Η εξουσία και η δημοσιότητα (σκέψεις προς συζήτηση)

Σήμερα το πρωί σκόνταψα πάνω σε μια εκπομπή της τηλεόρασης όπου μια αρχαιολόγος (πρόεδρος κάποιου πανελλήνιου συνδέσμου αρχαιολόγων) δήλωνε αγανακτισμένη με τον τρόπο που γίνεται η ανασκαφή στην Αμφίπολη. Η διαφωνία της δεν είχε να κάνει με τις τεχνικές ή την επιστημονική δεοντολογία αλλά με το ότι αυτή συνοδεύεται από δημοσιότητα, που γίνεται με διαρροή φωτογραφιών στο facebook.

Η γκρίνια δεν είναι προς σχολιασμό. Θύμισε όμως την επαφή της τοπικής μας εξουσίας με την δημοσιότητα. Για χάρη της ιστορίας αναφέρονται κάποια γεγονότα.

Την δεκαετία του ’70, αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ένας τοπικός εκδότης (νομίζω ένας από τους αφούς Πατσίκα) είχε ζητήσει να βάλει ένα μικρόφωνο στην αίθουσα των Δημοτικών Συνεδριάσεων.  Τον αντιμετώπισαν περίπου ως προδότη. Θυμάμαι τον Μίλτο Μαυρίδη να λέει χαρακτηριστικά «Μα πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Εμείς είμαστε δημοτικό συμβούλιο:».

Την δεκαετία του ‘90 επί Χασιώτη άκουσα δημοτικό σύμβουλο να λέει στον Γιάννη Αγγέλογλου: « Μα πως μπορώ να σου επιτρέψω να βιντεοσκοπείς την συνεδρίαση; Μπορεί  εγώ να σκαλίζω την μύτη μου εκείνη την στιγμή και μετά εσύ να βγάλεις το στιγμιότυπο στις εφημερίδες». Ομολογώ ότι ήταν πιο προσγειωμένη δικαιολογία αλλά δεν έπαυε να είναι πρόφαση.

Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά. Κατά καιρούς στο ΔΣ της Βέροιας υπάρχουν μέχρι και τρεις κάμερες που βιντεοσκοπούν ταυτόχρονα και μάλιστα τώρα τελευταία για να συμπληρωθεί κάποιο κενό στα πρακτικά έγινε πρόταση να ζητηθεί η βοήθεια ιδιωτικής μαγνητοσκόπησης. Φυσικά εμφανίστηκε και ο κλασικός βλάξ που ισχυρίστηκε πως δεν μπορούν να προσφεύγουν στην αγορά για τέτοια θέματα. Γιατί όχι, είναι η αντίρρηση όλων μας. Όλων, πλην όσων τον άκουσαν στην επιτροπή που έπρεπε να αποφασίσει και συμφώνησαν μαζί του …«και δεν προσέφυγαν στην αγορά»

Το τελευταίο σύμπτωμα αυτής της νοσηρής νοοτροπίας ήταν η άρνηση της προηγούμενης δημάρχου να μου δώσει αντίγραφα του ημερολογίου του έργου της γέφυρας Κούσιου, η εισαγγελική εντολή με την οποία τελικά τα έδωσαν και τέλος το θλιβερό γράμμα με το οποίο με προειδοποιούσαν να κάνω μόνον «δικαστική χρήση» των εγγράφων.

Η άποψη του επεξεργάζομαι τώρα τελευταία

Η δημοσιότητα είναι λοιπόν όπλο του πολίτη. Όσο υπάρχει αυτή οι διαχειριστές των δημόσιων πραγμάτων είναι επιφυλακτικοί και προσεκτικοί και δημόσια ζωή καθαρότερη. Το θέμα είναι πως η δημοσιότητα  είναι ακόμη θέμα επαγγελματιών και όχι αντικείμενο διαδικασιών ευφυούς όχλου. (βλέπε κοινωνική δικτύωση μέσω διαδικτύου). Ο επαγγελματίας είναι ο δημοσιογράφος και ο εκδότης.

Ο μέσος Έλληνας δεν έχει καμιά εκτίμηση στο πρόσωπο του δημοσιογράφου πλέον. Παρόλα αυτά αυτός είναι ο χειριστής της δημοσιότητας. Μιας δημοσιότητας χρήσιμης  όσο και το οξυγόνο. Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν καθαροί κανόνες που οριοθετούν και προστατεύουν το συγκεκριμένο επάγγελμα ας γίνουμε εμείς αυτοί που θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα οικτίρουν τους κακούς. Και ίσως κάποτε μπούνε νόμοι και κανόνες