Του Αδώνιδος Γεωργιάδη
Από την έναρξη αυτής της κρίσεως το πολιτικό μας σύστημα, μαθημένο στο να ξοδεύει τα χρήματα των άλλων είτε αυτά ήταν των δανειστών είτε της ΕΕ, δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Από τον Μάιο του 2010 η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και στην συνέχεια οι επόμενες Κυβερνήσεις δίνουν μία μάχη Οπισθοφυλακής, προσπαθώντας να υπερασπίσουν μία πραγματικότητα που απλά τελείωσε.
Εάν στην αρχή η τότε Κυβέρνηση αντί να προχωρήσει στην οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων αποφάσιζε να κάνει δύο απλά πράγματα, η Χώρα θα ήταν ήδη στις αγορές. Τί έπρεπε να κάνει; Πρώτον αθρόες απολύσεις στο Δημόσιο με κατάργηση των οργανικών θέσεων ώστε να μήν υφίσταται συνταγματικό πρόβλημα. Όλοι ξέρουμε ότι στο Δημόσιο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες υπεράριθμοι υπάλληλοι. Αυτοί πρώτον δεν παράγουν, διότι δεν έχουν πραγματική εργασία, επιβαρύνουν τις δαπάνες του Κράτους, σε μία στιγμή που η μείωση των κρατικών δαπανών καθίσταται ζήτημα εθνικής επιβιώσεως και μεγεθύνουν το τεράστιο πρόβλημα της γραφειοκρατίας, διότι αφού είναι εκεί, πρέπει να τους δώσουμε και ένα ρόλο και μία σφραγίδα.
Δεύτερον έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή, μεγάλες και μαζικές αποκρατικοποιήσεις. Έτσι και τα Κρατικά ταμεία θα είχαν έσοδα άμεσα αλλά το κυριότερο, θα είχε σταλεί το μήνυμα ότι η Ελλάδα επιτέλους αλλάζει.
Δυστυχώς τίποτε από τα δύο δεν έγινε, με στόχο να διασωθεί η εκλογική πελατεία του Πασόκ. Τελικά και η χώρα βυθίστηκε σε τεράστια ύφεση και η εκλογική πελατεία μετανάστευσε μαζικά στον Σύριζα για να διασωθεί.
Όσοι υποστηρίζουν μία ανθρωποκεντρική υποτίθεται προσέγγιση κατά των απολύσεων στο Δημόσιο είναι απλά υποκριτές. Κανείς μας δεν χαίρεται όταν πρέπει κάποιος να χάσει την δουλειά του. Όμως από την στιγμή που η οικονομία μας έμπαινε σε μεγάλη ύφεση, πράγμα αναπόφευκτο αφού λαμβάναμε περιοριστικά μέτρα, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χάνονταν αναπόφευκτα. Η επιλογή του να μήν απολυθεί κανείς από το δημόσιο, απλώς οδήγησε στο να απορροφήσει το σύνολο των απολύσεων ο ιδιωτικός τομέας. Όμως αυτό ήταν και είναι διπλά καταστροφικό, διότι οι μεν κρατικοί υπάλληλοι επιβαρύνουν τις δαπάνες ενώ οι ιδιωτικοί τις ελαφρύνουν. Έτσι η απώλεια εθνικού πλούτου και άρα η μεγαλύτερη ύφεση ήταν αναπόφευκτη.
