Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ (έγραφε το γράμμα)

Κάποιος Αλέξανδρος Διαμαντόπουλος μου έστειλε ένα e-mail με το συνημμένο κείμενο. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Του έστειλα την εξής απάντηση.

Απόθεμα να μοιράσουμε δεν έχουμε. Αντίθετα έχουμε ανάγκη να παράξουμε πλούτο για να μην καταστραφούμε. Αυτό όμως δεν γίνεται με σοσιαλισμό.

Γι΄αυτό λοιπόν μη ψάχνεσαι προς τα εκεί για τα επόμενα είκοσι χρόνια τουλάχιστον. Ο πλούτος, και το ξέρεις καλλίτερα κι από μένα, παράγεται αλλιώς.

ΝΒΧ

Δεν ξέρω αν τον έχω αδικήσει τον άνθρωπο κι εδώ που τα λέμε δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει που αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε απόψεις και όχι ξεφωνητά.  Όχι πως όλο το κείμενο του επιστολογράφου ήταν άποψη. Κάθε άλλο! Πάνω από το μισό ήταν, απ΄ότι κατάλαβα μετά από προσεκτικό διάβασμα, μια απειλητική κραυγή προς την ηγεσία του κόμματός του. Δε βαριέσαι όμως, ακόμη κι έτσι είναι καλλίτερα κι από το τίποτε. 

Συνήθως στις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις μετά από λαμπρές επιτυχίες,έρχεται η φθορά, η αμφισβήτηση η τιμωρία και κάπου εκεί στο τέλμα πολλές φορές ξαναγεννιέται κάτι μέσα από τις στάχτες του. Στην περίπτωση μας δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο.. Και αυτό γιατί σε δημοκρατικούς χώρους δεν χωρούν δικτάτορες, αλλά χωρούν δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες, χωρούν θεσμικές και καταστατικές λειτουργίες, χωρούν κοινωνικές συμμαχίες με συμμετοχή του λαού, μα προπάντων ριζικές αλλαγές και συνειδητοποίηση για την κατεύθυνση που οδεύουμε. Όσο λοιπόν το πλήρωμα του καραβιού ξεχνά τις ρίζες του και δεν προσπαθεί να επαναπατριστεί και όσο ο καπετάνιος κοιτά πως θα διασώσει τον εαυτό του από το ναυάγιο και όχι το καράβι, οι ελπίδες χάνονται ή ίσως χάθηκαν! Το χειρότερο από όλα όμως είναι να βλέπεις τριγύρω σου αυτούς που αξίζουν το θέλουν και μπορούν, να απομακρύνονται ένας ένας γιατί πολύ απλά πιστεύουν σε ιδέες και αξίες και δεν μπορούν να συμβιώσουν με αυτούς που βλέπουν μόνο αριθμούς, καρέκλες και αξιώματα. Έτσι λοιπόν ο καθένας κάνει τις επιλογές του και θα κριθεί από τον λαό και τους πολίτες για όσα έχει ή δεν έχει πράξει. Το μείζον ζήτημα είναι να προχωρήσει η χώρα ένα βήμα μπροστά, να έχουμε μάθει κάτι από όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Να δείξουμε τα απαραίτητα αντανακλαστικά την κατάλληλη στιγμή και η πολιτική μας να προσδιορίζει το δεδομένο πως είμαστε πολίτες ενός Ευρωπαϊκού συνόλου που έχει ανάγκη να ξανακερδίσει την αξιοπιστία του και να σπάσει τα δεσμά του από αυτούς που μας κατάντησαν αποικία! Και αν δεν μπορεί σε αυτή την περίπτωση να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του…η φύση απεχθάνεται τα κενά!!!