Ονοματοθεσία στο μακρινό 1987

Ο Δήμος Βεροίας μου έστειλε την απόφαση με την οποία έγινε η ονοματοθεσία των οδών Μπελογιάννη και Βελουχιώτη. Είπαμε, σε γενικές γραμμές αποτελείται από αποτελεσματικούς και ευσυνείδητους ανθρώπους: Η αίτηση πήγε 16-07-2018 και εγώ έλαβα την απάντηση γραπτά στο σπίτι μου την 24/7/18.

Η απόφαση ήταν του ΄87. Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου της 11 Αυγούστου 1987. 

Λίγες μέρες μετά τον καύσωνα του ΄87 που στοίχισε την ζωή 2500 υπερηλίκων! Δύο χρόνια μετά από τις εκλογές του 1985 τις οποίες ο Παπανδρέου τις κέρδισε με 350.000 προσλήψεις στο δημόσιο (κάποια στιγμή στο ΙΚΑ Βεροίας τους έλεγαν να φέρουν και την καρέκλα τους), μια εκστρατεία λάσπης εναντίον του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τέλος με την εξαγορά των λεγόμενων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης κάτι που σε απλά Ελληνικά σήμαινε συντάξεις να φάνε και οι κότες. Μέσα σ΄ αυτό το πνεύμα και με κάποια καθυστέρηση (ίσως γιατί βρισκόμασταν τότε την καρδιά ενός σταθεροποιητικού προγράμματος (ή έληγε δεν θυμάμαι) ο Δήμος Βεροίας σκέφτηκε να συνεχίσει την Παπανδρεϊκή μεθόδευση. Χρόνια μετά μάθαμε ότι υπήρχε μια πειθαρχημένη αόρατη πανελλήνια ιεραρχία η οποία διεκπεραίωνε στους δήμους με ένα τηλέφωνο οτιδήποτε για μας τους υπόλοιπους ήταν από αδιανόητο έως παράδοξο.

Από την άλλη μεριά είχαμε και δεξιά. Πάντα έχουμε. Έχουμε; Στην περίπτωση αυτή όπως τουλάχιστον θα αποδείξω μάλλον όχι. Αρχηγός πάντως της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στον Δήμο ήταν ο  Τάκης Βλαχόπουλος με συμβούλους τους Μπαντή, Θ. Σιδηρόπουλο, Σ. Τζίνα, Χ. Παπαγεωργίου, Χ. Μπλατσιώτη, Δ. Ζαμάνη, Α. Λευκοπούλου. (μπορεί να έκανα και κάποιο λάθος, συγχωρέστε με). Το ΚΚΕ είχε δύο Δημοτικούς συμβούλους. Τους Ταξιαρχόπουλο και Τσαπαρόπουλο. (πιθανώς να είχε και ένα τρίτο αλλά δε χάλασε κι ο κόσμος). 

Με την απόφαση 569/1987 δόθηκαν τα παρακάτω ονόματα (υπάρχει link για τα περισσότερα) 

Νίκου Φωτιάδη (φαντάζομαι ότι ήταν ο παπάς της Παναγίας Σουμελά αλλά δεν παίρνω όρκο)

Στρατηγού Στέφανου Σαράφη

Άρη Βελουχιώτη

Νίκου Μπελογιάννη

Αλεξάνδρου Παναγούλη

Κορυσχάδων

Κατερίνας Αργυροπούλου (γι΄ αυτήν δεν βρήκα ιντερνετική αναφορά)

Βασιλικής Μπεκιάρη

Ηλέκτρας Αποστόλου

Ειρήνης Γκίνη

Μάνου Κατράκη

Δημητρίου Ψαθά

Γεροστάθη Αθανασιάδη

Νίκου Καζαντζάκη

Καπετάν Ακρίτα

Γιάννη Ζεύγου

Ευθυμίου Τσελέπογλου

Ευκλείδη (μάλλον του τραγωδού)

Η συμπολίτευση είχε συμπεριφορά που μας είναι αδιάφορη. Τότε και τώρα απλά σηκώνουν τα χεράκια σαν μια μορφή γυμναστικής. Η αντιπολίτευση έχει το γούστο. 

Η ελάσσων αντιπολίτευση πρότεινε οι οδοί Σαράφη και Βελουχιώτη να μπουν σε κεντρικούς δρόμους της Βέροιας και όχι στον Συνοικισμό. Μου φαίνεται ακόμη περίεργο το ότι ο μακαρίτης ο Γιώργος Ταξιαρχόπουλος δεν αναφέρθηκε και στο όνομα του Μπελογιάννη.

Για να φτάσουμε στην μείζονα. Την αλλοπρόσαλλη μείζονα. Την ενοχική, μουγκή και συγχυσμένη Δεξιά. 

Οι δημοτικοί σύμβουλοι Χ. Παπαγεωγργίου και Θ. Σιδηρόπουλος αρκέστηκαν να μη ψηφίσουν. Στα πρακτικά δεν υπάρχει καταγραφή των επιχειρημάτων τους, ούτε αν έδωσαν  ερμηνεία της πράξεώς τους.

Ο μακαρίτης ο Μπαντής δεν συμφώνησε με το όνομα του Γεροστάθη Αθανασιάδη. Ίσως γιατί ήταν ο μόνος μη δηλωμένος αριστερός μαζί με τον  Ευριπίδη.

Και οι υπόλοιποι υπερψήφισαν. Από τα πρακτικά φαίνεται ότι αυτοί ήσαν οι Βλαχόπουλος και Τζίνας. 

Οι Ζαμάνης, Λευκοπούλου και Μπλατσιώτης ήσαν απόντες. 

Τριανταένα λοιπόν χρόνια οι κάτοικοι του Προμηθέα τιμούν θέλοντας και μη δύο μείζονες προσωπικότητες της αριστεράς με αμφισβητήσιμους ρόλους στη νεότατη ιστορία μας. Τον Μπελογιάννη και τον Βελουχιώτη.  Θεωρώ ότι αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. 

Έχουμε τα νομικά εργαλεία. Πρέπει να βρούμε και το θάρρος. Τριανταένα χρόνια οπισθοχώρησης δεν ανατρέπονται τόσο γρήγορα.