The day after

Ήξερα ότι για να πάμε μπροστά πρέπει να ακολουθήσουμε μια σκληρή πορεία η οποία στην ψυχολογία λέγεται αποδοχή μιας δυσάρεστης κατάστασης. (Τα στάδια της αποδοχής τα ξεσήκωσα από εδώ)



Το πρώτο στάδιο είναι η
άρνηση. 

Η άρνηση μιας κατάστασης είναι ουσιαστικά η μόνη λύση για να αποφύγουμε τον πόνο. Ασυναίσθητα αρνούμαστε την πραγματικότητα, και είτε θέλουμε πολύ κόσμο γύρω μας για να νιώσουμε ασφάλεια και να μη σκεφτόμαστε, είτε απομονωνόμαστε. Πρόκειται για έναν μηχανισμό άμυνας  που μας επιτρέπει να μειώσουμε την έντονη αρχική φάση του πόνου. Είναι μία προσωρινή ψυχολογική αντίδραση. Θα θυμόμαστε όλοι τις πρώτες μέρες μετά την κατάρρευση της Lehman brothers. Εγώ τουλάχιστον είχα ακούσει πόσο απρόσβλητη ήταν η περιοχή μας τουλάχιστον από τις συνέπειες της κρίσης.
Σειρά έχει ο

Θυμός

Όταν η άρνηση της αλήθειας αρχίζει να υποχωρεί, η πραγματικότητα και ο πόνος που κουβαλάει μαζί της επιστρέφουν. Εμείς όμως δεν ήμαστε έτοιμοι να το αποδεχθούμε. Σε αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή του ο θυμός , μία έκρηξη συναισθημάτων που ψάχνει να βρει την αιτία. Αρχίζουμε να διερωτόμαστε πολλά πράγματα,  να νιώθουμε την ανάγκη να ρίξουμε σε κάποιον το φταίξιμο και να έχουμε ενοχές για  πράξεις που κάναμε ή όχι.  Η πλατεία των αγανακτισμένων, τα γιαουρτώματα των βουλευτών και πάει λέγοντας

Διαπραγμάτευση

Σε αυτό το στάδιο προσπαθούμε να αποφύγουμε τις αρνητικές συνέπειες της κατάστασης την οποία πρέπει να δεχτούμε. Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις και μέσα μας έχουμε μια ελπίδα ότι η κατάσταση μπορεί να είναι αναστρέψιμη, επομένως την δεχόμαστε υπό όρους. Είναι εκπληκτικό το πόσες φορές επαναλήφθηκε η λέξη διαπραγμάτευση από πολιτικούς. Άλλος την έκανε καλά άλλος δεν την έκανε καθόλου και τελικά όλοι ανακάλυπταν (και συνεχίζουν να ανακαλύπτουν ότι δεν μπορείς να διαπραγματευθείς με τα γεγονότα. Αυτά απλώς υπάρχουν. Το χρέος απλώς υπάρχει.

Κατάθλιψη

Μετά από τα τρία στάδια της άρνησης, του θυμού, και της διαπραγμάτευσης, περνάμε στο στάδιο της κατάθλιψης, όπου δεν βλέπουμε καμία ελπίδα για την κατάστασή και όλα είναι μαύρα. Το μόνο που νιώθουμε είναι θλίψη, ξεσπάμε σε κλάματα και αρνούμαστε πεισματικά να φάμε. Επιπρόσθετα έχουμε έντονη νευρικότητα και μειωμένη ικανότητα νοητικής συγκέντρωσης. Η εικόνα των κλειστών μαγαζιών στις πόλεις είναι ακριβώς και η πιο φανερή αντανάκλαση όλων όσων συνέβαιναν στις ψυχές μας,

