Τίτλοι τέλους

Όλα τα πράγματα τελειώνουν κάποτε. Την θέση τους καταλαμβάνουν άλλα καλύτερα ή χειρότερα. Στην περίπτωση των δικαστηρίων όλοι πιστεύουμε ότι πρόκειται για ένα πολύ καλύτερο δικαστικό μέγαρο.  Όσο για το παλιό; Αυτό είναι στολισμένο με αναμνήσεις.

Μεγάλωσα (όπως και ο πατέρας μου στην περιοχή). Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το οικοδόμημα ήταν Δικαστήρια. Εκτός από μια περίοδο στα μέσα των ’80 που επισκευαζόταν.

Το κτήριο κατασκευάστηκε τέλη του 19^ου αρχές του 20^ου αιώνα. Η αρχικός του προορισμός ήταν διοικητήριο και το μοτίβο πάνω στο οποίο σχεδιάσθηκε ήταν κοινό σ’ όλη την έκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που τότε έκανε κάποιες προσπάθειες να εκσυγχρονισθεί. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν πάρθηκαν από την κατεδάφιση του πύργου του Στέφανου Δουσάν που ήταν δίπλα και χρονολογούνταν από τον 13^ο αιώνα.  Κατασκευάσθηκε ταυτόχρονα με το 3^ο και 4^ο Δημοτικό Σχολείο στο οποίο θα διδασκόταν Τουρκόπουλα. Η ιστορία απ’ ότι είναι γνωστό δεν κράτησε και πολύ. Υπάρχει και μια χαρακτηριστική διήγηση. Στη θέση του αετώματος είχε κατασκευαστεί άλλο καμπύλο. Η νέα διοίκηση η Ελληνική το μόνο που είχε κάνει για το κτήριο ήταν η ανακατασκευή του αετώματος . Το οξυκόρυφο ήταν «πιο Ελληνικό».

Κι αν αυτά είναι πια ιστορία που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση  το μέλλον του κτηρίου  αν και γκρίζο είναι τουλάχιστον σίγουρο. Οι δημοτικοί άρχοντες θα το κάνουν αυτό που ξέρουν: Το χειρότερο δυνατό. Το βιογραφικό τους δεν εγγυάται τίποτε παραπάνω.