Η Ελλάς δεν είχε πρόβλημα εσόδων. Όλη την πενταετία Καραμανλή, τα έσοδα αυξάνονταν κατά μέσο όρο με +7% ετησίως, όταν το ΑΕΠ ανέβαινε περίπου +3%. Άρα η αύξηση των εσόδων του Κράτους ήταν διπλάσια της αυξήσεως του ΑΕΠ. Το πρόβλημα από την αρχή ήταν πρόβλημα δαπανών. Την ίδια περίοδο που τα έσοδα αυξάνονταν κατά +7%, τα έξοδα αυξάνονταν επίσης κατά +12%. Τί κάνει κάθε επιχείρηση λοιπόν που έχει πρόβλημα δαπανών; Απολύσεις! Από την Coca Cola, έως τις εκδόσεις Γεωργιάδη, όταν μπαίνεις διαρκώς μέσα, μειώνεις το προσωπικό σου. Το ελληνικό δημόσιο, ενώ μπαίνει διαρκώς μέσα (πρωτογενές έλλειμμα) αποφεύγει να πράξει το αυτονόητο για πολιτικούς λόγους.
Για μία ακόμη φορά προτιμά το πολιτικό μας σύστημα, με το veto της ΔΗΜΑΡ αυτή τη φορά, να περικόψει μισθούς και συντάξεις και να αυξήσει τους φόρους, αντί να κλείσει άμεσα δημόσιους άχρηστους Οργανισμούς και να μειώσει το προσωπικό του. Πρόκειται για μοιραίο σφάλμα. Και η Οικονομία θα διαλυθεί και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα χάσουν εν συνόλω μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους, αν δεν μείνουν και εντελώς απλήρωτοι εάν φθάσουμε κάποια στιγμή σε πλήρη στάση πληρωμών.
Η πολιτική μας ηγεσία οφείλει να πει τουλάχιστον στην Κοινωνία την αλήθεια. Προχωρούμε σε όλα αυτά τα μέτρα διότι δεν απολύουμε δημοσίους υπαλλήλους. Και αν η Κοινωνία αυτό θέλει, ας ζήσουμε με αυτό, αλλά να ξέρουμε τί ακριβώς συμβαίνει.
Πέραν όμως των μέτρων και του πακέτου που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα κλείσει μέσα στις επόμενες μέρες, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός οφείλει αμέσως μετά την εκταμίευση της δόσης, να αναλάβει προσωπικά το στοίχημα των αποκρατικοποιήσεων και των ξένων επενδύσεων στην χώρα. Μόνον εάν ο ίδιος με την θεσμική του δύναμη, αλλά και με την προσωπική του αποφασιστικότητα όπως έχουν αποδείξει αυτοί οι πρώτοι μήνες ότι διαθέτει, ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα, θα δούμε άμεσα αποτελέσματα.
Η Κυβέρνηση και πολύ περισσότερο η Κοινωνία δεν θα έχει πολύ χρόνο μπροστά της, προτού διαλυθούν. Η οικονομία πρέπει να γυρίσει και να αρχίσει να βρίσκει ο μακροχρόνια άνεργος μία δουλειά, αλλιώς ο ένας θα στραφεί οριστικά εναντίον του άλλου και τίποτε δεν θα μείνει όρθιο σε αυτόν τον τόπο.
* O κ. Άδωνις Α. Γεωργιάδης είναι Βουλευτής Β΄ Αθηνών ΝΔ
Από την έναρξη αυτής της κρίσεως το πολιτικό μας σύστημα, μαθημένο στο να ξοδεύει τα χρήματα των άλλων είτε αυτά ήταν των δανειστών είτε της ΕΕ, δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Από τον Μάιο του 2010 η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και στην συνέχεια οι επόμενες Κυβερνήσεις δίνουν μία μάχη Οπισθοφυλακής, προσπαθώντας να υπερασπίσουν μία πραγματικότητα που απλά τελείωσε.
Εάν στην αρχή η τότε Κυβέρνηση αντί να προχωρήσει στην οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων αποφάσιζε να κάνει δύο απλά πράγματα, η Χώρα θα ήταν ήδη στις αγορές. Τί έπρεπε να κάνει; Πρώτον αθρόες απολύσεις στο Δημόσιο με κατάργηση των οργανικών θέσεων ώστε να μήν υφίσταται συνταγματικό πρόβλημα. Όλοι ξέρουμε ότι στο Δημόσιο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες υπεράριθμοι υπάλληλοι. Αυτοί πρώτον δεν παράγουν, διότι δεν έχουν πραγματική εργασία, επιβαρύνουν τις δαπάνες του Κράτους, σε μία στιγμή που η μείωση των κρατικών δαπανών καθίσταται ζήτημα εθνικής επιβιώσεως και μεγεθύνουν το τεράστιο πρόβλημα της γραφειοκρατίας, διότι αφού είναι εκεί, πρέπει να τους δώσουμε και ένα ρόλο και μία σφραγίδα.
