Το αρχείο της Πολεοδομίας

Όταν οτιδήποτε αρχίζει με το πρώτο συνθετικό μικρο- (-ψυχία,-νοηκότητα,- πρέπεια) και εκπορεύεται από την Δημοτική αρχή της πόλης μου με εκνευρίζει, κάνω σκέψεις που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες σε ένα άλλο κοινωνικό πλαίσιο ίσως και σε μια άλλη εποχή. Είναι προφανώς μια λυτρωτική φυγή. Λυτρωτική γιατί το έμφραγμα παραμονεύει και απ’ ότι έμαθα χτυπάει κάτι τσαντίλες σαν κι ελόγου μου.  Έτσι και σήμερα έγραψα το παρακάτω κείμενο.  

Πριν κάμποσες μέρες είχα αναρτήσει δύο τρία κείμενα που αφορούσαν στον εξορθολογισμό της λειτουργίας της Υπηρεσίας  Δόμησης του Δήμου Βεροίας. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν αρκετά μακρυά από την σκληρή καθημερινότητα  της υπηρεσίας αρχείου. Το τμήμα αυτό παράγει το σημαντικότεροα έργο σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρονται από έναν Δήμο. Όλοι θέλουν βοήθεια του για κάτι: Από προσθήκη ή ενεργειακή αναβάθμιση μέχρι αλλαγή χρήσεως χώρου και στατική ενίσχυση.

Ο μηχανισμός είναι απλός: Βρίσκεις τι θέλεις από βιβλία στα οποία υπάρχουν οι επικεφαλίδες, ζητάς συγκεκριμένα έγγραφα από το αρχείο κυρίως στοιχεία οικοδομικών αδειών, και ή την ίδια ημέρα (αυτό γίνεται σε πολύ λίγα Πολεοδομικά στην επικράτεια μεταξύ των οποίων και στη Βέροια) ή μετά μερικές μέρες (αυτό είναι ο κανόνας) κάποιος κλητήρας ανεβάζει τους φακέλους από το υπόγειο ή τέλος πάντων τους βγάζει από κάποια αποθήκη. Χρεώνεσαι τα έγγραφα που θέλεις τα φωτοτυπείς και τα επιστρέφεις. 

Φυσικά ο μηχανισμός μπορεί να πάψει να είναι χειρογραφικός. Πριν μερικά χρόνια το πρόβλημα είχε λυθεί σε μεγάλους οργανισμούς (όχι της χώρας μας νομίζω) με τα μικροφιλμ. Όλο το αρχειακό υλικό μετατρεπόταν σε μπομπίνες μικροφίλμ και η πρόσβαση σ’ αυτό γινόταν με οθόνες. (Συχνά βλέπουμε την εφαρμογή στον κινηματογράφο) Εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος. Όπου οι οργανισμοί που το εφάρμοζαν δεν είχαν πόρους, το έκαναν αυτοχρηματοδοτούμενο. Δηλαδή για κάποια περίοδο οι χρήστες πλήρωναν για να έχουν πρόσβαση στο σύστημα. Τότε χρειαζόταν να επισκεφτείς  το κτήριο όπου στεγαζόταν το αρχείο. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τα σχέδια και τα υπόλοιπα έγγραφα αρκεί να ψηφιοποιηθούν και η πρόσβαση να γίνεται μέσω διαδικτύου. Φυσικά αν θέλεις να χρεώσεις για την συγκεκριμένη υπηρεσία μπορείς να το κάνεις μέσω πιστωτικής κάρτας. Ακόμη το αρχείο των αδειών μπορεί να επικοινωνεί μέσω αρχείων ολοκληρωμένων Γεωγραφικών πληροφοριών και η πρόσβασή σου στον ψηφιακό φάκελο της άδειας (της οποίας συνήθως δεν ξέρεις ούτε τον αριθμό ούτε την ημερομηνία έκδοσης ούτε τον ιδιοκτήτη) να γίνεται από τον χάρτη .

Πόσο κοστίζει ο κτίσιμο ενός τέτοιου συστήματος;  Κοντά  το 1/100 έως το 1/50 των βλαβερότατων «Αστικών Αναπλάσεων». Ή μια πενταετία, έστω δεκαετία, μισθών των δύο κλητήρων. Με ένα σύστημα όμως αγοραζόμενης  πρόσβασης  (με χρόνο ή με το μέγεθος των κατεβασμένων αρχείων) μπορεί να αποδώσει το κόστος του σε λιγότερο από μια πενταετία. (Λογική ΣΔΙΤ)

Τα κέρδη;

1. Αναπτύσσεται εντόπιο δυναμικό προγραμματιστών αλλά και επιχειρήσεων παροχής παρόμοιων υπηρεσιών.
2. Παραμένουν ανέπαφες οι πληροφορίες.
3. Γίνεται η δουλειά των εμπλεκόμενων ταχύτερη και αποδοτικότερη ακόμη κι αν χρειαστεί να πληρώσουν κάτι.(Καπου αλλόυ, όχι στη Βέροια, πληρώνουν πολύ περισσότερο από κάτι).
4. Και κυρίως δίδεται το μήνυμα ενός Δήμου στραμμένου προς τους πολίτες και όχι προς την διατήρηση των αξιωμάτων κάποιων αιρετών.

Κι αν αυτό μπορεί να συμβεί στην Πολεοδομία, μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε Τμήμα του Δήμου. 

Τα παραπάνω δεν είναι παρά η επανάληψη γνωστών και χιλιοειπωμένων πραγμάτων. Λέγονται όμως στο πλαίσιο μιας προσπάθειας  να φανεί το πόσο άχρηστος είναι ένας στρατός απερίσκεπτα διορισμένων ο οποίος αν δραστηριοποιόταν στην Ελεύθερη αγορά εργασίας θα παρήγαγε πλούτο και ευημερία. 

Αυτό ήταν το κείμενο. Προφανώς δεν περιμένω να το πάρει κανείς από εκείνους εκεί υπ’ όψιν του. Για μένα το έγραψα.

Εδώ απόψεις άλλων.
Κι άλλων
Δες και το VIDEO σε σύγκριση με το προηγούμενο και μη ξεραθείς στα γέλια...
Καλά, υπάρχεουν και ακραίες καταστάσεις.

Και μη μου πείτα ότι δεν είναι οδυνηρή εικόνα!