Ενα αεροδρόμιο-φάντασμα που τελικά δεν είναι παρά ένας σακάτικος αεροδιάδρομος, ο οποίος θα κοστίσει αρχικά 25 εκατομμύρια στους φορολογούμενους και γύρευε που θα φτάσει με τις υπερτιμολογήσεις το κόστος των έργων.
Το νησί δεν πρόκειται ποτέ να δει πτήσεις τσάρτερ ενώ το μόνο επίτευγμα του νέου αεροδιαδρόμου-γιατί αεροδρόμιο δεν το λες-θα είναι το να μπορεί να φιλοξενήσει συγκεκριμένο τύπου αεροπλάνου 80 θέσεων που έχει στον στόλο της η εταιρεία του Βασιλάκη.
Ετσι οι επιβάτες της κάθε πτήσης από τους 30 θα αυξηθούν στους 80. Ενα σκασμό λεφτά για επιπλέον 50 θέσεις.
Και το πιο προκλητικό της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν δημοπρατηθεί καν οι νέες κτηριακές εγκαταστάσεις.
Γι αυτό και ο επιχειρηματίας Βασιλάκης "προθυμοποιήθηκε" να μεταφέρει τους ταλαίπωρους επιβάτες που θα προσγειώνονται στον νέο αεροδιάδρομο στις εγκαταστάσεις-εάν δεχθούμε ότι το υπάρχον παράπηγμα είναι εγκαταστάσεις.
Την κατασκευή του αεροδιαδρόμου ανέλαβε η Intrakat  του Σωκράτη Κόκκαλη μετά από δημοπρασία.
Ο Κόκκαλης κάπου-κάπου "επιβλέπει" τα έργα φιλοξενώντας στην θαλαμηγό του παράγοντες του νησιού με φιλοΟλυμπιακά αισθήματα.
Η τιμή του αεροπορικού εισιτηρίου για την Πάρο είναι 200 ευρώ.
Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ "ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ" ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ
Κάποτε, πριν από 70 χρόνια, στο λιμάνι της Παροικιάς προσθαλασσώθηκε ένα υδροπλάνο του γερμανικού στρατού. Είχαμε τότε πόλεμο και η Γερμανία είχε καταλάβει την Ελλάδα.
Από το αεροπλάνο βγήκαν αξιωματικοί και τεχνικοί του γερμανικού στρατού. Αμέσως άρχισαν να κινούνται σ’ ολόκληρο το νησί και τελικά κατέληξαν στα Μάρμαρα. Εκεί αποφάσισαν να φτιάξουν αεροδρόμιο για τις ανάγκες των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων, με βάση τις διαταγές που είχαν.
Ξεκίνησαν αμέσως τη δουλειά, καθότι πόλεμος, έβαλαν τους ντόπιους με το ζόρι να δουλέψουν και τελικά το κατασκεύασαν.
Όταν λευτερωθήκαμε από τον κατακτητή, οι ντόπιοι γύρευαν πίσω τα χωράφια τους και οι πολιτικοί της εποχής εκείνης για μην τους δυσαρεστήσουν, μεσολάβησαν και τα πήραν πίσω. Το αεροδρόμιο καταστράφηκε και οι αγρότες της περιοχής ευχαριστημένοι άρχισαν και πάλι να τα καλλιεργούν φυτεύοντας κριθάρι και σιτάρι.
Αυτό ήταν και το άδοξο τέλος του πρώτου αεροδρομίου, που αν δεν το χαλάγαμε η Πάρος θα είχε αεροδρόμιο από το 1945.
Το 1958 έφτασε στην Πάρο κλιμάκιο του ΝΑΤΟ μαζί με Έλληνες αξιωματικούς και τεχνικούς.
Είχαν αποφασίσει να φτιάξουν στην Πάρο ένα μεγάλο στρατιωτικό αεροδρόμιο με διάδρομο 3 χιλιομέτρων και άνω, που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες και της πολιτικής αεροπορίας.
Αφού περιόδευσαν κι αυτοί το νησί, κατέληξαν στην περιοχή του Κάμπου, απέναντι από την Αντίπαρο.
Μόλις το έμαθαν οι κάτοικοι ξεκίνησαν αμέσως τις αντιδράσεις. Το επιχείρημα που πρόβαλαν, ήταν ότι, αν γίνει στρατιωτικό αεροδρόμιο, η Πάρος θα είναι στόχος, οι Ρώσοι θα μας βομβαρδίσουν και το νησί θα καταστραφεί. Ήταν βλέπεις και η περίοδος του ψυχρού πολέμου και το επιχείρημα έπειθε.
Το ΝΑΤΟ το ξανασκέφτηκε μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν και οι αξιωματικοί του έβγαλαν από συρτάρι τους την εναλλακτική λύση, που είχαν έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο.