Δεύτερον έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή, μεγάλες και μαζικές αποκρατικοποιήσεις. Έτσι και τα Κρατικά ταμεία θα είχαν έσοδα άμεσα αλλά το κυριότερο, θα είχε σταλεί το μήνυμα ότι η Ελλάδα επιτέλους αλλάζει.
Δυστυχώς τίποτε από τα δύο δεν έγινε, με στόχο να διασωθεί η εκλογική πελατεία του Πασόκ. Τελικά και η χώρα βυθίστηκε σε τεράστια ύφεση και η εκλογική πελατεία μετανάστευσε μαζικά στον Σύριζα για να διασωθεί.
Όσοι υποστηρίζουν μία ανθρωποκεντρική υποτίθεται προσέγγιση κατά των απολύσεων στο Δημόσιο είναι απλά υποκριτές. Κανείς μας δεν χαίρεται όταν πρέπει κάποιος να χάσει την δουλειά του. Όμως από την στιγμή που η οικονομία μας έμπαινε σε μεγάλη ύφεση, πράγμα αναπόφευκτο αφού λαμβάναμε περιοριστικά μέτρα, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χάνονταν αναπόφευκτα. Η επιλογή του να μήν απολυθεί κανείς από το δημόσιο, απλώς οδήγησε στο να απορροφήσει το σύνολο των απολύσεων ο ιδιωτικός τομέας. Όμως αυτό ήταν και είναι διπλά καταστροφικό, διότι οι μεν κρατικοί υπάλληλοι επιβαρύνουν τις δαπάνες ενώ οι ιδιωτικοί τις ελαφρύνουν. Έτσι η απώλεια εθνικού πλούτου και άρα η μεγαλύτερη ύφεση ήταν αναπόφευκτη.
Η Ελλάς δεν είχε πρόβλημα εσόδων. Όλη την πενταετία Καραμανλή, τα έσοδα αυξάνονταν κατά μέσο όρο με +7% ετησίως, όταν το ΑΕΠ ανέβαινε περίπου +3%. Άρα η αύξηση των εσόδων του Κράτους ήταν διπλάσια της αυξήσεως του ΑΕΠ. Το πρόβλημα από την αρχή ήταν πρόβλημα δαπανών. Την ίδια περίοδο που τα έσοδα αυξάνονταν κατά +7%, τα έξοδα αυξάνονταν επίσης κατά +12%. Τί κάνει κάθε επιχείρηση λοιπόν που έχει πρόβλημα δαπανών; Απολύσεις! Από την Coca Cola, έως τις εκδόσεις Γεωργιάδη, όταν μπαίνεις διαρκώς μέσα, μειώνεις το προσωπικό σου. Το ελληνικό δημόσιο, ενώ μπαίνει διαρκώς μέσα (πρωτογενές έλλειμμα) αποφεύγει να πράξει το αυτονόητο για πολιτικούς λόγους.
Για μία ακόμη φορά προτιμά το πολιτικό μας σύστημα, με το veto της ΔΗΜΑΡ αυτή τη φορά, να περικόψει μισθούς και συντάξεις και να αυξήσει τους φόρους, αντί να κλείσει άμεσα δημόσιους άχρηστους Οργανισμούς και να μειώσει το προσωπικό του. Πρόκειται για μοιραίο σφάλμα. Και η Οικονομία θα διαλυθεί και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα χάσουν εν συνόλω μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους, αν δεν μείνουν και εντελώς απλήρωτοι εάν φθάσουμε κάποια στιγμή σε πλήρη στάση πληρωμών.
