Χριστουγεννιάτικη διάθεση

Μου κάνει εντύπωση πόσοι γνωστοί είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν πρόκειται η  ηγεσία του κόμματος αυτού να υλοποιήσει το πρόγραμμά της.  Είναι λογικό. Όλοι γνωρίζουμε την καταστροφικότατα των εξαγγελιών  αλλά και ταυτόχρονα όλοι (ή τουλάχιστον οι συντριπτικά περισσότεροι) έχουμε κάποιους λόγους να θέλουμε να εκδικηθούμε την συγκυβέρνηση.
Ακόμη κι επειδή δεν προχώρησε σε θαρραλέα υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούσαν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Ακριβώς όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών του Μεσοπολέμου δεν πίστευε τίποτε απ’ όσα λεπτομερώς περιέγραφε το Mein Kampf του Adolf Hitler. Ή οι Έλληνες του 1980 απ’ όσα έλεγε και εξήγγειλε ο ΑΓΠ τότε. Παρόλα αυτά η καταστροφή ακολούθησε και στις δύο περιπτώσεις. Και οι δύο άνδρες λίγο ή πολύ ακολούθησαν τις εξαγγελίες τους. 

Και είναι λογικό. Η πολιτική στηρίζεται στον λόγο. Ένα σύνολο δεσμεύσεων και εξαγγελιών συνιστούν την γραμμή πλεύσης, τον οδηγό, ακόμη καλύτερα, της μελλοντικής πορείας.  Και το αλλάξεις γραμμή πλεύσης ή οδηγό είναι πολύ μα πολύ δύσκολο όταν μάλιστα πρόκειται για τόσο μεγάλες ομάδες ανθρώπων. 

Και μιας και μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων, των στελεχών ενός κόμματος που σε πολιτικά ελάχιστο χρόνο αναπήδησε από το 4% και τις παρυφές του θανάτου και της επιβίωσης στο 24% και της ορατής προοπτικής εξουσίας, αξίζει τον κόπο να αποπειραθούμε μια αποτύπωση και μια ταξινόμηση  όσων μέχρι σήμερα ξέραμε γι΄ αυτούς.  

Οι Πασόκοι

Το μεγάλο ποσοστό τους είναι παλιοί πασοκτσίδες.  Ένα 50% του εκλογικού σώματος που είχε τακτική κομματική ζωή, που δήλωνε «ΠΑΣΟΚ από το ’74» και που «δεν είχε ζητήσει από το ΠΑΣΟΚ τίποτε» μ’έχρι την στιγή που ξαναζητούσε κάτι άλλο. Κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας που ζητούσαν κρατική προστασία στην αρχή, συμμετοχή στο κράτος αργότερα και το κράτος ολόκληρο στο τέλος.  Και που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ μόλις είδαν ότι αυτό δεν έχει πλέον να τους προσφέρει τίποτε, προς αναζήτηση ενός πιο πλούσιου και γενναιόδωρου παχνιού. Περιέργως αυτά τα γαστερόποδα δεν είναι το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που θα τα κάνει γυαλιά καρφιά.

Οι κομμουνιστογενείς

Οι άλλοι το 4% που ακόμη κρατούν τα πόστα μέσα στο κόμμα αυτό θα είναι η πηγή της ανωμαλίας. Αυτοί που προέρχονται κατά συντριπτικό μέρος από την Κομμουνιστική Αριστερά, που δεν πήρανε τίποτε χαμπάρι ούτε από το 1979 και τα κατορθώματα της Δύσης όταν απέβαλε της ενοχές της , ούτε από το 1989 όταν η Ανατολή κατέρρευσε αδύναμη να ακολουθήσει τα επιτεύγματα και το δυναμισμό μιας στάσης που ήθελαν τον μέσο άνθρωπο πυρήνα των εξελίξεων, ούτε καν από το 2000 και μετά όταν η πρώην Κομμουνιστική Κίνα κατάφερε μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη στην παγκόσμια ιστορία, εφαρμόζοντας ψήγματα από αυτό που λέγεται οικονομία της αγοράς. Αν βέβαια πάνω σ’ αυτήν την στάση ζωής προσθέσεις και όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας από έναν πολυετή εξοβελισμό από την πολιτική ζωή, τότε η προοπτική  γίνεται συναρπαστική. Και αλλοίμονο σ’ όσους ζουν σε συναρπαστικές εποχές. 

Είναι κι εκείνο το παραμύθι που το ξέρουμε όλοι μας, Αυτό με τον σκορπιό και τον βάτραχο. Σημειώνω πως τέλειωνε με τον σκορπιό να απαντά στον βάτραχο που απορημένος σφάδαζε από τους πόνους: «Συγγνώμη είναι η φύση μου…». Και η έξις δευτέρα φύσις.

Φυσικά υπάρχει και η άλλη προοπτική. Αυτοί οι συναρπαστικοί τύποι να βρεθούν στο τιμόνι της χώρας για τρεις με έξη μήνες, οι εκδικητικοί συνταξιούχοι να βρεθούν χωρίς συντάξεις, οι οργισμένοι εκπαιδευτικοί με το 30% του μισθού τους, οι άνεργοι πολλαπλασιασμένοι, συμμορίες με Καλάσνικοφ να βολτάρουν στους δρόμους και μετά, αφού φύγουν, να έρθουν κάποιοι που απλά θα κάνουν τις αυταπόδεικτες μεταρρυθμίσεις.

Τίποτε καλό όμως δεν γίνεται στην τύχη και κάτω από αυτήν την οπτική η Εθνική καταστροφή είναι απειλητικά ορατή.