Αποδοχή

Μετά την καταθλιπτική φάση τα συμπτώματα αρχίζουν να υποχωρούν και τείνουμε να επιστρέψουμε στην φυσιολογική μας κατάσταση. Προσπαθούμε να βάλουμε τη ζωή μας σε μια τάξη και να δεχθούμε τη βοήθεια που τόσο καιρό αγνοούσαμε απο το κοντινό μας περιβάλλον. Πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να την προσεγγίσουν και καλό θα ήταν να μην τους πιέζουμε . Δεν πρέπει κανείς να καταπιέζει τα συναισθήματα που νιώθει αλλά να τα αφήνει να απελευθερώνονται. Και εδώ είναι το σημείο που ο καθένας μας βρίσκει ένα τρόπο να προχωρήσει…Ο τρόπος που βρήκαμε όλοι εμείς οι Έλληνες να προχωρήσουμε ήταν το πρόσωπο ενός σχετικά νέου άντρα, ήρεμου και γλυκούλη που είπε βέβαια τα ψεματάκια του αλλά ποιός νοιαζότανε τελικά. Εμείς θέλαμε ένα σύμβολο για να πιαστούμε πάνω του.  Tο χρέος βλέπετε είναι τεράστιο κι εμείς αδύναμοι.


Σήμερα βέβαια έχουμε μια εκπληκτική ευκαιρία. Ο γλυκούλης που επιλέχθηκε για πρωθυπουργός θα μας πει σε αστραπιαίο πολιτικό χρόνο πως απλά μας έλεγε ότι θέλαμε να ακούσουμε. Και η εκπληκτική ευκαιρία έγκειται στο ότι θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε για αρκετό καιρό τις ψευδαισθήσεις μας. Στο κάτω κάτω της γραφής η ψευδαισθήσεις είναι αυτές που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ωριμάσει.
Παρακάτω έχω ένα κείμενο από το capital.gr.  http://www.capital.gr/news.asp?id=2211587
Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ακαδημαϊκός το έγραψε άλλωστε. Δείχνει απλώςς τον μηχανισμό της προσγείωσής μας.

