Αξιολογώντας την ...άλλη άποψη

Έχει πολύ ενδιαφέρον το πώς η κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης (αυτή της οποίας φορέας ήταν το ΚΚΕ και κατόπιν το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου) εξακολουθεί να δίνει και δυστυχώς να κερδίζει μάχες παρότι έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να παράξει έργο εκτός από αυτήν την γκρίζα παρακμή που βιώσαμε τα τελευταία 40 χρόνια. Κι αναφέρομαι σ’ αυτά, μόνο και μόνο γιατί δεν θυμάμαι ούτε μπορώ να αξιολογήσω τα προηγούμενα.

Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου η εφημερίδα η άλλη άποψη, τοπική της Βέροιας, όπου η παρακμή προπαγανδίστηκε μια ακόμη φορά. Εδώ υπάρχει το στοιχείο της υπέρβασης του ίδιου του συνδικάτου το οποίο εξέφρασε μια άποψη ούτως ή άλλως συντηρητική. Σε τι είδους συντήρηση αναφέρομαι θα φανεί παρακάτω.

Λέγει λοιπόν η ανακοίνωση του σωματείου των εργαζομένων στο Νοσοκομείο της Βέροιας.

Εμείς οι εργαζόμενοι του Γενικού Νοσοκομείου της Βέροιας είμαστε υπέρ της αξιολόγησης:

• Που δεν θα έχει εκ των προτέρων υποχρεωτικές ποσοστώσεις (βλέπε 15% υποχρεωτικά κάτω από 6,9 και 25% πάνω από 8,9)
• Που εξασφαλίζει την αντικειμενικότητα κατά το δυνατόν (τρεις αξιολογητές ο ένας εκτός υπηρεσίας και όχι έναν που είναι σήμερα)
• Που θα γίνει από Προϊσταμένους που έχουν κριθεί με αντικειμενικά κριτήρια και δεν έχουν τοποθετηθεί όπως συμβαίνει σήμερα κατά κόρον.
• Που θα γίνει αφού συνταχθούν καθηκοντολόγια σε συνδυασμό με Προσδιορισμούς επιμέρους βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων.
• Που θα περιλαμβάνει το Feedback (επανατροφοδότηση της αξιολόγησης από τους υφισταμένους στους προϊσταμένους)

Και επειδή ο νέος νόμος για την αξιολόγηση 4250/2014 δεν περιλαμβάνει τίποτα από όλα αυτά που εξασφαλίζουν την όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη αξιολόγηση, γι αυτό εμείς δεν συμμετέχουμε στην «προσχηματική» διαδικασία της αξιολόγησης. 

Προφανώς πρόκειται για «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ζητώ το τέλειο και δεν κάνω τίποτε αν 

Αρνείται λέει τις ποσοστώσεις. Και πριν είχε και μάλιστα πολύ σκληρότερες: 100% άριστοι πλην αυτών που έχουν τυχόν στοχοποιηθεί.  Αυτό κι αν είναι ποσόστωση.

Ζητά αντικειμενικότητα με τρεις αξιολογητές εκτός υπηρεσίας. Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο αυτό αρέσει και στους πολίτες. Αυτοί για την ακρίβεια ζητούν αξιολόγηση από ανεξάρτητες ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν με προσυμφωνημένα και μετρήσιμα κριτήρια. 

Χάνει λίγο τον λογαριασμό σε σχέση με τους Προϊσταμένους γιατί παραβλέπει το γεγονός ότι και οι προϊστάμενοι θα ελέγχονται γιατί κι αυτοί είναι εργαζόμενοι που πρέπει να πετύχουν στόχους.

Δίνει την αίσθηση ότι περιμένει καθηκοντολόγια για να κρυφτεί πίσω απ’ αυτά. 

Φυσικά ζητά οι προϊσταμένοι να ελέγχονται και από τους υφιστάμενους (τι γλυκό, σχεδόν σοσιαλιστικό θα έλεγα)

Στο τέλος βέβαια μας πετούν στα μούτρα, πως έτσι αυτοί δεν μας παίζουν. Το κακό είναι πως αρνούνται να πάρουν την κούκλα τους και να φύγουν. Τόσο τουλάχιστον τους κόβει. Συμπληρώνουν βέβαια πως με τόσες ελλείψεις σε προσωπικό, η όποια προσπάθεια αξιολόγησης δεν έχει καμιά αξία, αν και όλοι γνωρίζουμε πως η αξιολόγηση είναι αυτή που θα καθορίσει με ακρίβεια τις ανάγκες σε προσωπικό και υλικό. 

Κι ενώ τα ακούς αυτά ξέρεις πως η κεραμίδα που θα φας δεν έφτασε ακόμη. Το ξέρεις από τον τίτλο άλλωστε: «Εργαζόμενοι μην πέφτετε στην παγίδα…»

Μετά το λιγόλογο μάντραμ περί εμπορευματοποίησης, ο σχολιαστής της εφημερίδας μας το ξεφουρνίζει με δογματική ευθύτητα.

Η αντίληψη ότι υπάρχει «καλή» και «κακή» αξιολόγηση, δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

Αν βέβαια θέλεις να μάθεις από κακή αξιολόγηση θα αρκεστώ να σου την θυμίσω. Την ξέρεις άλλωστε καλά. Είναι το δίδυμο των πινάκων στην είσοδο της φάμπρικας όπου στον μεν μαύρο είναι γραμμένοι οι κακοί ενώ στον κόκκινο οι καλοί. Αν και πάλι δεν θυμάσαι κουμουνιστάκο τρέξε στην ιστορία της Σοβιετικής ένωσης του ’30. Θα βρεις πίνακες, σταχανοβίτες και εκτοπισμένους εχθρούς του λαού τόσους που θα μπιμπικιάσει το πετσί σου.  

Βέβαια τα επόμενα είναι και αναμενόμενα. Κομίζοντας γλαύκαν είς Αθήνας μας λέγει ότι η αξιολόγηση σχετίζεται με τις απολύσεις.  Φυσικά και με τις απολύσεις θα συμπλήρωνα. Σιγά να μην τους στέλναμε και στα Γκούλακ τους ανθρώπους. Όποιος δεν τα καταφέρνει σε μια δουλειά άνετα μπορεί να φανεί χρήσιμος σε κάποια άλλη. Αρκεί να ενθαρρυνθεί να το κάνει. Αυτή η απλή διοικητική πράξη με το τόσο  υγιές κοινωνικό περιεχόμενο είναι ο μπαμπούλας που επισείουν οι αριστεροί χρόνια τώρα.

 Για να φτάσουμε στο τέλος όπου ο ορθολογισμός στη λειτουργία ενός Νοσοκομείου και  μιας Υγειονομικής μονάδας γενικότερα, δαιμονοποιείται λες και ότι έχει σχέση με την παροχή υπηρεσιών υγείας οφείλει να είναι σπάταλο και απερίσκεπτο. Ξεχνούν πως ένα χρεοκοπημένο Νοσοκομείο είναι ένα επικίνδυνο Νοσοκομείο όχι τόσο για την Εθνική οικονομία όσο για την ίδια την Υγεία των νοσηλευομένων.