Το ταμείο του πατισάχ

Οι εφημερίδες γράφουν ότι το παλιό κτήριο των δικαστηρίων περνά στην ιδιοκτησία του Δήμου Βεροίας. Παράλληλα αναπτύσσεται προβληματισμός για την χρήση του. 

Τα βασικά δεδομένα  είναι δύο. Το πρώτο ότι ο Δήμος ενοικιάζει ακίνητα προκειμένου να στεγάσει βρεφονηπιακούς σταθμούς. Τρία,  απ’ ότι είναι γνωστό, με συνολικό μίσθωμα περίπου 2.500 € το μήνα. Ο δεύτερος ότι οι επιχειρήσεις στης πλατείας καταρρέουν με γρήγορο ρυθμό λόγω του ότι η κίνηση στην περιοχή έπεσε κατά 90% και πλέον. 

Οι δύο παράγοντες οδηγούν στην προφανή λύση. Όλοι οι βρεφονηπιακοί να μαζευτούν στο συγκεκριμένο κτήριο το οποίο με κατάλληλη προσαρμογή (του ελεύθερού του χώρου βασικά) να μπορέσει να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Έτσι ο μεν δήμος θα έχει οικονομία 30.000 € ετήσια η δε πλατεία θα ανακτήσει μικρό έστω μέρος της κίνησής της δίνοντας κάποια οικονομική ευρωστία σε μερικά από τα καταστήματα της περιοχής. 

Δόθηκε και μια άλλη λύση. Να μετατραπεί σε μουσείο εκπαίδευσης. Δηλαδή να μην αποφέρει κέρδη, να προκαλέσει πρόσθετα έξοδα φροντίδας και φύλαξης και να αυξήσει την κίνηση στην περιοχή κατά  100 επισκέψεις ετήσια (!). 

Η πρόταση προέρχεται από ομάδα δημόσιων υπαλλήλων και μάλιστα εκπαιδευτικών. Από ανθρώπους δηλαδή που πιέστηκαν από την οικογένειά τους να καταλάβουν μια σταθερή δημόσια θέση. Μια βρύση δηλαδή από την οποία αξίζει να πίνεις νερό ακόμη κι αν είναι στάγδην. Πιθανώς να τους είπαν και την παλιά Οθωμανική παροιμία που έλεγε ότι το ταμείο του πατισάχ είναι  θάλασσα κι όποιος δεν πίνει από αυτήν γουρούνι.

fon patisach deniz ve ondan içmez kimse bir domuz.(Γκουγκλομετάφραση)

Σήμερα πρέπει να τους πληροφορήσουμε ότι δεν υπάρχει πατισάχ, ότι η θάλασσα έχει στερέψει και ότι, ακόμη καλύτερα, τα γουρούνια που έπιναν απ’ αυτήν πάνε ένα ένα φυλακή.