Πήγαν στη Σαντορίνη και κατασκεύασαν εκεί το αεροδρόμιο. Κάποια δικά μας παιδιά μάλιστα το γνωρίζουν πολύ καλά, αφού υπηρέτησαν εκεί τη στρατιωτική τους θητεία.
Σήμερα το αεροδρόμιο της Σαντορίνης, δέχεται πτήσεις από τη Ρωσία από τρεις διαφορετικές εταιρείες που μεταφέρουν τουρίστες από την Πετρούπολη και τη Μόσχα και όχι βόμβες.
Αφού χάθηκε και αυτή η ευκαιρία ,στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, τέσσερεις νέοι άνθρωποι τότε, τα 4 ΚΑΠΑ, (έτσι τους έλεγαν οι ντόπιοι), οι Δημήτρης Κονδύλης, Ευθύμιος Κεμπάμπης, Γιάννης Κολιόπουλος, (που δεν είναι πια στη ζωή) και ο Αναστάσιος Κυλάκος, πήραν την πρωτοβουλία για να φτιαχτεί αεροδρόμιο στην Πάρο.
Έπεισαν μεγάλο γαιοκτήμονα της Αγκαιριάς και της Αλυκής, τον μπάρμπα Νικόλα Παντελαίο, καλοκάγαθο και απλό άνθρωπο, ο οποίος δώρισε την έκταση για την κατασκευή του αεροδρομίου και με τη μεσολάβηση του ισχυρού τότε πολιτικού των κυβερνήσεων Καραμανλή, του Γιάννη Παλαιοκρασά, ξεκίνησε η κατασκευή του, που ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε το 1982 επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. Βλέπεις άλλος ξεκινάει ένα έργο και άλλος το τελειώνει.
Έτσι η Πάρος απέκτησε ένα μικρό αεροδρόμιο, περίπου 800 μέτρων, από τα μικρότερα που υπάρχουν στην Ελλάδα, αντί του μεγάλου αεροδρομίου που επρόκειτο να κατασκευαστεί το 1958. Όμως η ιστορία έχει και συνέχεια.
Τα εγκαίνια αυτού του μικρού αεροδρομίου ήταν πάνδημα. Έγιναν με την παρουσία δύο υπουργών, του Νίκου Ακριτίδη και του Γεωργίου Αλεξάνδρου Μαγκάκη, του Μανώλη Γλέζου, των βουλευτών Πέτρου Βάλβη και Νίκου Λεβογιάννη, της τότε νομάρχου Ελισάβετ Παπαζώη και βέβαια του ουσιαστικού του δημιουργού Γιάννη Παλαιοκρασά.
Την ημέρα των εγκαινίων προσγειώθηκε επίσημα και το πρώτο αεροπλάνο στο χωμάτινο διάδρομο. Ήταν ένα μικρό πενταθέσιο, που έμοιαζε με ντουλάπα. Οι πτήσεις ξεκίνησαν την επομένη με μικρά οκταθέσια που αργότερα τα αντικατέστησαν τα δεκαοκταθέσια «ντορνιέ».
Στις αρχές του 1990 τέθηκε το ζήτημα της επέκτασης του διαδρόμου βόρεια και νότια, για να φτάσει σε μήκος τα 1200 μέτρα. Η προς νότο επέκτασή του θα προκαλούσε περιβαλλοντικό πρόβλημα στον οικισμό της Αλυκής, αλλά το κυριότερο έβαζε ταφόπλακα στη δημιουργία νέου αεροδρομίου, που είχε αρχίσει να συζητιέται στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Ο τότε πρόεδρος της κοινότητας Μάρπησσας Μανώλης Τσιγώνιας είχε κάνει και έρευνα για την δωρεάν παραχώρηση έκτασης στην περιοχή του γερμανικού αεροδρομίου.
Η διοίκηση του Δήμου, που ανέλαβε το 1995, έθεσε ως πρώτης προτεραιότητας ζήτημα την κατάργηση της επέκτασης του υπάρχοντος και την κατασκευή νέου αεροδρομίου με διάδρομο 2000 μέτρων, ώστε η Πάρος να δέχεται απευθείας πτήσεις από εξωτερικό.
Το κλίμα ήταν ευνοϊκό. Στην Πάρο κατέβηκε κλιμάκιο της Πολιτικής Αεροπορίας μελέτησε ολόκληρο το νησί και κατέληξε στη θέση "Κάμπος- Βουτάκος".
Με το καλημέρα όμως και αντί να πανηγυρίζει όλο το νησί, ξεκίνησαν οι αντιδράσεις.
Παρόλα αυτά το έργο προχωρούσε. Ανατέθηκε και ολοκληρώθηκε η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, έγινε η τοπογράφηση 700 στρεμμάτων της περιοχής, εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση που χωροθετούσε το έργο, χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα και στη χρηματοδότηση του έργου από το σπατόσημο.
