Λένε ότι οι ιπποπόταμοι σ’ αντίθεση με το απατηλό τους σχήμα
και το αδέξιο περπάτημα είναι ιδιαίτερα επιθετικά ζώα. Υπερασπίζονται τον χώρο τους
με ιδιαίτερα φονικό τρόπο. Το ίδιο και στις μεταξύ τους διαμάχες. Προκειμένου
λοιπόν να επιβιώσει το είδος βρήκαν κώδικες αναίμακτης αναμέτρησης. Ο βασικός
είναι το ότι μετράνε τα στόματά τους.
Για την ακρίβεια κάθεται ο ένας απέναντι
στον άλλον ανοίγουν τα στόματά τους και όποιος έχει μικρότερο άνοιγμα υποχωρεί.
Για τι τώρα η ζωολογία; Μα γιατί το Δημοτικό Συμβούλιο χθες μας παρείχε χθες κάποια
στιγμή μια αντίστοιχη εικόνα.
Κάποια στιγμή λοιπόν ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης υπονόησε ότι συμπολίτες
του ζητούν ρουσφέτια. Φάνηκε μάλιστα και σαν παράπονο ότι δεν μπορεί
να τους εξυπηρετήσει. Λίγο αργότερα ένας δημοτικός σύμβουλος της ελάσσονος
αντιπολίτευσης τον κατηγόρησε ότι κάνει ρουσφέτια. Τότε ο πρώτος άρχισε να τον
απειλεί σχεδόν ουρλιάζοντας. Ο δεύτερος δεν το έβαλε κάτω. Η υπόθεση έμοιαζε λίγο πριν μια καλή μονομαχία
στην αυλή του Δημαρχείου. Κάτι σαν το βρωμόξυλο που
έπεσε στην ταινία Δεσποινίς Διευθυντής
στον κήπο, όπου ο υπομηχανικός (Αλέκος Αλεξανδράκης) πλακώθηκε με τον ραλίστα
(δεν θυμάμαι τον ηθοποιό). Τελικά το
ξύλο δεν έπεσε. Ο δεύτερος είναι νεαρός
πυροσβέστης, άρα γυμνασμένος. Ο πρώτος βουλευτής και δέκα χρόνια
μεγαλύτερος. Η σκέψη ήταν απλή. Ο βουλευτής δεν ήθελε να φάει της χρονιάς του
και ο πυροσβέστης δεν θέλησε να βρεθεί στο Σουφλί. Έτσι αρκέσθηκαν στην απλή τελετουργία της φωνασκίας.
Φώναξαν φώναξαν, κουράστηκαν και
σταμάτησαν.
Τώρα θα μου πείτε γιατί έμεινα στην ζωολογία; Για τον πολύ
απλό λόγο γιατί αυτή ήταν η πιο ανώδυνη στιγμή του τελευταίου Δημοτικού
Συμβουλίου. Οι υπόλοιπες ήταν για
κλάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!