Όσο τα σκαλίζεις τόσο βρωμάνε. (περίπτωση Μπελογιάννη)

Ο Μπελογιάννης σύμφωνα με τους κομουνιστές ενσαρκώνει το πρότυπο του  μαχόμενου διανοούμενου. Το πρότυπο αυτό υιοθετήθηκε και σμιλεύτηκε μάλλον για να αγιοποιήσει τον Μάρξ, ο οποίος εκτός από «μαχόμενος διανοούμενος» ήταν και ένας τύπος που δεν δούλεψε πρακτικά ποτέ στη ζωή του, που ζούσε στην αρχή πουλώντας τα κοσμήματα της συζύγου του, που άφησε δύο από τα παιδιά του να πεθάνουν κυριολεκτικά από την πείνα και προς το τέλος της ζωής του τον συντηρούσε ο Ένγκελς.

Ήταν έτσι; Ήταν δηλαδή ο Μπελογιάννης ένας μαχόμενος διανοούμενος ή ένα πλουσιόπαιδο, για τα μέτρα της εποχής του, που έλαβε μια καλή σχετικά εκπαίδευση που του έδινε την δυνατότητα να λέει γοητευτικές παπάντζες, που όμως αποτελούσαν το προπέτασμα της πραγματικής του σκόπευσης; Να ζήσει δηλαδή  μια συναρπαστική ζωή παίζοντας με τον κίνδυνο.
Διανοούμενος πάντως δεν ήταν. Το κείμενο που δημοσίευσε για τα 70 χρόνια του Στάλιν  (ξέρεις, …να ζήσεις Ιωσηφάκο και χρόνια πολλά…), αποδεικνύει το αντίθετο: Ότι είχε καταντήσει (ή μήπως ήταν εξ αρχής;)  ένα κομματικό στέλεχος από τον σωρό, που έβγαζε στον αέρα ότι προσωπολατρικά κείμενα που του πάσαραν. Όπως το παρακάτω.

Το κείμενο δακτυλογραφήθηκε για το Athens Indymedia (https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=194303) στις 5/4/2004 και πάρθηκε από το βιβλίο «Νίκου Μπελογιάννη Άρθρα και Λόγοι »,εκδόσεις Πορεία 1977,που ανατυπώθηκε από το αρχικό που πρωτοδημοσίευσε ο εκδοτικός οίκος «Νέα Ελλάδα» το 1953.