Τα παιδιά της

Συνεχίζεται η επεξεργασία του αποθέματος των ημιπολύτιμων λίθων.

- Τι θέλετε  να πείτε για το νέο Δημοτικό Συμβούλιο και τον νέο Δήμαρχο;
Κατά μία περίεργη συγκυρία «ήταν όλοι τους παιδιά μου». Συμπολίτευση κι αντιπολίτευση σε μεγάλο βαθμό.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι στο νέο δημοτικό συμβούλιο που -θα πρέπει «να σκύψουν» λιγάκι, γιατί -θεωρούν πως κατέχουν τα πάντα, να μπούνε λοιπόν στο δημαρχείο που ενδεχόμενα μόνο απ’ έξω το ξέρουν και μετά ας ασκήσουν γόνιμη κριτική επιτέλους.
Εύχομαι όλοι να συνειδητοποιήσουν απολύτως το μέγεθος των προβλημάτων και ομόψυχα να τα παλέψουν. Να κρατάνε τα «μεγάλα», αυτά που θα θυμούνται μετά από δέκα χρόνια και να σβήνουν τα ασήμαντα για να είναι αποτελεσματικοί και να μη χάνουν το δρόμο. Εγώ κυνηγήθηκα  πολύ. Όσο κανένας άλλος. Αυτό όμως με κάνει πιο δυνατή γιατί ξέρω πως πετροβολούν τα δένδρα που κάνουν καρπούς.
 Ο νέος Δήμαρχος είναι έξυπνος, έντιμος και ικανός. Ξέρει να ακούει. Θα μάθει κι από τα λάθη του. Έτσι γίνεται πάντα. Εγώ θα είμαι δίπλα τους σε ότι με χρειαστούν… εφ’ όσον φυσικά μου το ζητήσουν.

Έχει δίκαιο. Όλοι τους είναι παιδιά του ίδιου κρατιστικού μοντέλου. Και το ακόμη πιο θλιβερό πως κανένα απ’ αυτά τα παιδιά της δεν τόλμησε την πατροκτονία.   

Εδώ θα μεταφέρω μια μου εμπειρία. Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές ήμουν το πιο αποκρουστικό άτομο για τους υποψήφιους δημάρχους. Μίίλησα  με τέσσερεις απ’ αυτούς , αποκλείοντας το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν θα είχε νόημα και τους Χαρουλογενείς διότι το να συνεργάζεται με τύπους που σου ζητάνε με αγωγή 200 χιλ € είναι διεστραμμένο. Από τους άλλους έφαγα πόρτα. Ο λόγος ήταν οι αντιλήψεις μου περί λειτουργίας του Δήμου  τις οποίες  δεν μπορούσα να αρνηθώ ούτε βέβαια να τις αφήσω να «σιγήσουν προσωρινά» όπως ένας μου το είχε ζητήσει. Θυμάμαι απλώς μια σκηνή από τις αμοιβαίες βολιδοσκοπήσεις. Η κουβέντα ξεκίνησε από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής. Ο υποψήφιος την θεωρούσε λάθος διότι και πάλι το κράτος, κατά την άποψή του, χρωστά χρήματα σε αεροπορικές εταιρείες.  Λέγοντας του πως κόστιζε στον φορολογούμενο 1 εκ € ημερησίως με κοίταξε καλοσκέφτηκε και μου απάντησε: Δηλαδή 365 το χρόνο. Δεν είναι πολλά. Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. 

Οι αριστεροί και οι Χαρουλογενείς, που τελικά κέρδισαν τον δήμο, δεν μπορούν να είναι διαφορετικοί. Όντας προϊόντα μιας αντίληψης που ταλάνισε την χώρα και μια γενιά Νεοελλήνων  δεν μπορεί καν να σκεφτούν ότι τα δημόσια πράγματα μπορούν να τα διαχειριστούν κάποιοι χωρίς ασφυκτικό έλεγχο πάνω τους. Η αντίληψη του Δήμου λάφυρου είναι εξ άλλου και το κίνητρό τους για την ενασχόληση με τα κοινά. Οι υπόλοιποι δεν τόλμησαν προεκλογικά να αρθρώσουν μια έστω κουβέντα που να ξεφεύγει από τον ιδεολογικό ζυγό κάτω από τον οποίο έχουμε μπει εδώ και 40 χρόνια.

Όλοι παιδιά της είναι. Και αυτό είναι το δυστύχημα.