Ο νευριασμένος εργοδηγός και οι παράγωγες σκέψεις

Χθες (15 11 13) δέχθηκα μια σφοδρή λεκτική επίθεση από εργοδηγό της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου Βεροίας. Το σκηνικό ήταν το γραφείο της εν λόγω Υπηρεσίας και παρόντες ήταν μόνον συνάδελφοί του. Στην αρχή αρνήθηκε έναν μου χαιρετισμό. Μετά μου είπε πως μου κρατά κακία που έγραψα πριν καιρό πως είναι το πρωτοπαλίκαρο της Δημάρχου ή κάτι τέτοιο. Όταν προσπάθησα να του θυμίσω πως αυτό έγινε πριν ένα χρόνο και πλέον και φυσικά ακολούθησε μια απρόκλητη δημόσια λοιδορία από μέρους του έκανε πως δεν θυμόταν. Συνέχισε  καταλογίζοντας σ’ εμένα έλλειψη μνήμης και τέλος στην αποχώρησή μου, εκεί καντά στην έξοδο και ενώ δεν τον άκουγε κανείς  απείλησε ότι θα με μηνύσει.

Το πάθος 

Αναρωτήθηκα τι ήταν πράγματι αυτό που έκανε έναν εργοδηγό  να βρίσει, να λοιδορήσει και εν τέλει να απειλήσει ένα πολίτη στα γραφεία της Υπηρεσίας όπου εργάζεται. Πριν απ’ όλα αυτό φάνηκε σαν προετοιμασία για επόμενη επίθεση. Θυμόταν ότι τον συνέφερε, ξεχνούσε ότι τον βόλευε και απειλούσε όταν δεν τον άκουγε τρίτος. Αλλά και πάλι, γιατί η επίθεση;

Το αίτιο 

Τελικά η απάντηση ήταν πρόδηλη. Είχα δημοσιεύσει σ’ αυτό το blog τις φωτογραφίες που είχε βγάλει ο συνάδελφος Κάλφογλου και οι οποίες περιείχαν όλες τις μικρές κακοτεχνίες του έργου των αστικών αναπλάσεων. Μικρές κακοτεχνίες που ήταν δική του αποστολή ένεκα του ότι, όπως ο ίδιος μου δήλωσε, είναι βοηθός επιβλέποντος στο συγκεκριμένο έργο. Εδώ θέλω να μείνω και να αναφέρω πως ο Επιβλέπων  έχει μια σειρά καθηκόντων όπως να ελέγχει την χάραξη, να κάνει δειγματοληψίες και φυσικά να πιστοποιεί τις ποσότητες. Τα άλλα, τα μικρά είναι αντικείμενο του εργοδηγού της επίβλεψης ο οποίος μαζί με τους ομόλογούς του του κατασκευαστή θα λεπτολογήσει το έργο και ως προς τις διαστάσεις των επιμέρους στοιχείων και ως προς την υφή των υλικών αλλά και τις καμπυλότητες, τις συναρμογές και οτιδήποτε άλλο συνιστά αυτό που ονομάζουμε φινίρισμα. Είναι αντικείμενο αυτουνού δηλαδή.

Η υπέρβαση των ορίων

Τι επιτρέπει όμως έναν δημοτικό εργοδηγό να απειλεί και να προσβάλει πολίτες που τόλμησαν να ζητήσουν το στοιχειώδες; Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχνά πως σ’ αυτήν την χώρα χρειάστηκε να αυτοκτονήσουν τέσσερεις πέντε χιλιάδες άνθρωποι, να δημευθούν αποθεματικά ταμείων, να διαλυθεί ο παραγωγικός της ιστός και να μείνει το 40% της νεολαίας άνεργο μόνο και μόνο για να μην απολυθεί ένας στρατός υπεραρίθμων μέσα στους οποίους ανήκει και αυτός; Τι του παρέχει το θράσος και την αναίδεια όταν ξέρουμε όλοι ότι υπηρετεί σε  έναν δήμο που απασχολεί τριπλάσιους απ’ όσους χρειάζεται ή ακόμη χειρότερα, σε ένα τμήμα που κατάφερε να τελειώσει με τον γνωστό τρόπο την Πλατεία Ωρολογείου, άφησε στη μέση τον Δρόμο στο Σέλι έχοντας πληρώσει ένα εκατομμύριο στον εργολάβο και τέλος παράτησε δυο κολώνες στην κοίτη του Τριποτάμου  αντί να τελειώσει την γέφυρα που τόσο διαφημίστηκε;

Το θλιβερό συμπέρασμα

Μα τι άλλο:; Η βεβαιότητα ότι η θέση του είναι εγγυημένη. Η ίδια βεβαιότητα που οπλίζει κάποιους να κρατούν κλειστά Πανεπιστήμια, να βρίζουν χυδαία το κ. Μητσοτάκη στη μέση του δρόμου, να καταστρέφουν αξονικούς τομογράφους σε Νοσοκομεία κι ένα σωρό τέτοια πράγματα. Αλλά ας μην πάμε και μακριά. Πάρτε ένα ένα αυτά τα ξεχωριστά δείγματα της τοπικής κοινωνίας που αποφάσισαν πως πρέπει να γίνουν δήμαρχοι. Ρωτήστε τους  αν προτίθενται να ξεφορτωθούν τους υπεράριθμους, αν προτίθενται δηλαδή  να οδηγήσουν τον Δήμο σε κάτι που λέγεται ορθολογική λειτουργία. Αν δεν λάβετε ένα απερίφραστο όχι θα λάβετε μια σειρά ισοδύναμων υπεκφυγών.  

Όσο για την άποψή μου; Τα έχω χαμένα όπως και όλοι όσοι παρακολουθούν το κοινωνικό οικονομικό και διοικητικό μας γίγνεσθαι. 

Δεν ξέρω αν μηνυθώ για τα παραπάνω. Δεν με νοιάζει πια.