Το σύμφωνο συμβίωσης και η ομοφοβία

Τετράγωνα επιχειρήματα για ένα καμπυλωμένο ζήτημα

 του Θοδωρή Γεωργακόπουλου από την Καθημερινή 

Υποθέτω πως γνωρίζετε ότι η πεντάμορφη και ιστορική πατρίδα μας έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επειδή δεν επιτρέπει σε ομόφυλα ζευγάρια να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης. Τις προάλλες ο υπουργός Δικαιοσύνης της υπέρλαμπρης πατρίδας κύριος Χαράλαμπος Αθανασίου παραδέχθηκε σε δηλώσεις του στην τηλεόραση ότι αυτή η καταδίκη «είναι μια πραγματικότητα» και πως «δεν γίνεται η Πολιτεία να εθελοτυφλεί». Ήταν μια δήλωση θαρραλέα και ρηξικέλευθη, σαν να λέμε «ο ουρανός είναι μπλε» και «μερικές φορές βρέχει». Στη συνέχεια όμως ο υπουργός κατέκρινε αυτούς που «βγαίνουν και τα ισοπεδώνουν όλα» και δήλωσε ότι «δεν μπορεί να το εξετάσει υπό την πίεση οποιουδήποτε, χωρίς νηφαλιότητα» και ότι «δεν είναι απλό ζήτημα».

Το να ισχύει το σύμφωνο συμβίωσης για όλους τους πολίτες ο υπουργός μας πιστεύει ότι δεν είναι απλό ζήτημα. «Η χώρα μας έχει δομές, πρέπει να το δούμε από θρησκευτική άποψη, από πολιτική και κοινωνική», κατέληξε.

Δεν σας αναφέρω καν το τι είπε για το θέμα του γάμου ομοφύλων ή μάλλον θα σας πω ένα από αυτά που είπε: «Eίμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται τη φύση του ανθρώπου», έτσι είπε, αλλά τέλος πάντων ας αφήσουμε τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς -που τα επιτρέπουν αυτά τα πράγματα χωρίς κανένα σέβας στη φύση του ανθρώπου και στις παραδόσεις, αφού προφανώς δεν έχουν και δομές και τα κάνουν αυτά χωρίς νηφαλιότητα και υπό πίεση- να καούν στις κολάσεις τους (ή είναι μία ενιαία για όλους; έχει σύνορα η κόλαση; δεν ξέρω) και ας επιστρέψουμε στο σύμφωνο συμβίωσης.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι κάπως περίεργη η στάση του συντηρητικού κομματιού του πληθυσμού, αυτού στο οποίο υποθέτω ότι ανήκει και το οποίο εκπροσωπεί ο κύριος υπουργός, στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Κατά τη γνώμη μου ισχύει ακριβώς το αντίθετο από αυτά που λέει εκείνος: είναι ένα ζήτημα απλό. Είναι απλούστατο για έναν λόγο: επειδή δεν ζημιώνει κανέναν απολύτως. Όταν πας να κάνεις μια μεταρρύθμιση, να ανοίξεις ένα επάγγελμα, να καταργήσεις επιδόματα, να αλλάξεις κάτι στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, στο 99% των περιπτώσεων βρίσκεις κάποιον απέναντι, κάποιον που πλήττεται. Συμβασιούχοι, συνδικαλιστές, απολυμένοι, αδιόριστοι, κάτοικοι Κερατέας, ΑΕΚτζήδες, όλο κάποιος έχει να γκρινιάξει κάθε φορά που κάτι αλλάζει. Εκτός από αυτή την περίπτωση. Κανένας δεν θα στερηθεί τίποτε αν οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να υπογράφουν ένα χαρτί και να έχουν πρόσβαση στα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνουμε οι υπόλοιποι. Δεν θα χάσουμε κανένα από αυτά τα δικαιώματα εμείς. Ούτε θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω, ως φορολογούμενοι. Δεν θα πληγεί κανείς. Ίσα ίσα, θα γλιτώσουμε και τα πρόστιμα από τους αλλοδαπούς αμαρτωλούς και άπιστους, τους χωρίς δομές.

Οπότε γιατί η γκρίνια και οι εκκλήσεις από τον υπουργό για «νηφαλιότητα»; Πού είναι η δυσκολία;

Φοβάμαι ότι το πρόβλημα είναι η απλή, ανόθευτη ομοφοβία αυτού του κομματιού της κοινωνίας. Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, ένα 45% του πληθυσμού της πανέμορφης χώρας μας θεωρεί την ομοφυλοφιλία «ηθικά μη αποδεκτή». Πιθανότατα είναι ο πληθυσμός που, όπως υπονοεί στην τηλεόραση και ο υπουργός μας, πιστεύει ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατη με τη «φύση του ανθρώπου». Δεν θα εξετάσω εδώ την ουσία αυτής της παράλογης πεποίθησης και των αντιφάσεων που εμπεριέχει. Το πρόβλημα είναι οι συνέπειες.

Η στείρα και κουτή αντίθεση σε ένα τόσο ουδέτερο, ήπιο και άκακο μέτρο όπως το θέμα του συμφώνου διαβίωσης υποδηλώνει ότι αυτό το πολιτικό σύστημα και το κομμάτι της κοινωνίας που το στηρίζει αντιδρούν μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για ένα μέτρο που αφορά ομοφυλόφιλους. Αυτή η κοινωνία προφανώς τους μισεί, δεν θέλει να υπάρχουν. Δεν έχει σημασία που κανένας ετεροφυλόφιλος δεν πλήττεται – εφόσον πρόκειται για νομοθεσία που αφορά ομοφυλόφιλους, το ζήτημα ξαφνικά γίνεται «περίπλοκο». Το 45% έχει πρόβλημα. Δεν θέλει.

Και είναι απορίας άξιον το τι θέλει. Να εξαφανιστούν οι ομοφυλόφιλοι; Να συνεχίσουν να κρύβονται, υποδυόμενοι ή υπομένοντας τις διακρίσεις -νομικές και κοινωνικές- σιωπηρά για να μην ενοχλούν τους πολίτες του 45%; Να αυτοκτονήσουν; Τι; Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι οι πολίτες του 45% ξέρουν. Από την άλλη, ούτε εμείς ξέρουμε.

Αυτό το 45%, το συντηρητικό, παραδόπιστο, θρησκόληπτο, φοβικό και καταπιεστικό. Τι να το κάνουμε;