Σκέψεις πάνω στο πως θα μπορούσε να διοικηθεί ο Δήμος Βεροίας (Ι)

Για το περιβάλλον

Τα παρακάτω αποτελούν εμπειρία ενός πολίτη ο οποίος αφιέρωσε χρόνο και χρήμα και πολύ συχνά την βολή του στην πόλη του. Τις προτάσεις που παραθέτει τις έχει συζητήσει είτε στο διαδίκτυο, είτε στη επιτροπή διαβούλευσης στην οποία η πόλη του του έδωσε την τιμή να συμμετέχει, είτε σε δικαστικές αίθουσες όπου μοιραία ξέπεσε, είτε στο συνδικαλιστικό όργανο των Μηχανικών της χώρας του, είτε τέλος στο ίδιο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης του ως εισηγητής προτάσεων πολιτών. Υπό την έννοιαν αυτή πρόκειται για επεξεργασμένες θέσεις χωρίς βέβαια να διεκδικούν την απόλυτη ή έστω σχετική αλήθεια.

Στην προηγούμενη ανάρτηση έγιναν προτάσεις πάνω στην διαχείριση των σκουπιδιών. Όσον αφορά σε άλλα περιβαλλοντικά έργα αυτά εντοπίζονται στην τάφρο του ’66.

Μετά από πολλά πάρε δώσε με την δικαιοσύνη οι εντόπιοι μεταποιητές αποφάσισαν πως πρέπει να βάλουν τις εγκαταστάσεις των βιολογικών τους καθαρισμών να λειτουργήσουν. Έτσι το ‘66 δεν έχει προβλήματα με την οξύτητα των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν παύουν όμως να εξακολουθούν να είναι επίκαιρες δύο προτάσεις.

Τηλεπισκόπηση

Πρόκειται για την τοποθέτηση αισθητηρίων μέτρησης της ρύπασνσης και δημοσίευση των αποτελεσμάτων on line. Η χρησιμότητα αυτού του δικτύου (που δεν είναι και ανάγκη για το τμήμα της τάφρου που βρίσκεται στα όρια του Δήμου να είναι πάνω από τρία σημεία) είναι ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του συναγερμού αλλά και τον ρόλο του επόπτη. Μετά από βαθμονόμησή του το δίκτυο θα μπορεί να μας πει ποιος βρώμισε τον αποδέκτη.

Ενίσχυση της  αυτοκαθαριστικής ικανότητας του αποδέκτη.

Ένα αποδέκτης μετά από μερικά χιλιόμετρα αυτοκαθαρίζεται. Αυτό γίνεται γιατί οι ρύποι διασπώνται και απορροφούνται. Η λειτουργία αυτή μπορεί να ενισχυθεί στη περιφερειακή τάφρο εξ αιτίας της γεωμετρίας της διατομής της. Η τάφρος έχει ένα παρόχθιο αναβαθμό σε στάθμη δύο έως τριών μέτρων πάνω από αυτή την στάθμη ροής με πλάτος 10 περίπου μέτρων. Εκεί μπορεί να γίνει καλλιέργεια υδρόβιων φυτών που θα απορροφούσαν τους ρύπους. Αυτά δεν είναι άλλα από τα γνωστά μας καλάμια. Το νερό θα οδηγείται σε επιμήκεις τεχνητούς υδροτόπους που θα βρίσκονται στους παρόχθιους αναβαθμούς, θα καθαρίζεται και θα στέλνεται ξανά στον αποδέκτη.

Υπάρχει τέλος και ένα ξεχασμένο και μη χρησιμοποιούμενο τεχνικό έργο στην πόλη. Ο προϋπολογισμός του αν και δεν είναι μεγάλος (κοντά 400 χιλ €) είναι κρίμα να μένει αναξιοποίητο. Και γι’ αυτό υπάρχει πρόταση.

Η αχρησιμοποίητη σηπτική εγκατάσταση της ΔΕΥΑΒ και οι ευκαιρίες της αξιοποίησης της.

Αν πάει κανείς στις εγκαταστάσεις της επεξεργασίας λυμάτων της πόλης θα δει ένα τεράστιο σιλό. Αν ρωτήσει θα του πουν ότι είναι μια εγκατάσταση που θα επεξεργαζόταν την ενεργό ιλύ που θα αποβαλλόταν από τις δεξαμενές αερισμού της μονάδας. Στην ερώτηση τι γίνεται σήμερα ή ενεργός ιλύς η απάντηση είναι πως βρέθηκε τρόπος να μη παράγεται  και είναι αλήθεια. Έτσι σήμερα βρίσκεται αναξιοποίητο ένα κεφάλαιο που μπορούσε να γίνει κάτι πολλαπλά  χρήσιμο για την περιοχή.

Η πρόταση

Στη ευρύτερη περιοχή της πόλης παράγεται βιομάζα από τους στάβλους. Κοπριά δηλαδή. Αυτή μπορεί να υποστεί επεξεργασία (με κάποια ίσως προεπεξεργασία που απαιτεί πολύ μικρή επένδυση) να ζυμωθεί στην εγκατάσταση και να παράξει  βιοαέριο. Αυτό είτε να καεί και να παράξει ρεύμα είτε να διατεθεί στον διπλανό οικισμό. Η πρόταση είναι ελεγμένη. Και επειδή μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί γιατί οι ιδιοκτήτες των στάβλων να φέρνουν εκεί την κοπριά τους η απάντηση είναι απλή. Η εγκατάσταση θα μεταφερθεί σε μια εταιρεία και η κοπριά να αγοράζεται από αυτήν έναντι μετοχών προς τους προμηθευτές κοπριάς. Έτσι ο δήμος ξεφορώνεται παραγωγικά κάτι που δεν χρειάζεται και η πόλη κερδίζει μια ακόμη επιχείρηση.

Προτροπή του Blogger προς αριστερούς: Εντάξει παιδιά, ο Βελουχιώτης δεν θα θεωρούσε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις κέρδος για την πόλη, αλλά τι να κάνουμε.