Το στοιχειώδες (ασύλληπτο όσο και ανέφικτο)

Τις προάλλες έφυγε η ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Ακολούθησε την ΦΑΓΕ και την 3Ε. Το πρόβλημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ εκτός των άλλων ήταν και ότι πλήρωνε την ενέργεια πολύ πιο ακριβά απ’ ότι οι ομόλογές της εταιρείες στην Ευρώπη. Έφυγε στην Ευρώπη. Αν ακολουθείτο μια ευνοϊκή τιμολογιακή πολιτική (ορθολογική στο κάτω κάτω της γραφής) το κόστος λέει θα ήταν 200.000 €.

Από την άλλη ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε πως έχουμε πλεόνασμα και πως ένα μέρος του θα το διαθέσει στους ένστολους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Ούτε λόγος να το δώσει για να κρατήσει την βιομηχανία της χώρας εδώ. Προτίμησε να ευνοήσει σχετικά πλατιά λαϊκά στρώματα δημιουργώντας όμως ανεργία,  παρά το αντίστροφο.

Επειδή μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πως γίνεται να μην κατανοεί αυτός και η κυβέρνησή του κάτι τόσο απλό, η απάντηση είναι πως ποτέ η παράταξή του, η Ελληνική δεξιά δηλαδή, δεν έδωσε την μάχη στο ιδεολογικό πεδίο. Μετά τον εμφύλιο παραδόθηκε άνευ όρων ιδεολογικά στην αριστερά. 

Λογικό από μια άποψη. Η νίκη είχε κερδηθεί στα πεδία των μαχών και η Ελληνική Πολιτική τάξη λειτούργησε περισσότερο σαν λαφυραγωγός και σχεδόν καθόλου σαν πολεμιστής. Πολεμιστής στο δικό του τομέα. Τον ιδεολογικό και πολιτικό. Μετεμφυλιακά ο Έλληνας πολιτικός (στον αστό αναφέρομαι, οι άλλοι ήταν παραθέριση) αρκέσθηκε στην δύναμη του παπά, του χωροφύλακα άντε και του διορισμένου Νομάρχη. Μόνο που όπως τελικά αποδείχθηκε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.  Η λαφυραγωγία δεν είναι ηθικά αποδεκτή και φυσικά είναι μια πράξη που απαιτεί συνενόχους. Διορισμούς, χαριστικά δάνεια, κι ότι άλλο μπορεί να αποτελέσει στοιχείο συναλλαγής. Και η συναλλαγή σαν πολιτικό εργαλείο ευρείας εφαρμογής φέρνει παρακμή. Αν και την  πλήρωσαν κάποιες φορές, δεν συνετίστηκαν. Το μεγάλο πατατράκ το έπαθαν στη χούντα. Αν το καλοσκεφτής τότε ο Στρατός βαρέθηκε να αντισταθμίζει την ανικανότητα των πολιτικών και αποφάσισε να δουλέψει για λογαριασμό του. Μεταχουντικά το βιολί συνεχίσθηκε και μάλιστα με έναν  πρεσβύτερο Καραμανλή να συμπεριφέρεται σαν την βασίλισσα Ισαβέλλα. Να κρατικοποιεί, δηλαδή να μεταφέρει στην κυριότητα της . πολιτικής τάξης, ολόκληρους τομείς της οικονομίας, εν ονόματι ενός δεν-ξέρω-τι-μου-γίνεται-φιλελευθερισμού ο οποίος είναι ακόμη η επίσημη «ιδεολογία» της Νέας Δημοκρατίας. Φυσικά η άλλη πλευρά η ηττημένη στα πεδία των μαχών ανασυντάχθηκε και επέβαλε τον λόγο της. 

Μετά απ’ αυτό είναι δυνατόν ο, δεξιός κατά τα άλλα, Έλληνας πρωθυπουργός να σκεφτεί το στοιχειώδες;