Μπουρδέλο ή σκουπιδοτενεκές;

Χθες κάποιοι μουδιασμένοι συμπατριώτες μας μαζεύτηκαν σε πλατείες των μεγάλων πόλεων για να συμπαρασταθούν στην κυβέρνηση που πήγε να ζητήσει δανεικά. Το θλιβερό είναι ότι μιλούσαν για την αξιοπρέπεια που τους είχαν πάρει και έπρεπε να τους επιστραφεί υπό μορφήν ευνοϊκότερων όρων δανεισμού.

Δεν μου έγινε κατανοητό το πως τα δανεικά ταυτίστηκαν με την αξιοπρέπεια. Ποτέ δεν αισθανόμουν αξιοπρεπής όταν έπρεπε να δανειστώ. Ειδικά όταν έπρεπε να δανειστώ επειδή τα είχα θαλασσώσει. Αξιοπρεπής είναι αυτός που ζει από το προϊόν του μόχθου του όσο κι αν είναι αυτό. 

Βέβαια μ’ αυτού του είδους  την ηθική νομιμοποίηση η προσπάθεια της κυβερνήσεως που πήγε για δανεικά ήταν προκαταβολικά καταδικασμένη. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται μετά. Έχω ήδη αναλύσει πως η διαπραγμάτευση δεν είναι επίκαιρη. Μετά την καταστροφή έρχεται σαν μια από τις αντιδράσεις του παθόντα για να ξεπεραστεί από την συνειδητοποίηση και την εξωστρεφή δράση. Και είτε το είδε είτε όχι η νεόκοπη κυβέρνηση η φάση της ανάνηψης είχε αρχίσει. Φυσικά κάποιοι είναι κολλημένοι στο παρελθόν. Αποτελούν όμως ασήμαντη μειοψηφία. Το 1% του πληθυσμού αν κρίνουμε από τις συγκεντρώσεις. 

Το ιστορικό παράδειγμα

Το παραπάνω είναι γνωστό και στους δανειστές /εταίρους μας. Έτσι αρνήθηκαν οτιδήποτε. Και φυσικά δεν «μάσησαν». Στο ερώτημα λοιπόν τι θα γίνει από εδώ και πέρα, αν πρωθυπουργός και λοιποί δεν βάλουν την ουρά στα σκέλια έρχεται να το απαντήσει η ιστορία. Κατ΄αρχήν οι νικητές σπάνια τιμωρούν έναν λαό. Έχει ιδιαίτερα υψηλό κόστος.  Αντίθετα διαπομπεύουν τους ηγέτες του. Κλασικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς ήταν το χαστούκι που έριξε ο Μακ Άρθουρ στον Χιροχίτο πάνω στο θωρηκτό Μιζούρι όταν υπογραφόταν η συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας. Και δεν έφτασε μόνον αυτό. Ο Αυτοκράτορας, ο θεός επί της γης, έγινε κοινός θνητός και μαριονέτα των πολιτικών που ουσιαστικά εξέφραζαν την μεσαία τάξη που ανέλαβε την ανοικοδόμηση. Ο αστικός μύθος λέει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο Μακ Άρθουρ εκτός από το χαστούκι κήρυξε την ίδια στιγμή την Ιαπωνία οίκο ανοχής για 20 χρόνια. Φυσικά αν και το προσπάθησε δεν το κατάφερε. Οι Γιαπωνέζοι είχαν μια παιδεία που δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο.

Το μέλλον μας

Ερχόμενος στα καθ’ ημάς σχεδόν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί στους ηγέτες μας. Θα μας τους στείλουν πίσω στα τέσσερα. Όσο για την χώρα μας δεν θα γίνει μπορντέλο. Σκουπιδοτενεκές θα γίνει. Και αυτό με την σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας μας που θα το παρουσιάσει σαν ανθρωπιστική επιλογή. 500 χιλιάδες, 1 εκατομμύριο μουσουλμάνοι, που θα αποτελέσουν το τέλος αυτής της χώρας, είναι τα σκουπίδια που θα μαζέψουμε. Έχουμε ήδη και υπουργίνα που μας είπε ότι θα το κάνει ευχαρίστως.