Όμως οι ισχυροί της περιοχής «χτύπησαν». Έβαλαν κατοίκους της περιοχής , να καταθέσουν στο 5ο Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης του έργου. Την υπόθεση ανέλαβε, για λογαριασμό τους, το γραφείο του καθηγητή του συνταγματικού δικαίου Γιώργου Παπαδημητρίου, που ήταν τότε και σύμβουλος του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Ο Δήμος από τη δική του πλευρά είχε αναθέσει την υπόθεση στον επίσης καθηγητή του συνταγματικού δικαίου Φίλιππο Σπυρόπουλο.
Την ημέρα που συνεδρίαζε το δικαστήριο, με πρόεδρο το σκληρό οικολόγο Μιχάλη Δεκλερή, συνέβη ένα ανεπάντεχο γεγονός. Απεβίωσε η σύζυγός του. Η υπόθεση αναβλήθηκε για 10 μέρες, επειδή, όπως πληροφορηθήκαμε, ήθελε ο ίδιος να δικάσει την υπόθεση.
Ενημερωθήκαμε μέσω της γραμματείας του Σ.τ.Ε. για το περιεχόμενο της εισήγησης που επρόκειτο να γίνει, εάν συνεδρίαζε το δικαστήριο. Ήταν τελείως αρνητική για την κατασκευή νέου αεροδρομίου στην Πάρο. Η Πάρος δεν θα έβλεπε ποτέ ένα μεσαίο αεροδρόμιο που θα κάλυπτε τις ανάγκες και του τουρισμού.
Οι κινήσεις, που έγιναν στη συνέχεια, ήταν ταχύτατες. Ειδοποιήθηκαν οι αρμόδιοι υπουργοί, οι νομικές υπηρεσίες των υπουργείων και στο τέλος πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο υπουργείο Αιγαίου, στην οδό Φιλελλήνων, με την τότε υπουργό Ελισάβετ Παπαζώη.
Στη σύσκεψη αυτή έγινε δεκτή η εισήγηση του δικηγόρου του Δήμου, να καταργηθεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση, που καθόριζε τη χωροθέτηση του έργου, κατά της οποίας είχαν προσφύγει οι κάτοικοι. Και αυτό έγινε. Η Κοινή Υπουργική Απόφαση ανακλήθηκε και όταν συνεδρίασε το 5ο Τμήμα του Σ.τ.Ε. ζητήθηκε η κατάργηση της δίκης, επειδή δεν υπήρχε αντικείμενο να δικάσει. Και η δίκη καταργήθηκε.
Έτσι διασώθηκε η προοπτική να γίνει αεροδρόμιο στην Πάρο, αλλά με άλλα δεδομένα.
Το πιθανό ενδεχόμενο, να υπάρξει νέα προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οδήγησε σε τακτικές κινήσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα να μειωθεί το μήκος του διαδρόμου από τα 2000 μέτρα στα 1400, χωρίς να μειωθεί όμως και η απαλλοτριωθείσα έκταση, ώστε να παραμείνει ανοιχτή η προοπτική της επέκτασής του.
Προσαρμόστηκε η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και η προσπάθεια ξεκίνησε και πάλι για να παρθούν οι απαιτούμενες άδειες και να ωριμάσει ο φάκελος του έργου.
Αυτοί τη φορά οι πολέμιοι του αεροδρομίου, ανακάλυψαν τις πεταλούδες των Ψυχοπιανών.
Με έγγραφό τους στην στη Δ/νση περιβάλλοντος του υπουργείου Γεωργίας ζητούσαν να ερευνηθεί κατά πόσον ενοχλούνται οι πεταλούδες από το θόρυβο των αεροπλάνων. Αυτή η προκλητική ενέργεια, που για να την αντιμετωπίσεις χρειάζονταν γερά νεύρα, οδήγησε το Επαρχείο Πάρου στην απόφαση να αναθέσει την εκπόνηση μελέτης στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου, προκειμένου να διαπιστωθεί αν ενοχλούνται οι πεταλούδες ή όχι, ώστε να παρθεί η σχετική άδεια από την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Γεωργίας.
Μ΄ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2000 και στην επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην Πάρο και στη δήλωσή του ότι το αεροδρόμιο της Πάρου θα γίνει.
Από τη δήλωση εκείνη μέχρι σήμερα πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια χωρίς ακόμα η Πάρος να έχει αποκτήσει αεροδρόμιο, προς δόξαν της ελληνικής γραφειοκρατίας, που έχει αναγάγει σε επιστήμη την κωλυσιεργία, όταν πρόκειται για σημαντικά αναπτυξιακά έργα, ακυρώνοντας στην πράξη δεκάδες δηλώσεις πρωθυπουργών εξευτελίζοντάς τους.
Σύμφωνα με την φημολογία ο νέος κουτσός αεροδιάρομος πρόκειται να παραδοθεί τον προσεχή Απρίλιο.
Οσο για τις κτηριακές εγκαταστάσεις η λύση του αντίσκηνου είναι μια καλή οικολογική ιδέα για το νησί...