Η σεμνή τελετή "Αγιοποίησης" "λαϊκού αγωνιστού"

Στο πλαίσιο της προσπάθειας που προτίθεμαι να αναλάβω σε σχέση με την ονοματοθεσία των οδών Μπελογιάννη και Βελουχιώτη στο Προμηθέα Βεροίας, ξεκίνησα να μαζεύω με δαιμονισμένο τρόπο ομολογώ κείμενα γι΄αυτές τις δύο προσωπικότητες. Ειδικά για την δεύτερη. Πρόσφατα, δεν έχει μήνα, το ΚΚΕ "αποκατέστησε" τον Άρη Βελουχιώτη. Μια διαδικασία σχεδόν θρησκευτική. Κάτι σαν την Αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας σε ανταμοιβή των υπηρεσιών που προσέφερε στα ταμεία της καθολικής εκκλησίας...

Φυσικά υπήρξαν αντιδράσεις. Μία απ΄αυτές ήταν και το δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία. Στο τέλος του ρεπορτάζ υπάρχει και κάτι αποκρουστικό. Είμαι υποχρεωμένος να το διασταυρώσω

Γιατί το ΚΚΕ έπειτα από 73 χρόνια «καθάρισε» τον Αρη Βελουχιώτη

01.07.2018

Η προσπάθεια να γραφτεί ξανά η Ιστορία με την πλήρη αποκατάσταση του αιματοβαμμένου καπετάνιου του ΕΛΑΣ, που είναι ο κύριος υπεύθυνος για σωρεία εγκληματικών δράσεων (Πηγάδα Μελιγαλά κ.ά.)
Επειτα από 73 χρόνια το ΚΚΕ αποκατέστησε και κομματικά τον Αρη Βελουχιώτη, τον οποίο από τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή όχι μόνον είχε αποκηρύξει, αλλά ουσιαστικά υπονομεύσει, οδηγώντας τον εν τέλει στην απομόνωση, στην ήττα και την αυτοκτονία.
Επί της ουσίας, το ΚΚΕ με μια προκλητική πρωτοβουλία προσπαθεί να γράψει ξανά την Ιστορία κατά το δοκούν, κόντρα στην ιστορική μνήμη και σε βάρος της μνήμης των χιλιάδων αθώων θυμάτων του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Είχε προηγηθεί στις 16 Ιουλίου 2011 μια επίσης γραφειοκρατικού τύπου αποκατάσταση, «πολιτική» όμως, από αυτές sτις οποίες το ΚΚΕ εξειδικεύεται, σε μια τελετή που έγινε στη Λαμία, παρουσία της τότε γενικής γραμματέως Αλέκας Παπαρήγα. Ωστόσο, το ΚΚΕ δεν είχε προχωρήσει και στην αποκατάσταση της κομματικής ιδιότητάς του έως τις 23 Ιουνίου του τρέχοντος έτους.

Η πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, με την οποία ουσιαστικά το ΚΚΕ προανήγγειλε και την κομματική του, καθώς ήταν πλέον θέμα χρόνου, αποφασίστηκε βάσει του σκεπτικού ότι ο άνθρωπος που ευθύνεται για σωρεία εγκληματικών δράσεων (Πηγάδα Μελιγαλά κ.ά.) είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Δηλαδή, το ΚΚΕ ενέκρινε το 2011 και εκ των υστέρων τη συνέχιση της ένοπλης αντεθνικής δράσης του Βελουχιώτη και της ομάδας του, αλλά συνέχιζε να αρνείται την αποκατάσταση της κομματικής ιδιότητάς του, καθώς, όπως σημειωνόταν σε εκείνη την απόφαση, «η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατον αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».

Εγινε, όμως, και αυτό πριν από λίγες ημέρες και πλέον ο «Μιζέριας», όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του στα πέτρινα χρόνια, αποκαταστάθηκε πλήρως και κομματικά. Οι πληγές, όμως, που προκάλεσε σε βάρος της πατρίδας θα συνεχίσουν να τον κατατρύχουν. Ο κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, από τις πλέον σκοτεινές προσωπικότητες της επίσης σκοτεινής περιόδου μετά τα Δεκεμβριανά, η οποία άφησε βαριά τα σημάδια στον τόπο και στις επόμενες γενιές των Ελλήνων, είχε διαγραφεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαιτίας της αντίθεσής του με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που σήμανε και τη διάλυση του ΕΛΑΣ.

Ο Αρης Βελουχιώτης αντιτάχθηκε στη συγκεκριμένη συμφωνία και τη χαρακτήρισε λαθεμένη, και αμέσως μετά, το διάστημα που ακολούθησε από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1945, ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη στάση του με δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη -εξ ονόματος της Κ.Ε.-, η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 12.6.1945: «Ο σ. Ζαχαριάδης μάς ανακοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)».

Τέσσερις ημέρες μετά, στις 16 Ιουνίου 1945, την ημέρα που ο Βελουχιώτης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον Εθνικό Στρατό, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου, που τον κατήγγειλε, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας. Τρεις ημέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «Δεν έχουν το δικαίωμα» έγραψε σχετικά: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί, ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...» Μετά τον θάνατό του και έως την 7η Ολομέλεια της Κ.Ε. (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».

Οταν ο υπαρχηγός του βίασε και σκότωσε ένα 13χρονο παιδάκι!
Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 ο Αρης Βελουχιώτης μαζί με τον υπαρχηγό του, καπετάν Θάνο (Μαστροκώστα) και τον Αχιλλέα (Τ. Ελευθερίου) εισέβαλαν στο σπίτι του γέρου γαιοκτήμονα Μαραθέα στο χωριό Νέο Μοναστήρι του Δομοκού. Σκότωσαν τον Μαραθέα ως συνεργάτη των Γερμανών και απήγαγαν το ηλικίας 13 ετών παιδί του. Την επομένη η σύζυγος του Μαραθέα έλαβε ιδιόχειρο σημείωμα από τον Βελουχιώτη με την εντολή να υποβάλει δήλωση σε συμβολαιογράφο, στην οποία να αναφέρεται ότι ουδεμία ευθύνη για τον φόνο είχαν οι εργάτες του Μαραθέα και ότι τους χαρίζονται όλα τα χρέη. Η δημοσίευση έγινε στην εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα» από τη χήρα. Το αγοράκι, όμως, δεν επέστρεψε στη μητέρα του. Το νέο έφτασε μέχρι τον γ.γ. του ΚΚΕ Γιώργο Σιάντο, ο οποίος διέταξε ανακρίσεις, αλλά δεν βγήκε στην επιφάνεια το έγκλημα που είχε διαπραχθεί, λόγω του τρόμου που ενέπνεε ο Βελουχιώτης, παρά μόνο μετά τον θάνατό του. Το παιδί κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον Αχιλλέα και για να μην αποκαλυφθεί η κακοποίηση, το σκότωσαν. Η ομολογία του βιασμού και της δολοφονίας του ανήλικου παιδιού έγινε από τον αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο (πατήρ Ανυπόμονος), συναγωνιστή του Βελουχιώτη, πολύ αργότερα, το 2004, στα απομνημονεύματά του, προφανώς λόγω τύψεων. Εγραφε ο πατήρ Ανυπόμονος: «Ο βιαστής του παιδιού ήταν ο “καπετάν φονιάς” ή “Αχιλλέας” (Τάσος Ελευθερίου), πρόσφυγας από τη Μ. Ασία, και συνένοχος στην εκτέλεση του παιδιού ο ίδιος ο Αρης...»