Το μαιηλ (ενημέρωση)

Ανοίγοντας το PC μου βρήκα e mail από μια φίλη που με καλούσε να συμμετάσχω σε συγκέντρωση συμπαράστασης στην κυβέρνηση που το βράδυ δίνει μάχη στο Γιούρογκρουπ στην πλατεία Δημαρχείου σήμερα το απόγευμα.

Το παιχνίδι το έχω ξαναδεί πριν πολλά χρόνια. Τότε που ο Παπανδρέου ξεσήκωνε τα κομματικά μέλη του ΠΑΣΟΚ μαύρα μεσάνυχτα και τα κουβαλούσε στα κομματικά γραφεία. Βέβαια τότε, αρχάς του 1982, τα κομματόσκυλα έτρεχαν γιατί το κίνητρο του διορισμού ήταν ισχυρό και το δημόσιο ήταν ακόμη ικανό να πληρώνει αργομισθίες σε κάθε λαϊκό αγωνιστή.

Το θέμα λοιπόν που προκύπτει είναι ποιο είναι το κίνητρο της σημερινής πρόσκλησης. Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα.

Κατ’ αρχήν αυτοί που σε καλούν φοβούνται. Φοβούνται ότι δεν θα τα καταφέρουν.

Συνεχίζοντας 150 άτομα στην πλατεία δημαρχείου δεν σημαίνουν τίποτε, ούτε και 15.000 θα εσήμαιναν κάτι, για τους εταίρους δανειστές. Άρα; 

Κι εδώ έρχεται η πρώτη εφιαλτική απάντηση. Τους θέλουν για να τους δούμε όλοι οι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί στις ταραγμένες μέρες που έρχονται, αν τελικά έρθουν, θέλουν κάποιους δικούς τους εγκάθετους στις τοπικές κοινωνίες. Όπως ακριβώς τους ήθελε και Παπανδρέου το 82. Τότε τους έλεγαν πρασινοφρουρούς.  

Επεκτείνοντας τον παραπάνω συλλογισμό μπορούμε να δούμε τι μας περιμένει.

Ζητούν χρόνο μέχρι τον Αύγουστο. Δηλαδή μέχρι τότε δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν μερικά ή ακόμη και εξ ολοκλήρου μισθούς Δημόσιων Υπαλλήλων και συντάξεις. Δηλαδή δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν την κύρια πηγή ψήφων ζωντανή. Αντιθέτως αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, όντας οι πιο κακομαθημένες, θα είναι οι πρώτες που θα βγουν στο δρόμο. Κι αυτό ανοίγει δύο προοπτικές:

Ή προσφυγή σε διεθνείς τοκογλύφους για εξαιρετικά βραχυπρόθεσμα και υψηλότοκα δάνεια που θα στείλουν την χώρα στο 1897 

Ή αν δεν βρουν ακόμη και τοκογλύφους να τους δανείσουν κοινωνική αναταραχή που θα σημάνει οικουμενική και νέες εκλογές. 

Όπως και να έχει το πράγμα το παιχνίδι θα μας κοστίσει αρκετά, αλλά τουλάχιστον θα συνεισφέρει σε κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο: Την καταστροφή των ψευδαισθήσεων. Όχι πως θα είναι ολοκληρωτική αλλά ακόμη κι αυτό θα είναι οδυνηρό. Κάθε ενηλικίωση είναι απότοκος οδυνών και αυτό είναι γνωστό σε όλους μας. Είναι βέβαια διάχυτος ο φόβος πως ούτε και έτσι θα ωριμάσουμε και πως σειρά θα έχουν άλλες παραισθήσεις, η χρυσαυγή ίσως, κάτι περίεργα ποταμίσια ή ακόμη και τα κουκουέδικα κόλπα παρότι δεν είναι πια ελκυστικά. 

Αυτά με το ηλεκτρονικό μήνυμα που βρήκα πρωί πρωί στο mailbox μου. 

Η μόνη μου ελπίδα πια  βρίσκεται στο ότι το απόγευμα έχει αγώνα στην τηλεόραση.

Ενημέρωση: Τα πράγματα είναι φυσικά πολύ χειρότερα.  Αλλά γι' αυτό αργότερα.