Σκεψεις για τις δύο πλατείες της πόλης μου

Πριν μια βδομάδα είδα τους υπόλοιπους πολίτες που υπέγραψαν την πρόταση για τις πλατείες πλατάνων και ωρολογίου

Συζητώντας είδα πόσο χαμηλά είχαν βάλει τον πήχη και ταυτόχρονα το πόσο άδικα τους φέρθηκαν. Τέλος πάντων. Μεγάλα παιδιά είμαστε δεν πληγωνόμαστε και τόσο εύκολα.

Αν πρέπει να ζητήσει κανείς κάτι παραπάνω από απαγόρευση της στάθμευσης στην πλατεία πλατάνων και την τοποθέτηση ενός ή δύο παγκακιών καθώς και την κατασκευή τουαλετών στην πλατεία ωρολογίου και της φύτευσης καναδυό δένδρων, το πράγμα μπορεί να πάρει και μια πιο διευρυμένη διάσταση.

Πλατεία Πλατάνων

Είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε μια συνεχή λωρίδα ελεύθερου χώρο ο οποίος ξεκινά από  τον άρτι αναστηλωμένο Ναό και καταλήγει στο τέλος της πλατείας πλατάνων. Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε να φύγει ένα εμπόδιο. Η οικοδομή που βρίσκεται στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο νε το μνημείο και βρίσκεται ακριβώς πάνω στην διασταύρωση των οδών κεντρικής Αντωνίου Καμάρα και Τρύφωνος. Είναι τριώροφη και έχει συνολικό εμβαδόν 510 έως 520m­­². Και ανήκει σε πολλούς ιδιοκτήτες. Δηλαδή με τις τρέχουσες τιμές της αγοράς έχει ένα τίμημα αγοροπωλησίας 500 με 700 χιλ €. Αν βέβαια μπούμε σε μια διαδικασία απαλλοτρίωσης το τίμημα και η εμπλοκή μπορεί να πάρουν ανεξερεύνητες διαστάσεις. Το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει μια φιλόδοξη δημοτική αρχή θα ήταν να ξεκινήσει αργά και αθόρυβα να μιλά με τους ιδιοκτήτες και αν θεωρεί τις προσφορές τους ικανοποιητικές να αγοράζει. Κάποια στιγμή θα το αποκτήσει. 

Το ερώτημα όμως που πρέπει να απαντηθεί είναι τι θα γίνει με το ακίνητο; 

Μια λύση είναι τίποτε απολύτως. Γκρεμίζεται και μετατρέπεται σε χώρο πρασίνου

Μια άλλη αρκετά πιο ακριβή αλλά αυτοχρημοτοδοτήσιμη είναι υπόγειο μηχανικό parking. Υπόγειο για να εξαφανισθεί ο όγκος της οικοδομής και να αποκατασταθεί η συνέχεια του υπάιθριου  χώρου, parking γιατί αν είναι να φύγουν τα αυτοκίνητα για να απελευθερωθεί η περιοχή κάπου πρέπει να πάνε και τέλος μηχανικό για να μπορέσει να επιτευχθεί οικονομία χώρου. Το ότι μια τέτοια λύση μπορεί να γίνει με αυτοχρηματοδότηση είναι αυταπόδεικτο.

Αν το συνεχίζαμε θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ακόμη μικρή άσκηση της φαντασίας μας. Δηλαδή να ταπεινωθεί η στάθμη της Κεντρικής σε ένα ικανό μήκος να γίνει μια φυτεμένη γέφυρα πάνω από αυτήν. Η γέφυρα θα στεγάσει και την είσοδο του parking διακόπτοντας την φασαρία που θα γίνεται αναπόφευκτα εκεί. Ας το πάρουμε από την αρχή. Μια συνεχής λωρίδα πρασίνου μήκους 142 m επ’ευθείας η οποία κάπου πλαταίνει και κάπου στενεύει είναι φυτεμένη και έχει δύο τοπόσημα της πόλης. Το πλάτανο και την παλιά μητρόπολη του 11^ου αιώνα. 

Φυσικά μπορείς να οραματιστείς κι άλλα. Αλλά ως εδώ καλά είναι 

Πλατεία ωρολογίου

Κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κτήριο το οποίο είναι όμως κρατικό και πιθανώς παρ’ όλες τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις μπορεί να ανήκει και στο ΤΑΙΠΕΔ. Επίσης υπάρχει και μια απόπειρα πλατείας, που κτίσθηκε με περίεργα δεδομένα και παραδοχές που κατέληξαν σε κάτι που προκαλεί πολύμορφη δυσφορία

Τι θα φανταζόταν κανείς για μια ξερή πλατεία; Σχεδόν τίποτα που να έχει να κάνει με το τώρα, αν εξαιρέσουμε τις προτάσεις των πολιτών. Για μετά από 15 χρόνια όμως;

Εκεί αυτό που θα μπορούσα να σκεφτώ και να αρχίσει αύριο δεν είναι παρά να μπαζωθεί ο χώρος που θα γινόταν πίδακας και να φυτευθούν δύο πλατάνια. Σε 15 χρόνια θα έχουν 10 μέτρα ύψος και διάμετρο κορμού 60 εκατοστά. 

Εδώ βέβαια υπάρχει και το παλιό κτήριο. Το πάρει δεν το πάρει το ΤΑΙΠΕΔ οφείλει να δοθεί με μακροχρόνια παραχώρηση. Συμβόλαιο 40 ετών περίπου με τα λεφτά μπροστά

Και;

Τι και! Ο δήμος έχει στα χέρια του ένα βασικό εργαλείο που λέγεται καθορισμός της χρήσης του. Φυσικά και δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει μουσείο ή χώρο τεχνών, αυτά είναι σαχλαμάρες που λέγαμε όταν νομίζαμε ότι θα ζούμε επ’ άπειρον με δανικά, αλλά μια σειρά εφικτών λύσεων. Το είδος των χρήσεων αυτών είναι κάτι που οφείλουμε να συζητήσουμε εξαντλητικά. Κακή επιλογή χρήσεως (ή χρήσεων) είναι η υπερβολή προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Η μία να δίνει πολύ λίγα στον επενδυτή και να τον περιορίζει ασφυκτικά και το άλλο άκρο να του δίνει πάρα πολλά σε βάρος των χρηστών της πλατείας. Εκεί βρίσκεται η ικανότητά μας σαν κοινωνία. Ικανότητα να κουβεντιάζουμε και ταυτόχρονα να είμαστε τολμηροί και ευφάνταστοι. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μας αλλά οφείλουμε να δοκιμάσουμε.

Το χρωστούμε στους εαυτούς μας.