Μελίνα Μερκούρη και Γεώργιος Γενηματάς

Όχι δεν αναφέρομαι στα άτομα. Αναφέρομαι στο θέατρο άλσους και το κτήριο που κατασκευάσθηκε στην θέση της Δημοτικής Αγοράς στη Βέροια. Τότε που βαφτίσθηκαν, ένα παντοδύναμο σύστημα που παρήγαγε εξουσία προς όφελος μιας ευάριθμής κλειστής ομάδας φρόντιζε για την ισχυροποίηση και διαιώνιση του.  Κερδίζοντας την μάχη των τοποσήμων κέρδιζε την μάχη των ψήφων.

Χρειασθήκαμε 20 ολόκληρα χρόνια για να αρχίσουμε να συζητάμε δημόσια για τα άτομα που έγιναν θέατρα, Γυμναστήρια και εμπορικά κέντρα. Έτσι μόλις φέτος διατυπώθηκε δημοσίως αυτό που όλοι αντιλαμβανόμασταν σαν αλήθεια. Ότι η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια αγράμματη γυναίκα (είχε διακόψει το εξατάξιο γυμνάσιο και δεν το τελείωσε ποτέ) και μια κάκιστη ηθοποιός (στον μόνο ρόλο που τα κατάφερε ήταν αυτός της Στέλλας, μόνο και μόνο γιατί ο Κακογιάννης τον είχε κόψει και ράψει πάνω της). Όσο για τον Πολιτικό Μηχανικό υπάλληλο της Αγροτικής Τράπεζας Γεώργιο Γεννηματά,  κανείς, ούτε καν η ΝΔ , δεν βγήκε να πει το προδήλως γνωστό: Ότι αυτός ήταν ο βασικός εισηγητής της λαϊκιστικής πολιτικής την οποία πληρώνουμε τώρα και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για μια δεκαετία ακόμη.   

Ναι. Κάποιοι άνθρωποι είχαν κερδίσει τον πόλεμο των εντυπώσεων, των ονομάτων και των συμβόλων. Τώρα μετά από μια γιγάντια καταστροφή εξακολουθούμε να μιλάμε για Γεννηματάδες και Μερκούρες. Έστω και σαν ένα γιαλαντζή mall και ένα ημιεγκαταλλειμένο υπαίθριο θέατρο. 

Πρέπει να τελειώνουμε. Ένα υπαίθριο θέατρο να γίνει απλά ένα υπαίθριο θέατρο και ένα Δημοτικό κτήριο καταστημάτων ένα κτήριο καταστημάτων. Αλλιώς τα φαντάσματα μιας γκρίζας εποχής θα μας κοιτάνε και θα ξεκαρδίζονται στα γέλια. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την δύσκολή ζωή μας.