον.  Έγινε κι αυτό ζόμπι δηλαδή. 

Στην διεθνή κουλούρα ο μόνος τρόπος να διαχειρισθεί ο κεντρικός ήρωας του μύθου τα ζόμπι ή τους βρυκόλακες (αν δεν θέλει να γίνει και αυτός βρυκόλακας) είναι να τους βάλει φωτιά και να τους εξαφανίσει εντελώς. Στην περίπτωσή μας να διαλύσει εντελώς τα ασφαλιστικά ταμεία. Να αναλάβει να δώσει μια Κρατική σύνταξη σε όλους  όσους δεν έχουν άλλο εισόδημα (νηστεύσαντες και μη νηστεύσατες),  να μηδενίσει τις εισφορές και φυσικά να κτίσει ένα καινούργιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που δεν θα έχει καμμία μα καμμία σχέση με το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή οι ασφαλισμένοι θα διαθέτουν τα χρήματά τους σε ταμεία που διαχειρίζονται ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ τους λογαριασμό και θα τους δίνουν διαρκώς λογαριασμό και για το πώς τον διαχειρίζονται και ποια είναι τα αποτελέσματα της διαχείρισης. Η θέσπιση των κανόνων του συστήματος, των ελέγχων και των εγγυήσεων θα είναι η μόνη αποστολή του πολιτικού συστήματος.  Δηλαδή θα κάνουν αυτό για το οποίο ψηφίζονται: Νόμους.

Τα αποτελέσματα θα είναι εντυπωσιακά. Όσοι δεν θέλουν να ασφαλίζονται θα παίρνουν περισσότερα χρήματα σαν μεροκάματο. Όσοι ασφαλίζονται θα βλέπουν μια εκρηκτική αύξηση του αποθεματικού τους το οποίο θα μεταφέρεται με υγιή τρόπο στην οικονομία.  Αν ακουσθεί κάποια αντίρρηση περί υγείας η απάντηση είναι απλή: Άλλο η υγεία άλλο η ασφάλιση. Όχι πως και εκεί δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις. Όταν εξαφανισθούν τα ζόμπι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Θα μπορούσε να γράψει κανείς πολλά. Αυτά όμως που γράφτηκαν αργά ή γρήγορα θα υλοποιηθούν. Αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι αυτό θα γίνει απότομα και οδυνηρά. Όπως με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Άλλοι βρυκόλακες κι αυτοί…