Βοεβόδες…

Είναι εντυπωσιακό το πώς συσπειρώνονται οι άνθρωποι γύρω από στόχους που δεν απαιτούν προσπάθεια. Το τελωνείο για παράδειγμα. Αυτή η έκφραση «Ημαθιώτικο μέτωπο» σε κάνει να πιστεύεις, αν δεν είσαι υποψιασμένος περί τίνος πρόκειται, ότι ο στόχος είναι τεράστιος και η απαιτούμενη συστράτευση και συνεργασία τεράστιες. Όταν ανακαλύπτεις όμως ότι πρόκειται για την μετεγκατάσταση μια δημόσιας Υπηρεσίας σε πιάνει κατάθλιψη.

Είναι λογικό. Χρόνια τώρα οι πολίτες συναρτούν την ευημερία τους από δραστηριότητες της διοίκησης.  Από ξεροκόμματα καλύτερα που η διοίκηση θα τους πετάξει κι αυτοί θα τα αρπάξουν στον αέρα.  Στην αρχή ήταν το Πανεπιστήμιο είχαμε λυσσάξει να έρθει εδώ ένα τμήμα της Πολυτεχνικής Σχολής της Θεσσαλονίκης.  Και μάλιστα πιο το Τμήμα Χωροταξίας. Καμιά σχέση με το παραγωγικό γίγνεσθαι της πόλης. Στο τέλος οι άνθρωποι έφυγαν για λόγους πολύ κοντά σ’ αυτό που λέγεται κοινή λογική και γιατί όχι ιδιοτέλεια. Συνεχίσαμε με το Β’ Σώμα Στρατού το οποίο απλά διαλύθηκε μόνο και μόνο επειδή σήμερα οι πόλεμοι γίνονται διαφορετικά. Δώσ’ του και η τοπική μας ηγεσία: Να μη φύγει να μη διαλυθεί. Εσένα θα ρωτούσανε μωρέ! Γίνανε κι άλλα όπως η διάλυση και μεταστέγαση της Τοπογραφικής Υπηρεσίας στην Θεσσαλονίκη η οποία δημιούργησε κι άλλους μικρότερους όμως οδυρμούς.

Η αντίδραση αυτή είναι κατανοητή. Το δημόσιο χρήμα που οι ηγέτες το είχαν άφθονο για δεκαετίες ή διότι οι κρουνοί από την Ευρώπη ήσαν ανοικτοί ή διότι η πολιτική ηγεσία δανειζόταν ξαδιάντροπα, έφθειρε συνειδήσεις ηγετών και λαού. Σήμερα τα κόλπα τελείωσαν κι έτσι  η  τοπική ηγεσία στερούμενη παντελώς οράματος προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω της πολίτες με ανοησιούλες και οι πολίτες με την σειρά τους επειδή θέλουν μια ηγεσία με όραμα μαζεύονται γύρω της. Το κακό είναι ότι αντιδρούν θυματικά. Επειδή δεν υπάρχει αντιπρόταση και επειδή η αντιπρόταση πάντα απαιτεί σκληρή δουλειά, οι πολίτες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δίνουν χρόνο και άπλετη επιείκεια στους διοικούντες. Θυμάμαι πως την παραμονή της εκτέλεσης του έργου των λεγόμενων αστικών αναπλάσεων πολλοί ήσαν που έλεγαν «ας δούμε τι πρόκειται να κάνουν και μετά να το κρίνουμε». Λες και δεν έβλεπαν, που σίγουρα έβλεπαν, ότι την κάνουμε με χίλια για τον γκρεμό.

Έχουν περάσει πάνω από τρείς μήνες από τότε που ανέλαβε η καινούργια δημοτική ηγεσία και βεβαιωθήκαμε ήδη πως δεν πρόκειται για τίποτε καινούργιο. Οι άνθρωποι όχι μόνον δεν έχουν κάποιο σχέδιο ή κάποιο όραμα για την πόλη τους αλλά και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ότι φρέσκο ή υγιές κινείται.

Ο παραπάνω ισχυρισμός έχει αδιάσειστες αποδείξεις που ερείδονται στην συμπεριφορά του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μου. Εδώ φαίνεται η προσπάθεια των πολιτών να προωθήσουν μια απλή λύση του προβλήματος της στάθμευσης. Και εδώ εδώ και εδώ ότι αχαρακτήριστο ακολούθησε.

Εδώ η προσπάθεια άλλων πολιτών να ανοίξουν μια δημόσια συζήτηση για την αναγκαιότητα μιάς ή περισσότερων βιομηχανικών περιοχών. Εδώ και εδώ το πώς κατέληξαν.

Αλλά ακόμη και αμφισβητήσιμες προτάσεις όπως αυτήν εδώ.( Αμφισβητήσιμες ως προς την υλοποίησή τους και όχι ως προς τον αρχική ιδέα) τις πολέμησαν οι τοπικοί βοεβόδες με αρκετή λύσσα . Για την ακρίβεια με όση λύσσα χρειαζόταν για να τις ακυρώσουν.