Όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια … φυλακή. Όταν κλείνουν σχολεία; Θού Κύριε…

                                                                                                                                  Άρθρο του Γιάννη Αγγέλογλου  

,

Στο δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας αποφασίστηκε πρόσφατα η κατασκευή δύο νέων σχολείων. Επί της θητείας του ιδίου Δημοτικού Συμβουλίου, παράλληλα, οι οδηγίες-μεθοδεύσεις αυταρχικού περιεχομένου των τελευταίων κυβερνήσεων, «σχόλασαν», αρκετά σχολεία του Δήμου μας. Άλλα συρρικνώθηκαν κι άλλα καταργήθηκαν. Άλλα ερήμωσαν. Κι ένα, το προπαρασκευαστικό προκάτ σχολείο υποδοχής των τσιγγανόπαιδων του καταυλισμού Εργοχωρίου  καταστράφηκε ολοσχερώς.

Είχε  εγκαταλειφθεί με την ολιγωρία* της δημοτικής αρχής οπότε έρμαιο στις λεηλασίες, κατάντησε ερείπιο - κουφάρι από τους ίδιους τους μαθητές ενδεχομένως και τους παροικούντες γονείς τους. Στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο, ζητείται η έγκριση της ενοικίασης του σχολείου του οικισμού Κουστοχωρίου, που έπαψε να λειτουργεί από το 1990, για να στεγαστούν τα γραφεία συνεταιρισμού διαχείρισης δάσους. Ενδιαφέρον έχει το ύψος του μισθώματος: 10 ευρώ μηνιαίως.

«Το ακυριάρχητον τω πρώτω τυχόντι*» διδάσκουν, μάταια, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ρητό που αν συνεκτιμηθεί, εν προκειμένω, με τη γνωστή ρήση που πανθομολογούν και επισημαίνουν - μάταια πάλι - πρόσφατοι ημών (πρόγονοι) «όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», πιθανόν να οδηγηθούμε σε χρήσιμα συμπεράσματα: Ιδιαίτερα αν ανατρέχοντας στο εγγύς, ιστορικά, παρελθόν δεχθούμε ότι είναι δυνατόν να ισχύσουν και τα αντίστροφα των ρήσεων αυτών, τα συμπεράσματα θα είναι εντυπωσιακά. Καθώς… εκτός από τα σχολεία που έκλεισαν, συρρικνώθηκαν, συγχωνεύτηκαν καταστράφηκαν, εγκαταλείφτηκαν και …νοικιάστηκαν στο Δήμο μας, έκλεισε –αλλάζοντας χρήση, ως σχολείο που ήταν, για πάνω από 100 χρόνια και μετατράπηκε σε Δημαρχείο, το Ελληνικό Γυμνάσιο (Ρακτιβάν)…**  Και δεν άνοιξε όλο αυτό τον καιρό, ούτε μία φυλακή.

Αν προβληματιστούμε λοιπόν, πάνω σ΄ αυτές τις πρωταρχικές σκέψεις –έννοιες, σχολείο -δημαρχείο, δημοτικό συμβούλιο, σχολείο των πολιτικών δηλαδή, και τις προάγουμε, ίσως μπορέσουμε να οραματιστούμε μια νέα αρχή για τα πολιτικοκοινωνικά πράγματα που όπως πάντα επικεντρώνεται (πανθομολογούμενα) στην παιδεία και το έλλειμμα της. Ίσως ονειρευτούμε ότι θα ΄ρθει μια μέρα που δεν θα εμπιστευόμαστε την αρχή στον πρώτο τυχόντα και ότι με μια μεγαλύτερη αφοσίωση στα κοινά αποκτούμε περισσότερο σεβασμό, αλληλοσεβασμό και αυτοκυριαρχία κι όλες τις θεμελιώδεις αξίες που υπόσχεται και διδάσκει η παιδεία και μέσα σ΄ αυτές, την πειθάρχηση στην αιδώ, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη… που θα ωθήσουν τις επιλογές μας να εκπορεύονται επιτέλους από το «αυτοδιοίκητο» του εαυτού μας, με αυτοσεβασμό και αυτοπειθαρχία.

Με δεδομένο το έλλειμμα στην εκπαίδευση, μόρφωση, κουλτούρα, καλλιέπεια, καλλιέργεια, κατάρτιση, που αποτελούν την παιδεία και με τη συνάρτηση του αυτοδιοίκητου με το ακυριάρχητο των πραγμάτων, ως κύρια αιτία και πηγή των δεινών στα οποία διολισθαίνουμε ολοένα και περισσότερο, ας λάβουμε επιπροσθέτως υπ΄ όψη μας και τη μεταστέγαση της Δικαιοσύνης στο καινούργιο λαμπρό κτήριο της ανατολικής εισόδου της πόλης και ότι λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια του, -συγκεκριμένα στις 15 Ιανουαρίου- ολόκληρο σχεδόν το προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο παραπέμπεται σε δίκη για παράβαση καθήκοντος

 

Αν δηλαδή με αφορμή τα «σχολάζοντα» κτήρια, σχολείων και Δικαστηρίων, συλλογιστούμε τον παιδευτικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης με τον αποτρεπτικό και παραδειγματικό ρόλο της τιμωρίας στην εκπαίδευση και την παιδεία των πολιτικών, τότε ίσως επιστρέψει η ελπίδα για καλύτερες μέρες, τόσο για την κοινωνικοοικονομική ζωή μας, που οδηγείται σε όλεθρο, όσο για την πολιτική και τους πολιτικούς που τελευταία απαξιώθηκαν όσο ποτέ άλλοτε. 

Αν μη τι άλλο, για να αποφασίσουμε με φειδώ, σύνεση και περίσκεψη, τι θ΄ απογίνει το Δικαστικό μέγαρο (Ρακτιβάν) της πλατείας Ωρολογίου που μεταστεγάζεται… Μια ιδέα είναι πριν γίνει το Μουσείο της Εκπαίδευσης, Χρίστος Τσολάκης, ας αποκτήσει για όσο καιρό προβλέπει η ποινή της παράβασης καθήκοντος, έστω μόνο συμβολικά, τα σίδερα της φυλακής για τους … λεβέντες (μη ενάρετους) αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης… Ας γίνει δηλαδή η φυλακή που δεν έκλεισε, γιατί δεν είχε την ευκαιρία να κλείσει, αφού ποτέ δεν ιδρύθηκε.

*H μωρία το έστησε, η ολιγωρία το γκρέμισε…

**Αφού … «μελετήθηκε» επί Δημάρχου Βλαζάκη, (ίδε μαρμάρινη επιγραφή μπροστά στην επί της Αγ. Δημητρίου είσοδο του Δημαρχείου) εγκαινιάστηκε επί Δημαρχίας Χασιώτη (του Β΄), επί υπουργίας (Ημαθιάρχου) Χρυσοχοΐδη (απόντος στα εγκαίνια) και επί πρωθυπουργίας Σημίτη, (επίσης απόντος).

 Ο Γιάννης Αγγέλογλου είναι Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Βέροιας της παράταξης Ενεργών Πολιτών