Το τέλος της αυταπάτης

Tου Παναγιώτη Γκλαβίνη Στην ομιλία του το βράδυ της Κυριακής, ο νικητής των εκλογών, κ. Τσίπρας, ανέφερε πως η Ελλάδα ζητά χώρο και χρόνο για να δημιουργήσει ξανά ένα μέλλον με αξιοπρέπεια. Ένα  χώρο κι έναν χρόνο που ο ίδιος δεν έδωσε σε καμιά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτά τα περιθώρια χώρου και χρόνου ζητά τώρα να του δώσουν οι δανειστές μας.  Όλοι γνωρίζουμε πως ο χρόνος είναι χρήμα. Κι εμείς χρήματα δεν έχουμε. Για να επιβιώσουμε, χρειαζόμαστε τα χρήματα των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Ο κ. Τσίπρας ξεκαθάρισε πως θα επιδιώξει να κλείσει μια νέα συμφωνία μαζί τους, μέσα από διαπραγματεύσεις για μια «δίκαιη, αμοιβαία επωφελή και βιώσιμη λύση». Διαβεβαίωσε τους «εταίρους μας», όπως τους αποκάλεσε, ότι επιθυμεί έναν «ειλικρινή διάλογο» μαζί τους και μια «ουσιαστική διαπραγμάτευση», στην οποία η Ελλάδα θα προσέλθει με τεκμηριωμένες προτάσεις και το δικό της σχέδιο μεταρρυθμίσεων και ριζικών αλλαγών. Μέχρι τώρα, όμως, δεν ψήφισε ούτε μία μεταρρύθμιση από αυτές που προώθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωσε πως θα κυβερνήσει με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, όμως, επετεύχθησαν με πολιτικές, τις οποίες ο ίδιος κατήγγειλε και υποσχέθηκε να καταργήσει. Ζήτημα τίθεται, λοιπόν, με ποιες πολιτικές θα πετύχει να διατηρήσει τον προϋπολογισμό ισοσκελισμένο, τη στιγμή που υπόσχεται το τέλος της λιτότητας.  Εκτός αν εννοεί το τέλος της λιτότητας που αναμένεται να επιτευχθεί με το Πρόγραμμα του Μάριο Ντράγκι. Γνωρίζει καλά στην περίπτωση αυτή, πως για να επωφεληθεί, θα πρέπει –με αυτή τη σειρά– (α) να κλείσει θετικά την αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος για να λάβει και τη δόση, και (β) να συνάψει μια νέα συμφωνία για τους όρους με τους οποίους θα μας παραχωρηθεί η νέα πιστοληπτική γραμμή από τον ESM.  Να, λοιπόν, που πριν καλά-καλά τελειώσει η καταμέτρηση των ψήφων, ο αρχηγός του κυβερνώντος πλέον Σύριζα κάνει λόγο για διάλογο με τους εταίρους μας, στον οποίο ο ίδιος υπόσχεται να προσέλθει με προτάσεις και σχέδια για να τους πείσει να του δώσουν τα χρονικά εκείνα περιθώρια, μαζί και μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια, ώστε να σχεδιάσει και να προωθήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τέσσερα χρόνια επιθυμεί να έχει στη διάθεσή του ο κ. Τσίπρας. Αυτό προκύπτει από το τετραετές σχέδιο δημοσιονομικής πολιτικής που υποσχέθηκε να καταθέσει στους εταίρους μας ενόψει των διαπραγματεύσεων. Τόσο θέλανε και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Έκανε, όμως, τα πάντα ώστε να μην επιτρέψει σε καμία από αυτές να ολοκληρώσει τη θητεία της, κυρίως δε στην τελευταία.  Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει Σχέδιο Β, σε περίπτωση που δεν πετύχει μια «δίκαιη», όπως την αποκαλεί, συμφωνία με τους δανειστές μας. Έχει, όμως, Σχέδιο Α; Μέχρι προχτές, το μόνο που είχε ήταν μια αόριστη απαίτηση για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τους χρέους μας», με το σκεπτικό ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο. Τώρα, λίγες μόνον ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης, μας αποκάλυψε ότι θα πάει σε διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας με προτάσεις που θα τεκμηριώνονται (α) από ένα σχέδιο τετραετούς δημοσιονομικής πολιτικής, (β) ένα σχέδιο ριζικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και (γ) ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με επενδύσεις. Γι’ αυτά, όμως, χρειάζεται χρόνο (και χρήμα). Όταν μια άλλη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση χρειάστηκε χρόνο το 2010 για να προχωρήσει κι εκείνη στις ριζικές αλλαγές που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, οι αγορές δεν της τον έδωσαν. Της τον έδωσαν, όμως, οι εταίροι μας και το ΔΝΤ. Όπως και τα απαραίτητα χρήματα για να μας κρατήσουν στη ζωή. Το ίδιο συνέβη και το 2012. Οι εταίροι δώσανε και στην τότε κυβέρνηση τον απαραίτητο χρόνο (και το χρήμα) για να κάνει τις απαιτούμενες αλλαγές.  Ο κ. Τσίπρας ήταν απέναντι σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες διάσωσης και μεταρρύθμισης της χώρας. Τώρα, η Κυβέρνησή του ζητά χρόνο (και χρήμα) από τους εταίρους μας για να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες, μεταξύ άλλων και γιατί ο ίδιος και το κόμμα του ήσαν απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα. Γιατί να μας πιστέψουν αυτή τη φορά, κύριε Τσίπρα; Γιατί να ΣΑΣ πιστέψουν; Εσείς, αν ήσασταν στη θέση τους, θα μας πιστεύατε; Μήπως θα μας πιστεύετε επειδή θα μας φοβόσασταν; Ήδη, ο κ. Σουλτς, ο οποίος αναμένεται αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα για να συναντήσει τον νέο Έλληνα Πρωθυπουργό, δήλωσε σε γερμανικό ραδιόφωνο πως «οι Έλληνες, περιλαμβανομένης της κυβέρνησης που θα αναλάβει την εξουσία στην Αθήνα, γνωρίζουν πως αν το παρατραβήξουν, δεν θα υπάρχουν χρήματα για την Ελλάδα... Και ποια κυβέρνηση μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της … να αφήσει μια χώρα χωρίς χρηματοδότηση;» Ο ίδιος κύριος Σουλτς, όταν επισκέφθηκε τη χώρα μας προεκλογικά στις 18.5.2012, είχε δηλώσει τα εξής σε ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής: http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.gr/2015/01/1852012.html Αυτά θα επαναλάβει και τώρα και από ‘κει και πέρα, ο έχων ώρα ακούειν, ακουέτω... * Ο κ. Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.

Πηγή: