ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ

Κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου από το site του.

Το ερώτημα είναι αν αυτοί που ασκούν την εξουσία είναι τυφλοί. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η αδυναμία συμπόρευσης με την πραγματικότητα, οι συνεχείς αναβολές στην λήψη πολιτικών αποφάσεων και οι ατλέρμονες συζητήσεις (υποτίθεται διαπραγματεύσεις) με την τρόικα για ζητήματα σχετικά αυτονόητα.

Η άγνοια της πραγματικότητας συνδέεται με την προτωφανή σύλληψη να αυξάνονται συνέχεια τα βάρη ενώ παράλληλα περικόπτονται τα εισοδήματα. Αλλά με μειωμένα η και καθόλου έσοδα πως θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε έντιμος πολίτης να αναταποκριθεί στις υποχρεώσεις των όλο και νέων φορολογικών επιβαρύνσεων; Στο καταφανέστατα απλό συτό ερώτημα δεν βλέπω να υπάρχει απάντηση από πλευράς κυβερνώντων.

Οι αναβολές στην λήψη αποφάσεων κορυφώνονται στα περίφημα νέα μέτρα που «κλειδώνουν» (κατά ατυχέστατο δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό) από τον περασμένο Ιούλιο κι ακόμη βρίσκονται στην φάση της ‘τελικής’ επεξεργασίας. Στο ενδιάμεσο, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα βομβαρδίζουν την κοινωνία με ‘έγκυρες’ πληροφορίες για επιδρομές της εφορίας σε απίστευτους τομείς (λ.χ στα πτυχία, στις καταθέσεις, στον ελεύθερο χρόνο κλπ), περικοπές σε κάθε σχεδόν τι, αλλά και μεταρρυθμίσεις που ποτέ δεν γίνονται ανεξάρτητα αν φάινονται λογικές κι’ απαραίτητες η απαράδεκτες κι εξωφρενικές. Το μόνο που επέρχεται είναι ανστάτωση, κινητοποιήσεις, απεργίες και καμιά φορά συγκρούσεις και βιαιότητες. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα που η κοινωνία αναστατώνεται όχι από εφαρμοσμένες πολιτικές αλλά από «δημοσιογραφικές πληροφορίες».

Οσο για τα αλισβερίσια με την τρόικα κινούνται μεταξύ παραφροσύνης και κωμωδίας. Οταν οι εκπρόσωποι των δανειστών έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν δέχονται μέτρα που κινούνται στην σφαίρα της ελληνικής φαντασίας (περικοπές που δεν γίνονται, μειώσεις δαπανών που ισχύουν μόνο για τα μάτια κλπ) πως είναι δυνατόν οι κυβερνώντες να τους περιμένουν να συμφωνήσουν σε ρυθμίσεις απέραντης αοριστίας; Τα παραδείγματα συγκεκριμμένα. Στον δημόσιο τομέα οι περικοπές προσωπικού, προτείνει η κυβέρνηση, να περιορισθούν σε απολύσεις υπαλλήλων που υπέπεσαν σε κρούσματα διαφθοράς και στην ωρίμανση εξόδου από την υπηρεσία κάποιων άλλων. Στην πρώτη περίπτωση βέβαια δεν θα φύγει κανένας, αφού κανένα υπηρεσιακό συμβούλιο δεν πρόκειται να καταλήξει σε παρόμοια απόφαση, στην δε δεύτερη οι αποχωρήσεις θα είναι ελάχιστες.
Επίσης, οι πολιτικοί αρχηγοί κατέληξαν σε μέτρα (τα περισσότερα ίδιας ποιότητα με τα παραπάνω) που δεν κάλυπταν το ύψος των απαιτήσεων των δανειστών – υπολοιπόμενα κάπου 1 δις. Πως ήταν δυνατόν λοιπόν να περιμένουμε να γίνουν δεκτά; Υπάρχει τέλος και η περίφημη «ρήτρα αντικατάστασης». Δηλ. αν υπάρχουν θετικά αποτελέσματα να μην εφαρμοσθούν κάποια από τα μέτρα που τγότε θα περισεύουν. Οι ξένοι όμως μας έχουν μάθει. Και γνωρίζουν πως μπορούμε να κάνουμε τα νούμερα να φαίνονται θετικά. Να μειώσουμε τα ελλείμματα λ.χ. καθυστερώντας τις πληρωμές εργολάβων, νοσοκομείων, φαρμακείων, προμηθευτών κλπ. Κι αυτονόητα τέτοιες αλχημείες δεν γίνονται πιά εύκολα αποδεκτές από τους υποψιασμένους δανειστές μας.

Ολα λοιπόν εξακολουθούν να είναι στον αέρα. Παρά τις ειλικρινείς προσπάθειες του Πρωθυπουργού που, πρώτος εγώ θα ομολογήσω, υπήρξε μιά αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη. Δεν αρεκί όμως μόνο αυτός. Οφείλουν να βάλουν πλάτη και όλοι οι γύρω. Διαφορετικά κατεθυνόμαστε με αμείωτη ταχύτητα στον γκρεμό. Το έχω πεί και το ξαναλέω. Δεν πρόκειτια να βγούμε ποτέ από το σημερινό τραγικό αδιέξοδο αν δεν περιορισθούν δ-ρ-α-μ-α-τ-ι-κ-ά οι δαπάνες του δημόσιου τομέα. Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει αν δεν καταργηθούν εντελώς άχρηστοι δημόσιοι φορείς και δεν απολυθεί το προσωπικό τους. Και στη συνέχεια, να πιάσει η κυβέρνηση τον Προυπολογισμό κσι κωδικό – κωδικό να κόβει τις δαπάνες που δεν είναι απόλυτα απαραίτητες για την λειτουργία του κράτους και της χώρας.

Αλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Οι ελπίδες για ανάπτυξη με λεφτά που κάποιος Αη-Βασίλης θα διοχετεύσει στην αγορά για το καλό των επιχειρήσεων και της ελληνικής οικονομίας είναι παντελώς ανυπόστατες. Οσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μόνοι μας στο δύσκολο δρόμο της ανάκαμψης τόσο πιθανότερη θα είναι η διάσωσή μας.

Διαφορετικά, πρέπει πλέον όλοι μας να κάνουμε κάτι. Επειδή όμως πιστεύουμε στην Δημοκρατία, είναι ο λαός που θα πρέπει να αφυπνισθεί, να εγκαταλείψει την μοιρολατρεία του κρατισμού, και τρέχοντας πίσω από πολιτικές ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των αρχών μιάς οικονομίας της αγοράς να βοηθήσει στον τιτάνειο αυτόν αγώνα...