…το λέει ο Νόμος.

Ο φίλος Γιάννης Αγγέλογλου ισχυρίζεται ότι τα απανταχού λαμόγια (λαθροβίωτοι) έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δίνουν  γρήγορες και σχεδόν ετοιμόλογες απαντήσεις. Το θυμήθηκα χθες στην Επιτροπή Διαβούλευσης του Δήμου Βεροίας. 

Χθες συζητιόταν μεταξύ των άλλων εκεί και η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΕΠ) για την εγκατάσταση ενός Λατομίου στους Γεωργιανούς. Εκ των προτέρων δηλώνω πως ο άνθρωπος που έκανε την αίτηση και γενικότερα εκδήλωσε την πρόθεση για μια τέτοια επένδυση είναι κάτι μεταξύ εθνικού ήρωα και αυτοκαταστροφικού ατόμου,(Ποια επένδυση και σε ποια χώρα) αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο της παρούσης ούτε και της χθεσινής συνεδριάσεως.

Μέσα στην ΜΕΠ υπήρχε και ένας τρόπος αποκαταστάσεως του εδάφους μετά το τέλος της εκμεταλλεύσεως. Αυτή συνίστατο στα εξής αναφερόμενο κατά λέξη:

« Μετά το πέρας λειτουργίας του λατομικού χώρου και την πλήρη αποκατάσταση του περιβάλλοντος τα στείρα της εκμετάλλευσης θα καλυφθούν με φυτική γη. Γι΄ αυτό τον λόγο θα συγκεντρωθεί το έδαφος της επιφάνειας που θα προσβληθεί, ώστε με συμπληρώσεις εδάφους  παρακείμενων χώρων να αποτελέσει το νέο παραγωγικό έδαφος. Επιπλέον, προβλέπεται ο εμπλουτισμός του εδάφους των εξοφλημένων βαθμίδων με σπορά ψυχανθών, το οποία μετά την αναμόχλευση τους και παράχωση στο έδαφος, αναμένεται να δεσμεύσουν το άζωτο και να το αποδώσουν στα φυτά σε περισσότερο εύληπτη μορφή. Το φυτικό εδαφος που θα απαιτηθεί στο τελικό στάδιο αποκαταστάσεως θα είναι αυτό που θα αποληφθεί από την περιοχή μελέτης και αν χρειασθούν επιπλέον ποσότητες, αυτές θα προμηθευτούν από ιδιωτικά φυτώρια ή από θέσεις κατόπιν γνωμοδότησης, σύμφωνης γνώμης και υποδείξεως του Δασαρχείου Βεροίας.

Η επαναφορά της βλαστήσεως θα γίνεται σταδιακά και με τη σειρά που θα δημιουργούνται οι τελικές προς αποκατάσταση επιφάνειες, είτε πρόκειται για δάπεδα τελικών βαθμίδων, είτε για το δάπεδο της τελικής πλατείας του χώρου. Πάνω στις τελικές επιφάνειες όπου προβλέπονται φυτεύσεις, αφού κατ΄αρχήν διαστρωθούν στείρα υλικά και στη συνέχεια μεταφερθεί και διαστρωθεί φυτική γή. Λαμβάνοντας υπόψη τις κλιματικές συνθήκες2 που επικρατούν και τις συνθήκες εδάφους που θα δημιουργηθούν, προτείνονται τα παρακάτω είδη:

Για την αναχλόαση, θα χρησιμοποιηθεί το τριφύλλι (Trifolium alexandrinum)

Για την αναθάμνωση, θα χρησιμοποιηθεί ο πυξός (Buxus sempervirens)

Για την αναδάσωση θα χρησιμοποιηθε΄’ι η μαύρη πεύκη (Pinus nigra) και η ψευδοακακία (Robinia pseudoacacia)» 

Όσοι διαβάζουν το παραπάνω το ελάχιστο που μπορεί να σκεφτούν είναι: Τι μας διαβεβαιώνει πως όλα αυτά θα λειτουργήσουν;

Ότι δεν θα πιάσει το τριφύλλι ή ότι θα ξεραθούν οι πυξοί και τα πεύκα που θα φυτευτούν; 

Από την άλλη πάλι η περιοχή όπου θα εγκατασταθεί το νταμάρι είναι ένα «πάρκο» εγκαταλειμμένων και μη αποκατεστημένων λατομείων. 

Έτσι η πρόταση που κατατέθηκε από τον γράφοντα βγήκε αβίαστα. Να ζητήσουμε από τον επενδυτή να εφαρμόσει την λύση του σε 500 τετραγωνικά μέτρα ενός από τα γειτονικά παρατημένα λατομία για να αποκομίσουμε όλοι χρήσιμα συμπεράσματα για την επικείμενη αποκατάσταση. Ίσως και για την αποκατάσταση των παρατημένων

Ε, ποιος είδε τον θεό και δεν φοβήθηκε. Δύο τουλάχιστον τινάχθηκαν πάνω ξεφωνίζοντας «πως δεν το προβλέπει ο Νόμος». Δεν είχα διαβάσει τον Νόμο για τα ξέρω αν πρότεινα το προπατορικό αμάρτημα αλλά ακόμη και σήμερα πιστεύω πως ήταν κάτι πέρα για πέρα λογικό και σχεδόν ανέξοδο.

Δεν ξέρω ακόμη τι έκρυβε αυτή η αντίδραση. Είχε όμως τόση συναισθηματική ένταση που δεν μπορεί, κάτι θα έκρυβε.