Η πολιτική μας ηγεσία οφείλει να πει τουλάχιστον στην Κοινωνία την αλήθεια. Προχωρούμε σε όλα αυτά τα μέτρα διότι δεν απολύουμε δημοσίους υπαλλήλους. Και αν η Κοινωνία αυτό θέλει, ας ζήσουμε με αυτό, αλλά να ξέρουμε τί ακριβώς συμβαίνει.
Πέραν όμως των μέτρων και του πακέτου που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα κλείσει μέσα στις επόμενες μέρες, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός οφείλει αμέσως μετά την εκταμίευση της δόσης, να αναλάβει προσωπικά το στοίχημα των αποκρατικοποιήσεων και των ξένων επενδύσεων στην χώρα. Μόνον εάν ο ίδιος με την θεσμική του δύναμη, αλλά και με την προσωπική του αποφασιστικότητα όπως έχουν αποδείξει αυτοί οι πρώτοι μήνες ότι διαθέτει, ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα, θα δούμε άμεσα αποτελέσματα.
Η Κυβέρνηση και πολύ περισσότερο η Κοινωνία δεν θα έχει πολύ χρόνο μπροστά της, προτού διαλυθούν. Η οικονομία πρέπει να γυρίσει και να αρχίσει να βρίσκει ο μακροχρόνια άνεργος μία δουλειά, αλλιώς ο ένας θα στραφεί οριστικά εναντίον του άλλου και τίποτε δεν θα μείνει όρθιο σε αυτόν τον τόπο.
* O κ. Άδωνις Α. Γεωργιάδης είναι Βουλευτής Β΄ Αθηνών ΝΔ
Συγγνώμη ρε φίλε. Το θυμήθηκες ΤΩΡΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Πρωθυπουργέ, κύριε Βενιζέλο, κύριε Κουβέλη, όχι σε απολύσεις στο δημόσιο. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να αντιμετωπίσεις το θέμα μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Οι συνταξιοδοτήσεις το χρόνο στο δημόσιο είναι 35.000, οι συμβασιούχοι αγγίζουν τους 80.000, υπάρχουν ζημιογόνες επιχειρήσεις του δημοσίου και οργανισμοί χωρίς αντικείμενο. Πουλήστε πρώτα επιχειρήσεις του δημοσίου εξαντλήστε άλλους τρόπους ώστε να αποφύγουμε το μοιραίο που είναι μια απόλυση. Επίσης άλλα συμφώνησαν οι πολιτικοί αρχηγοί στην προγραμματική τους συμφωνία. Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε δημόσιος υπάλληλος έχει στο σπίτι του μια σύζυγο άνεργη ή που δεν πληρώνετε τι πάτε να κάνετε…. εύχομαι να κρατηθείτε στο ύψος των περιστάσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαζί διοριστήκαμε;
ΔιαγραφήΚύριε ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί πρέπει ο Δημόσιος υπάλληλος να είναι τόσο προνομιούχος? Οι χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι που χάνουν την δουλειά τους κάθε μέρα, δεν έχουν ψυχή? Μόνο αυτοί του Δημοσίου έχουν?
Επίσης, είναι γεγονός πως το Δημόσιο έχει πολλές χιλιάδες υπαλλήλους που δεν χρειάζεται και που δεν παράγουν. Επίορκοι, τεμπέληδες, κτλ. Γιατί να τους πληρώνει ο φορολογούμενος? Γιατί ο ιδιωτικός υπάλληλος παράγει το διπλάσιο απ'ότι ο Δημόσιος στο 8ωρό του? Αφού κατάφεραν να τους κάνουν να μη φοβούνται τίποτα, και να μην μπορούν να τους βάλουν να δουλέψουν, να τους διώξουν. Μόνο έτσι θα εκτιμήσουν αυτό που είχαν.
