Μάτια ερμητικά κλειστά

Διάβασα ένα κείμενο ενός Δημοτικού συμβούλου που διεκδίκησε πρις μερικούς μήνες το Δημαρχιακό αξίωμα. Ήταν μια περιγραφή της σημερινής πραγματικότητας στο κέντρο της Βέροιας διανθισμένη με διάφορα μπανάλ καλολογικά στοιχεία. Όπως πάντα έμενε στην περιγραφή, αλλά στην τωρινή περίπτωση και να ήθελε ο συντάκτης του κειμένου δεν μπορούσε να κάνει τίποτε παραπάνω. Οι προηγούμενοι είχαν φροντίσει αρμοδίως.

Συγκεκριμένα:

Οι «αναπλάσεις» της πόλης στένεψαν τους δρόμους. κατασκεύασαν στην θέση τους παρτέρια που δεν χρειαζόταν  και κατέστρεψαν με τον τρόπο αυτό της προσωρινές (και θλιβερές  γιατί όχι θέσεις στάθμευσης) δημιουργώντας το τέλειο στρίμωγμα. Έτσι οι μονόδρομοι είναι …μονόδρομος. Ήξεραν  τι έκαναν αυτοί που το μεθόδευσαν ; Φυσικά και το ήξεραν, είναι η απάντηση. Γι’ αυτό ακριβώς και έδρασαν δόλια και παράνομα. Δεν συνέταξαν συγκοινωνιακή/κυκλοφοριακή μελέτη πριν τον σχεδιασμό του έργου της «ανάπλασης» όπως ήταν νόμιμο και λογικό, αλλά αφού προχώρησαν το έργο. Ήταν λογικό και αναμενόμενο ο μελετητής της κυκλοφοριακής να μην έχει άλλη διέξοδο από μια σειρά μονοδρομήσεων. Αν πάνω σ’ αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη να πειθαρχήσουμε σε μια διαταγή του Συμβουλίου της Επικρατείας για την Μητροπόλεως το πράγμα έφτασε να είναι ένα απλό ρουα ματ.

Το θέμα δεν είναι τι πήγαιναν να κάνουν οι άρχοντες της πόλης ή τι κατάφεραν. Όχι δεν είναι. Αυτοί αυτά μπορούσαν και αυτά ήθελαν. Το θέμα είναι οι συμπολίτες μου που δεν νοιάστηκαν ούτε σταγόνα για την καθημερινότητά τους. Οι συμπολίτες μου που απλά αφέθηκαν όπως τα μωρά στη μάνα τους όταν τα βάζει για ύπνο. Μόνο που δεν είχαν να κάνουν με την μάνα τους. Θα το ήθελαν βέβαια, αλλά η ενήλικη ζωή έχει μεν απολαύσεως αλλά είναι έμπλεη υποχρεώσεων. Οι υποχρεώσεις άλλωστε την ορίζουν ως ενήλικη.

Είναι καιρός να ενηλικιωθούμε σαν κοινωνικά άτομα για να ενηλικιωθούμε σαν κοινωνία. Αλλιώς όσο εμείς θα κλείνουμε τα μάτια κάποιοι άλλοι θα τα κρατάνε ορθάνοιχτα. Και κατακόκκινα