Μια χαμένη Παρασκευή

Η χθεσινή μέρα ήταν ένα καλό μάθημα. Θα προσπαθήσω να το μοιραστώ με τους λίγους αναγνώστες μου, πιστεύοντας ότι μπορούν να βγουν και αυτοί κερδισμένοι.

Εδώ περιγράφτηκε ο τρόπος με τον οποίο μια δημόσια υπηρεσία χάνοντας χρόνο σε περιττές διαδικασίες με ειδοποίησε να πάω να παραλάβω ένα αντίγραφο κάποιου δημόσιου εγγράφου. Επρόκειτο για το Ημερολόγιο της του έργου της γέφυρας Κούσιου. 

Εδώ περιγράφτηκε η έκπληξη που ένοιωσα (καθώς και οι επακόλουθες σκέψεις) όταν πηγαίνοντας την 13 08 14 ο αρμόδιος λειτουργός που θα μου έδενε το δικαίωμα μα φωτοτυπήσω το ημερολόγιο μου με πληροφόρησε  πως αδυνατεί επειδή η δήμαρχος θέλησε να «δει το θέμα ξανά». 

Τρεις μέρες πριν, την 20 08 14, πήρα με το ταχυδρομείο ένα έγγραφο του από τον Δήμο που υπογραφόταν από τον Αντιδήμαρχο Λαζαρίδη και ημερομηνία 13 08 14, χωρίς την συνήθη παραπομπή σε κάποιο όνομα στελέχους της Δημοτικής Διοίκησης για πληροφορίες, με το οποίο μου έλεγαν πως τελικά: Δεν μπορούν να μου δώσουν αντίγραφα παρότι αναγνώριζαν όχι μόνον το δικαίωμά μου στην πληροφόρηση (σαν Έλληνας πολίτης) αλλά και το ειδικό έννομό μου συμφέρον ως εναγόμενος (4 στελέχη του δήμου μου ζητούν με αγωγή τους 200.000 €!) διότι εγώ δεν τους προσκόμισα αντίγραφο της αγωγής σημειώνοντας τα σημεία που δικαιολογούν το αίτημά μου. Η απάντηση αυτή συνοδεύτηκε από μια γνωμοδότηση του Δικηγόρου Νομικού Συμβούλου του Δήμου Βεροίας. Ο υπογράφων το απαντητικό ως γνωστόν είναι ένας από τους ενάγοντες.

Χαριτωμένο θα μπορούσε να πει κανείς. Τόσο χαριτωμένο που αναγκάστηκα να γράψω δύο κείμενα, να τα συνοδεύσω με τα αντίγραφα της αλληλογραφίας με τον δήμο και να τα καταθέσω το ένα στην εισαγγελία και το δεύτερο στον Δικηγορικό σύλλογο. 

Το κείμενο προς την εισαγγελία ήταν αίτηση για επίδοση εγγράφου. Κατά κάποιον απρόσμενο τρόπο δόθηκε αυθημερόν η εντολή προς την Διεύθυνση Τεχνικών έργων του Δήμου. 

Το κείμενο προς τον Δικηγορικό σύλλογο ήταν αναφορά στην οποία περιγραφόταν αυτά που θεώρησα  ασυναρτησίες (μπορεί κανείς να δει το κείμενο της γνωμοδότησης εδώ) στο συνημμένο έγγραφο του Δήμου. Δεν κατέθεσα στον ΔΣ αντίγραφο της εντολής προς τον ΔΙ. ΤΕ. Υ του Δήμου Βεροίας διότι δεν είχα το δικαίωμα να ανοίξω τον σφραγισμένο φάκελο που κουβάλησα με τα χέρια μου στον Δήμο. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι είναι επιστήμονες και επαγγελματίες. Ας πράξουν ότι θεωρούν σωστό προκειμένου να προστατεύσουν το επάγγελμά τους. 

Η τελευταία έκπληξη ήρθε από την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου. Έδωσα το φάκελο στα χέρια του αναπληρωτή προϊσταμένου του Δήμου. (Η προϊσταμένη είχε άδεια). Μου απάντησε πως εκεί είναι Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών. Του αντέτεινα πως το έγγραφο απευθύνεται την Υπηρεσία αυτή συγκεκριμένα. Δεν ήθελε να ακούσει. Τελικά την κατέθεσα το πρωτόκολλο του Δήμου.

‘Όλα αυτά σήμαναν το τέλος της χθεσινής Παρασκευής μου.

Τι καταλαβαίνει κανείς από τα παραπάνω. Οι άνθρωποι ήξεραν ότι και εισαγγελική εντολή θα εκδοθεί και αναφορά στον Δικηγορικό Σύλλογο θα γίνει. Γιατί όλη η φασαρία;

Είναι σχεδόν προφανές ότι επρόκειτο για κινήσεις χρονοτριβής. Αλλά τι τον χρειάζεται τον χρόνο η δημοτική αρχή;

Εδώ τα πράγματα δεν είναι προφανή. Μια υπόθεση που μπορεί να γίνει είναι πως κάποιοι προβλέπουν πως  θα εκδοθεί απαλλακτικό βούλευμα για την υπόθεση της Γέφυρας Κούσιου. Οπότε ο πόλεμος χαρακωμάτων θεωρήθηκε η πλέον ενδεδειγμένη λύση.  

Εδώ είμαστε και αντέχουμε ακόμη…