ΖΗΤΗΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Το κείμενο είναι του Ανδρέα Ανδριανόπουλου και το ξεπατίκωσα από εδώ

Την φορά αυτή όλο σχεδόν το βάρος πέφτει πάνω στους βουλευτές της ΝΔ. Και από πλευράς δημόσιας παρουσίας και διάσωσης της αξιοπρέπειας πολλών από αυτούς. Αλλά και από πλευράς πολιτικής στάσης και αποκατάστασης του πολιτικού προφίλ και των ιδεολογικών αρχών της παράταξης στην οποία ανήκουν και που θα πρέπει να εκπροσωπούν. Πάρα πολλοί από αυτούς έχουν εκφρασθεί δημόσια εναντίον της φορομπηχτικής μανίας των παραγόντων του Υπουργείου των Οικονομικών και έχουν ξεκαθαρίσει πως καινούργια επιβαρυντικά για τους φορολογούμενους μέτρα δεν πρόκειται να περάσουν από την Βουλή. Αγνοώντας όμως τις όποιες πολιτικές τους ευαισθησίες η κυβέρνηση καταθέτει καινούργιο (έχω χάσει την αρίθμηση) φορολογικό νομοσχέδιο. Που αποτελειώνει τους συνεπείς φορολογούμενους, οδηγώντας σε δήμευση ουσιαστικά τις ατομικές ιδιοκτησίες. Ακούω εκ περισσού ισχυρισμούς πως σε όλες τις δυτικές χώρες υπάρχει επιβάρυνση της ιδιοκτησίας. Πουθενά δεν υπάρχει το ύψος της επιβάρυνσης που έχει επιβληθεί μέσα σε 20 μήνες στην Ελλάδα. Εξ άλλου στοιχειώδης οικονομική αρχή (economics 101, το λένε στα αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια) επιτάσσει πως «ποτέ δεν φορολογείς τον πυρήνα ενός περιουσιακού στοιχείου, αλλά μόνο την πρόσοδο. Αλλιώς, σύντομα θα χάσεις τον πυρήνα. Και δεν θα υπάρχει τίποτα να φορολογήσεις». Το ζήτημα είναι πως οι βουλευτές, της ΝΔ κυρίως,  με τις παραπάνω ευθείες τοποθετήσεις θα ψηφίσουν ένα τέτοιο νομοθέτημα; Μοναχά πετώντας την αξιοπρέπειά τους στον κάλαθο των αχρήστων… Τι γίνεται όμως και με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις; Ο Υπουργός των Οικονομικών ποτέ δεν έκρυψε το σοσιαλδημοκρατικό / σοσιαλιστικό του παρελθόν. Οι βουλευτές της «φιλελεύθερης» παράταξης όμως; Είναι ποτέ δυνατόν να αναζητήσουν τις ιδεολογικές τους ρίζες (σύμφωνα και με το πολιτικό μοτίβο της εκλογής του αρχηγού τους στην ηγεσία της ΝΔ) στην εξολόθρευση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και στην εξόντωση της ατομικής ιδιοκτησίας; Κι όλα αυτά με σκοπό ποιόν; Την πεισματική διάσωση ενός αναποτελεσματικού και υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα. Καταστρέφουν ότι υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα για να εξασφαλίσουν την επιβίωση μιας προβληματικής και ουσιαστικά άχρηστης δημόσιας γραφειοκρατίας. Το όνειρο ενός ακραίου σοσιαλιστή γίνεται πράξη από υποτιθέμενους φιλελεύθερους. Και δεν αποτελεί βέβαια η τρόικα δικαιολογία. Διότι ο πολιτικό κατεστημένο εφευρίσκει κάθε είδους δικαιολογία για να μην μειώσει τον δημόσιο τομέα. Δεν δυσκολεύεται όμως να μειώνει μισθούς και συντάξεις. Και να επιτίθεται με μανία στα εισοδήματα των πολιτών καθώς και στην ιδιοκτησία τους. Δεν αποτελεί δικαιολογία η αποφυγή της ανεργίας. Στον ιδιωτικό τομέα δίχως ίχνος δισταγμού οι ιθύνοντες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης την έχουν εκτινάξει σε δυσθεώρητα ύψη. Επιβεβαιώνεται δηλ αυτό που πάντα πίστευα. Πως η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα λάτρευε πάντα το κράτος. Και αντιμετώπιζε με καχυποψία την ιδιωτική οικονομία. Τώρα φαίνεται να βρίσκεται στο στοιχείο της. Προωθεί σοσιαλιστικές επιλογές με την στήριξη συντηρητικών Ευρωπαίων. Και με την Αριστερά πελαγωμένη, να ομιλεί για νεοφιλελευθερισμό (!) και να υποστηρίζει …μείωση των φόρων.   Το κακό είναι πως η χώρα βουλιάζει. Κάτω από εντολές που στερούνται προσανατολισμού και σταθερής πορείας. Και η δημοκρατία υπονομεύεται. Μια και δεν προστατεύεται πλέον η ιδιοκτησία ούτε και γίνονται σεβαστές οι ελεύθερος οικονομικές συναλλαγές. Ποιος θα αντιταχθεί, και για ποιο λόγο,  όταν θα αμφισβητηθεί ευθέως αύριο το δημοκρατικό πολίτευμα; Θα έκανα μια πρόταση στους φοβισμένους εχθρούς της οικονομίας της αγοράς. Ας διαλέξουν μια περιοχή της Ελλάδας, λχ την Ύδρα, κι ας την εξαιρέσουν από το δημοσιονομικό καθεστώς της χώρας. Μηδέν ατομική άμεση φορολογία, χαμηλή έμμεση και εταιρίες με κάτω του 10%. Ας διακόψουν κάθε κεντρική κρατική χρηματοδότηση, κεντρικά δημόσια έργα και φροντίδα κρατικών υπηρεσιών κι ας αφήσουν τον Δήμο να λειτουργεί, στο οικονομικό και κοινωνικό κομμάτι, σαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μόνο την άμυνα και την εξωτερική πολιτική θα διαφεντεύει η Αθήνα. Η δημόσια τάξη και η παιδεία θα αποτελούν κι’ αυτές τοπική ευθύνη. Κι ας περιμένουν για 2-5 χρόνια τα αποτελέσματα. Στοιχηματίζω πως οι πολέμιοι των φιλελεύθερων επιλογών θα καταπιούν την γλώσσα τους. Ας το τολμήσουν. Τότε όλοι θα καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει ανάπτυξη. Αδυνατώ να αντιληφθώ σε τι ακριβώς θα έφερνε αντίρρηση η τρόικα σε ένα παρόμοιο πείραμα. Γιατί δεν το επιχειρούν; Είμαστε στα όρια της ολικής κατάρρευσης. Κάτι πρέπει να γίνει. Να μεμψιμοιρούμε μονάχα μεταξύ μας δεν αρκεί. Χρειάζεται κίνηση και πρωτοβουλίες. Σε μικρότερη κλίμακα στο ξεκίνημα. Το παράδειγμα διδάσκει. Και βουλώνει στόματα.