Θεωρώ πως τώρα πια είναι η ώρα των λογικών αποφάσεων. Ούτε μιξοκλάματα από την μια μεριά ούτε εκδικητικές φωνές από την άλλη.
ΔιαγραφήΥπάρχουν κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν από το δημόσιο. Στρατός τάξη και με προϋποθέσεις παιδεία και υγεία. Όλα τα υπόλοιπα οφείλει το Δημόσιο να τα ξεφορτωθεί. Όσον αφορά στην υγεία και την παιδεία να εφαρμόσει μεθόδους αξιολόγησης και ανταγωνισμού.
Αυτό επίσης, απόλυτα ψύχραιμα. σημαίνει ένα δημόσιο 150.000 υπαλλήλων συμπεριλαμβανομένων όλων των ένστολων και των διπλωματών.
Το ίδιο και στους δήμους. Ελάχιστες είναι οι δουλειές που πρέπει να γίνονται με Δημοτικό προσωπικό. Νερό, καθαριότητα περιποίηση του πρασίνου, παρακολούθηση και διαχείριση έργων, Νεκροταφεία, καθαριότητα εσωτερικών χώρων αλλά και τήρηση πρακτικών συμβουλίων και διαχείριση συστήματος γεωγραφικών δεδομένων καθώς και μια σειρά υποβοηθητικών λειτουργιών στην καθ΄ αυτώ διοίκηση, μπορούν και οφείλουν να γίνουν από ιδιωτικές εταιρείες.
Κι αν θέλεις να το δούμε κι άλλο: Να προχωρήσουμε στην κατάργηση της υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης και οι πολίτες να ενθαρρύνονται να αποταμιεύουν μόνοι τους. Κρατώντας ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής προστασίας που και αυτό θα είναι υπό αυστηρό έλεγχο. Οι πολίτες μπορούν μόνοι τους χωρίς τους πολιτικούς για δυνάστες που φυσικά προσκαλούν και έναν στρατό δημοσίων υπαλλήλων για να τους προστατεύει.
Αν δεν το κατάλαβες πάρε ένα παράδειγμα.
Οι πολιτικοί σε πείθουν ότι είσαι ένα ανώριμο πλάσμα που δεν μπορείς να κάνεις αποταμιεύσεις από μόνος σου. Έτσι σου λένε ότι αναλαμβάνουν αυτοί την Κοινωνική σου ασφάλεια. Για να γίνει αυτό σου λένε ότι πρέπει (το μόνο που έχεις να κάνεις) να τους πληρώνεις. Τότε για να διαχειριστούν τα δικά σου λεφτά κάνουν ασφαλιστικούς οργανισμούς διορίζουν διοικητικά συμβούλια που εξειδικεύουν την κεντρική ιδέα (δηλαδή του να σου βουτήξουν το χρήμα) και με τη σειρά τους προσλαμβάνουν υπαλλήλους με τον ίδιο τελικό σκοπό. Έτσι έχεις 30.000 Δημόσιους υπαλλήλους σε ασφαλιστικά ταμεία. Αν πάρεις χαμπάρι ότι σε δουλεύουν και αποφασίσεις να μην τους δώσεις τα λεφτά σου τότε πάνε και οι 30.000 υπάλληλοι πάνε και τα διοικητικά συμβούλια πάει και κατάσχεση των αποταμιεύσεών σου.
Αυτό είναι το παράδειγμα. Διόλου ακραίο. Έτσι απλά θα γίνει το Κράτος με 150.000 άτομα προσωπικό. Τώρα τι θα γίνουν οι υπόλοιποι 600.000; Θα δουλέψουν. Θα κουραστούν περισσότερο, θα αποδώσουν περισσότερο, στην αρχή θα παίρνουν λιγότερα και όταν όντως δώσουν και κερδίσουν τις εξετάσεις τους θα βγάλουν και πιο πολλά αλλά κυρίως πραγματικά λεφτά.